නග්න සිතුවම් || [short story]

11.

ගිම්හානයේ එම උදයෙන් පසුව ඔවුන් දෙදෙනා අතර ඇතිවූයේ දැඩි නිහඬතාවයකි. 

ජිමින් යුන්ගිගේ සිරුර මතින් ඉවත්ව තමාගේ ඇඳුම් ඇඟලා ගත්තේය. 'මම යන්නම් හ්‍යුන්ග්...' 

යුන්ගි නිහඬව ජිමින් දොර අසලට යන ආකාරය බලා සිටියේය. ඔවුන් දෙදෙනා අතර තිබූ නිහඬතාව බිඳ දැමීමට තරම් සවියක් ගලා යන ගංගාවටද නොමැති විය. 

බිඳුණු හදකින් යුතුව ජිමින් පසුපස නොබලා නිවසින් පිටත් විය. ඔහුගේ දෙපා වෙව්ලමින් තිබිණි. දෑසින් අනපේක්ෂිත ලෙස කඳුළු ගලා වැටෙන්නට විය. 

වෙව්ලන දෙතොලින් යුතුව ඔහු වීදියක අන්ධකාර කොණකට ගුලි වී තමාගේ දෙපා අතර මුහුණ සඟවා ගත්තේය. 

ගස්වල කොළ සෙලවෙන සිලි සිලි නද ඔහුට නෑසිණි. මිනිසුන්ගේ අඩි ශබ්ද වීදියේ අවම වුවද ඔහුට දැනුණේ භූ කම්පනයක් ඇතිවන්නාක් මෙනි.

'ජිමිනා...' ඔහුගේ මුහුණ කාගේ හෝ ශක්තිමත් දෑතකට මැදි විය.

ජිමින් හිස ඔසවා බැලීය. ඔහුගේ කඳුලින් පිරී ගිය දෑස් විසල් විණි.

'ඔයා.... ආයෙත් ආවාද...'

'ඔව්... මම ආවා...'