សូមអាធ្យាស្រ័យផងបើមានពាក្យមិនសមរម្យ❌
"បងមិនទៅទេ លុះត្រាតែអូនប្រាប់បងសិនមកថាហេតុអី ឬមួយអូនមានអ្នកថ្មីមែនទេ?" ជុងហ្គុក ដើរទៅជិតថេយ៉ុងហើយចាប់ស្មាថេយ៉ុង
"ពិតមឺនហើយ អូនមានមនុស្សដែលអូនស្រឡាញ់ហើយ ហើយម្នាក់នោះមិនមែនជាបងទេ ពេញចិត្តហើយមែន បើពេញចិត្តក៏ឆាប់ចេញទៅ! លែង" ថេយ៉ុង ប្រាប់ជុងហ្គុកឲ្យដកដៃចេញពីគេ
"តើវានោះជាអ្នកណា វាល្អជាងបងមែនទេ?" ជុងហ្គុក ស្រែកដាក់ថេយ៉ុង
"លែងទៅ ឆាប់លែងទៅ!" ថេយ៉ុង
"បងលែងអូនទេ ឆាប់ឆ្លើយនឹងបងមកតើវាល្អជាងបងខ្លាំងណាស់មែន?" ជុងហ្គុក
"ត្រូវហើយគេល្អជាងបងគ្រប់យ៉ាង បងប្រៀបជាមួយគេមិនបានទេ! ខ្ញុំបានប្រាប់ហើយក៏លែងទៅ!" ថេយ៉ុង
"បងក៏ចង់ដឹងថារវាងបងនិងវាអ្នកណាល្អជាង?" ជុងហ្គុក ច្រានថេយ៉ុងទៅលើសាឡុង
"អាស..." ថេយ៉ុង ឈឺព្រោះជុងហ្គុកច្រានខ្លាំងពេក
ជុងហ្គុកបានដោះអាវរបស់គេ រួចទៅទ្រូបពីលើថេយ៉ុង
"បងចង់ធ្វើអី ចេញទៅ!" ថេយ៉ុង
"គឺធ្វើរឿងដែរគួរធ្វើហើយសប្បាយៗ" ជុងហ្គុក
"អត់ទេចេញទៅ បងកុំធ្វើបែបនេះណា!" ថេយ៉ុង ធាក់ជុងហ្គុកមួយជើង
"កម្លាំងជើងរបស់អូនស្រាលខ្លាំងណាស់ មិនបានធ្វើឲ្យបងឈឺនោះទេ" ជុងហ្គុក ចាប់ប្រឡេសឡែវអាវរបស់ថេយ៉ុង
"កុំអីជុងហ្គុក បងកុំធ្វើចឹងអី" ថេយ៉ុង
ជុងហ្គុកមិនបានស្តាប់សម្តីរបស់ថេយ៉ុងទេ ហើយក៏អោនកទៅថើបកញ្ចឹងករបស់ថេយ៉ុងពីឆ្វេងមកស្តាំពីស្តាំទៅឆ្វេង និងបឺតមាត់របស់ថេយ៉ុង
"បើបងធ្វើបែបនេះខ្ញុំនឹងស្អប់បងអស់មួយជីវិត និងមិនត្រឡប់មកជួបបងជារៀងរហូត! ហុឺស...ហឺុស..." ថេយ៉ុង គម្រាបជុងហ្គុកទាំងទឹកភ្នែក
ជុងហ្គុកក៏បានឈប់ដោយដាក់មុខរបស់គេនៅលើកញ្ចឹងករបស់ថេយ៉ុង
"អូនដឹងទេថាបងស្រឡាញ់អូនប៉ុណ្ណា បងស្រឡាញ់អូនខ្លាំងណាស់បងមិនចង់បាត់បងអូន" ជុងហ្គុក
ពួកគេមើលមុខគ្នា អណ្តាតស្នេហ៏ក៏ពុះកញ្ច្រោលឡើង ជុងហ្គុកក៏បានបីថេយ៉ុងទៅបន្ទប់ ពួកគេទាំងពីរក៏បានដោះខោចេញម្តងមួយម្តងមួយរហូតអាក្រាតទាំងពីរនាក់ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមប្រតិបត្តិការលើគ្រែដើម្បីដាំបាយជាមួយគ្នា
"អ្ហឺស...អ្ហឺស..." ថេយ៉ុង យកដៃខ្ញាប់ពូក
"អ្ហឺស...អ្ហឺស...អូនឈឺដែរទេ?" ជុងហ្គុក
"តិចៗបានហើយ អូនអាចទ្រាំបាន" ថេយ៉ុង
ពួកគេបានដាំបាយ២ម៉ោងកន្លះទើបឆ្អិន ថេយ៉ុងបានសន្លប់តែជុងហ្គុកបានសន្លប់ទេ
"បងធ្វើតិចហើយអូននៅសន្លប់ទៀតពិតជាខ្សោយមែន" ជុងហ្គុក និយាយម្នាក់ឯងយកដៃអង្អែលក្បាលថេយ៉ុងនិងថើបថ្ងាសគេថ្នមៗ រួចក៏ដើរចូលបន្ទប់ទឹកដើម្បីងូតទឹកនិងស្លៀកពាក់ ពេលចេញមកវិញ
"អូនភ្ញាក់ហើយមែនទេ ចាំបងជួយលើក អូនគួរតែសម្រាកឲ្យយូរបន្តិចទៅ ហេតុអីក៏ប្រញាប់ងើបម្ល៉េះ" ជុងហ្គុក ប្រញាប់ទៅមើលថេយ៉ុង
"អូនមិនអីទេ គ្រានតែឈឺគូទបន្តិចប៉ុណ្ណោះ" ថេយ៉ុង
"ទៅបន្ទប់ទឹកមែនទេ ចាំបងងូតទឹកអោយ!" ជុងហ្គុក
"មិនអីទេអូនអាចងូតទឹកខ្លួនឯងបាន" ថេយ៉ុង
"កុំប្រកែកអី!" ជុងហ្គុក បីថេយ៉ុងចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹក
"អួយ...ឈឺណាស់!" ថេយ៉ុង
"ឈឺខ្លាំងណាស់មែនទេ បងសូមទោស" ជុងហ្គុក
"ឈឺតែបន្តិចទេ" ថេយ៉ុង
ជុងហ្គុកបានងូតទឹកឲ្យថេយ៉ុង ដុសសាប៊ូ និងស្លៀកពាក់ឲ្យថេយ៉ុងបន្ថែមទៀតផង
"បានហើយ អូនអាចធ្វើខ្លួនឯងបាន" ថេយ៉ុង បានទៅយកកម្រាលពូកដែរប្រឡាក់ឈាមនោះមកបោក
"អូននៅមិនទាន់បាត់ទេ ទុកឲ្យបងជាអ្នកបោកវិញ" ជុងហ្គុក
"បងធ្វើបានដែលមែនទេ?" ថេយ៉ុង
"បងធ្វើបាន អូនទៅអង្គុយមួយកន្លែងឲ្យស្ងៀមទៅចាំបងយកវាទៅបោក" ជុងហ្គុក លើកបីថេយ៉ុងឲ្យអង្គុយលើពូក
ល្ងាចបន្តិច
"អូនពាក់ខ្សែកនេះទៅ ហើយកុំដោះវាចេញឲ្យសោះដឹងទេ?" ជុងហ្គុក ពាក់ខ្សែកឲ្យថេយ៉ុង
"ហេតុអីទៅ?" ថេយ៉ុង
"ព្រោះខ្សែកនេះនឹងតំណាងឲ្យបង បងនឹងនៅក្បែរខ្លួនអូន ទោះអូនទៅទីណាក៏បងដឹងដែរ!" ជុងហ្គុក
"បាទ អូននឹងមិនដោះវាចេញទេ" ថេយ៉ុង
"ចឹងបងទៅវិញហើយ បើអូនមានការអីcallប្រាប់បងភ្លាមលឺទេ" ជុងហ្គុក ត្រឡប់ទៅផ្ទះ
"បាទ អូនដឹងហើយ" ថេយ៉ុង
_________
សូមរងចាំភាគបន្ត
អរគុណសម្រាប់ការអាន💖
#ថេហ្គុក
#JullYNa_NaNa
