Leave the past in the past {A Dutch One Direction Story}

Hs ; 8

Ik kijk om me heen en zie de politieman die mij vast heeft naast me op de grond liggen. Hij is neergeschoten maar het schot komt van voor, niet uit het huis. 'laat haar gaan, ik ben haar baas en ik geef me over.' Een wildvreemde jongen komt met zijn handen in zijn nek aanlopen. Hij wordt gelijk op de grond gedrukt en ondervraagd. 'Jaylinn, klopt het dat deze jongeman hier jouw baas is?' De politieman die de jongen net ondervroeg komt naar mij lopen. Voor dat ik de man nog antwoord kan geven ontvang ik waarschuwende blikken van de jongen die ja knikt. 'Ja, hij is mijn baas.' De  haknikt zij hoofd. 'En hoe heet deze man?' Ik haal mijn schouders op, 'Dat vertelde hij nooit, hij had altijd een schuilnaam maar zelfs ik weet die niet.' De man maakt een aha-geluidje en maakt mij handboeivrij. 'Je bent weer vrij, maar als je nog eens ergens van verdacht word, draai je wel de bak in.' Ik knik mijn hoofd en loop weer naar binnen. Ze vangen me allemaal op in een knuffel. 'Wie was die gast?' Vraag ik aan Roos. 'Oow, mijn ex, hij zei ooit eens tegen mij dat als hij nog iets voor me kon doen ik hem moest bellen.' Ik maak hetzelfde aha-geluidje als de politieman en vertel ze dat we over een uurtje terug gaan naar Londen. 'Cher, wil je terug naar Malvern of ga je met ons mee?' Vragend kijk ik naar Cher. 'Kunnen we ook eerst naar mijn huis, melden dat ik er weer ben en koffers pakken want ik moet overmorgen toch al naar Londen.' Ik knik mijn hoofd en loop naar boven waar ik mijn koffers in begin te pakken. 

We lopen over straat naar onze auto. Harry en Cher hebben bijden andere kleren aangedaan om niet op te vallen bij de paparazzi maar het is mislukt. Zelf heb ik een muts, blauwe lenzen en een zonnebril op. 'Hoe is het om nu niet meer als crimineel door het leven te gaan?' 'Hoe komt het dat je nu onschuldig bent?' 'Waarom heb je Harry en Cher ontvoerd?' Ik lach vriendelijk naar de journalisten die mij bekogelen met vragen en stap dan de auto in. 

Via Malvern komen we 8 uur later aan in Londen. Het is nu 9 uur 's avonds. Harry belt aan bij een groot landhuis ook wel bekend als Huize One Direction. Nicola doet gelijk de deur open, ze is erg blij als ze Harry ziet staan. In de tussen tijd neem ik afscheid van Roos, ze gaat nu weer naar haar eigen huis. Roos stapt in haar auto en rijdt weg. Ik draai me weer om naar Harry en Nicola die nog steeds aan het zoenen zijn. 'Ahum?!' Ik kuch even. Nicola kijkt me even aan, haalt Harry het huis in en klapt de deur zo voor Cher en mijn neus dicht. Een beetje bedroefd druk ik weer op de deurbel, dit keer doet Liam de deur open, hij laat ons wel binnen. Hij geeft Cher gelijk een knuffel en daarna mij. 'Ik heb jullie gemist maar Jay, de jongens en Nicola zijn wel boos op je.' Ik kijk moeilijk naar Liam en loop dan naar de woonkamer waar ik vrolijk begroet word door de hondjes. Beiden aai ik ze over hun hoofdje en kijk dan naar de jongens en Nicola. 'Sorry, als jullie mij weg willen, ik ga wel weer. Ook al heb ik hier maar heel kort gezeten, ik ga jullie missen.' Ik draai me om en loop naar boven. Boven aangekomen knal ik alles in mijn koffer. Ik gooi mijn koffers van de trap af en loop zelf naar beneden. Ik geef de Vans terug aan Liam en neem afscheid. Ik pak een koffer vast en loop naar de deur, net als ik de deurknop om wil draaien word ik tegen gehouden door een hand. Het is een hand van een meid, Nicola's hand. 'Please Jay, ga niet weg.' Ze zegt het een beetje huilerig. Ik draai me om. 'Waarom niet, ik ben alleen maar tot last, ik breng jullie alleen maar in problemen, jullie zullen me haten. Het was leuk hier. Ik zal jullie missen!' Ik geef haar een knuffel en rol mijn koffer de deur uit. Nicola verbijsterd achter laten door mijn woorden. 

Eindelijk ben ik aangekomen bij de weiden waar Liam en ik een paar dagen geleden paard reden. Ik ga tegen een paal aanzitten, boven op de heuvel. Mijn leven is mislukt, ik ben nooit goed geweest. In welk opzicht dan ook. Mensen gaan me niet missen, ook de mensen die het dichtst bij me hebben gestaan. Ik weet niet wanneer je iemand echt kunt noemen zoals; Ik hou van je. Ik heb het nog nooit gekunt, simpel weg omdat dat niet bij mijn vak pastte. Mijn ouders zijn eigenlijk zelfs vreemden voor me. Ik ken ze van naam, maar ook al heb ik 12 jaar bij ze gewoont, ik ken ze verder niet. Mijn leven is troep, een stofje oud vuil. Ze zullen me niet missen. Ik haal de revolver uit mijn zak en druk hem tegen mijn hoofd aan. 'Dag iedereen, dag.' *BAM!*