Ρωσική επανάσταση και σκοτωμός της αδερφής του τσάρου

Το τελευταίο τραγούδι θείας και ανιψιάς

Ήταν χρονολογία του 1918 στην τσαρική Ρωσία (κασταννιανη) και εγω η βασίλισσα Ξένια της Ελλάδας ήμουν με τον αδερφό μου τσάρο Νικόλαο της Ρωσίας,την γυναίκα του αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα φιοντοροβνα και τα πέντε παιδιά του Καλή Καλυψώ Γλυκερία Πενυ και Αντρέα (Όλγα, Τατιάνα Μαρία Αναστασία και Αλεξέι) και κατεβαίναμε τις σκάλες της εκκλησίας του χωριού και ακολουθούμε τον κύριο Γιουροβσκι (Αλέξανδρο ραπακουση) προς το σχολείο της πλατείας του χωριού (στο υπόγειο του σπιτιού) που ζούσαμε από το 1917. Φτάνοντας στο υπόγειο του σπιτιού ο κύριος Γιουροβσκι άνοιξε την πόρτα και εμείς μπήκαμε μέσα στο υπόγειο και η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα φιοντοροβνα (Λουίζα) είπε σε εμένα: Αυτόν τον τύπο δεν τον εμπιστεύομαι πως γίνεται να μας μεταφέρει σε άλλο σπίτι αφού βγούμε οικογενειακή φωτογραφία πάω στοίχημα ότι θέλει να μας σκοτώσει. Οι κόρες της συμφώνησαν και ο γιός σκεφτόταν γιατί να μας σκοτώσει. Όταν φτάσαμε στο υπόγειο η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα φιοντοροβνα (Λουίζα) ζήτησε από τον Αλέξανδρο:Φέρε μας σε παρακαλώ δύο καρέκλες μια σε εμένα και μια στον γιο μου. Εγώ σκεφτόμουν γιατί δεν μου είπε κανένας ότι θα μας σκοτώσουν και είπα του αδερφού μου τσάρου Νικολάου Β': Αδερφέ φοβάμαι τι θα μας συμβεί θα πεθάνουμε?!. Ο αδερφός μου ο τσάρος Νικόλαος Β ξέροντας τον φόβο μου με πήρε αγκαλιά και είπε: Μην φοβάσαι αδερφή μου εγώ είμαι εδώ καί θά σέ προστατέψω. Αφού έφερε τις καρέκλες στην αυτοκράτειρα και τον γιο της ο κύριος Γιουροβσκι (Αλέξανδρος ραπακουσης) έφυγε από το υπόγειο του σπιτιού για να φέρει τους άνδρες του αφήνοντας μας μόνους μέσα στο υπόγειο. Εγώ κοίταξα την μικρότερη ανιψιά μου Πενυ (Αναστασία) και είπα: Ανιψιά επειδή ξέρω ότι κάτι θα μου συμβεί έχω να σου δώσω ένα δώρο είναι ένα μουσικό κουτί. Όταν άνοιξα το μουσικό κουτί άρχισε να παίζει η πιο γλυκιά μελωδία που έχει ακούσει άνθρωπος ποτέ και οι φιγούρες των γονιών της χόρευαν στην μουσική καθώς εκείνη είπε: Παίζει το νανούρισμα μας. Εγώ είπα γελώντας: μπορείς να το ακούς το βράδυ πριν κοιμηθείς καί θά είναι σαν να ακούς εμένα. Η μουσική αρχίζει να παίζει και εγώ τραγουδάω με την ανιψιά μου: μήν ξεχνάς όπου πας τι και αν φύγουν τα χρόνια θα 'μαστε αγκαλιά κάπου κάποιον χειμώνα. Ο αδερφός μου Νικόλαος Β με την γυναίκα του μας κοιτούσαν καθώς τραγουδούσαμε.