Met De Relatiehopper | Bankzitters

[17] Bijna de zorgen vergeten

Daar lag ik dan, in bed. Mascara die inmiddels op panda schmink leek en dekens die daar net onder zaten. Ik hoor je denken, alweer? Ja, alweer ja.

De blije blik in mijn gezicht die in minder dan een seconde omsloeg naar puur verdriet. Het filmpje speelde zich opnieuw af, en opnieuw, en opnieuw. De stemmen van de meiden waren onbewust naar de achtergrond vervaagd terwijl ik emotieloos het filmpje voor de tiende keer bekeek. Haar hand op mijn Matthy, maar vooral zijn lippen op haar gezicht.

"Hallo Evy?"

Ik word volledig uit mijn bubbel gerukt nadat Sara me zowat wakker schud. Ik kijk emotieloos op naar mijn vriendinnen die ieder een ander gezicht trekken, van bezorgd tot melig.

"We riepen je pas 6 keer" zegt Mila lachend
"Gaat het?" Vraagt Sara gemeend

Ik krijg geen woord uit mijn keel. Die jongen was niet eens van mij maar de pijn die ik op dit moment voelde was groter dan ik ooit voor de jongen waar ik twee jaar mee was voelde. Nog nooit, maar dan ook nooit liet een jongen mij voelen op de manier dat hij dat deed. Die avond, van park tot bed, dat was het moment dat ik doorhad dat wat hij hadden zo ongelofelijk mooi was. Té mooi. Mijn gedachtes slaan ongekend snel om in schaamte. Welke jongen zou oprecht gevoelens hebben voor jou? Welke jongen zou na zo een korte tijd nou echt om je geven? Welke jongen zou echt voor jou vallen? Ben ik daar nou serieus ingetrapt? Geloofde ik nou serieus dat dit echt was?

"Evy!" Hoor ik opnieuw
"Het gaat prima" floep ik er zonder moeite uit nadat ik weer oogcontact maak
"Niks te prima, ik heb in deze minuut je naam minimaal 60 keer geroepen en je reageerde er op 2" antwoord Sara
"Ik was even afgeleid"
"Was niet te merken" zegt Mila weer lachend

Na het eten en verassend moeiteloos overtuigen dat er niks aan de hand was fietste, nou racete, ik naar huis. Ik had niet eens de mentale, laat staan fysieke kracht om de tranen die mijn ogen vulde tegen te houden. Eenmaal thuis dook ik in bed, niet in verdriet, meer teleurstelling. En die vooral in mezelf.

48 uur later en niet van positie veranderd, behalve voor eten en mijn laptop. Wanneer het honderdste heartbreak lied uit de afspeellijst begint te spelen schrik ik me dood van mijn deurbel. Voor zover ik weet had ik niks besteld, dat level van verdriet had ik helaas overgeslagen. Compleet verbaasd gaat de bel opnieuw. Ik sjoel naar benden in mijn zwervers outfit en doe de deur open, op een manier dat alleen mijn hoofd te zien is.

"Heey sletje!"

Kut. Koen. He-le-maal vergeten dat de wereld hierbuiten gewoon doorging. En ook helemaal vergeten dat die bestond uit Robbies verjaardag.

"Ga je zo naar de stad?" Vraagt hij me terwijl hij me van top tot teen scant
"Ik voel me niet zo-"
"Nee, nee geen gezeik jij komt mee" zegt hij terwijl hij langs me loopt
"Nee koen, ik ben serieus"
"Evy" zegt hij terwijl hij zich omdraait. "Het was geen vraag"

Koen geeft me 5 minuten om er fatsoenlijk uit te zien voordat hij als een soort wekker om de 5 seconden vraagt of ik klaar ben. Eenmaal 'fatsoenlijk' beneden komt hij met de deur in huis vallen.

"Ik heb het filmpje gezien"
"Ik wil het er niet over hebben" reageer ik kortaf

Ik krijg een medelijdende glimlach voordat we richting de stad rijden. Ik moet eerlijk toegeven dat een middagje met deze ginger je ongekend goed doet want binnen 5 minuten konden we beide geen adem meer vinden van het lachen. In elke winkel was er wel iets waar wij herinneren aan hadden die blijkbaar om te gieren waren. Na wat foto's met fans en vele producten belachelijk gemaakt de hebben hadden we een prachtig cadeau gescoord voor Rob. We drinken wat op een terras en rijden terug richting mijn huis, maar wanneer ik uitstap, stapt Koen ook uit.

"Wat denken we ervan?" Vraag ik zodra Koen naast me staat
"Wat?"
"Koen ik ben al mee geweest naar de stad, ik heb echt geen zin in feest"
"Boee" roept Koen "Al jouw vriendinnen denken dat jij nog gaat, doe nou eens leuk Eef"
"Dan zeg ik dat ik dat ik gestikt ben ik karnemelk en het helaas niet ga halen"
"Evy"

Koen kijkt me aan met een schuin hoofd waarbij 'kom op' op zijn voorhoofd staat. Ik heb mat niet meer gesproken, geen idee of hij doorheeft wat er over hem rondgaat, maar er zijn twee dingen die ik nu kan doen;
1. Terug in bed liggen, lekker bak ijs opeten met een leuke film en nooit meer contact zoeken met het mannelijk geslacht
2. Naar het feest gaan, kijken wat er aan de hand is en waarschijnlijk een kut avond hebben

Uiteraard kies ik voor 2.

Koen gaat trots op zichzelf op mijn bank zitten terwijl ik me klaarmaak. Ik wil er niet gewoon goed uitzien, ik wil er echt binnenkomen alsof ik hun salaris betaal. Haren gekruld, outfit die mijn rondingen accentueert, en make-up die me er onweerstaanbaarder uit laat zien dan een lolly bij de dokter.

"Nou nou" zegt Koen wanneer ik binnen kom lopen
"Jaja" lach ik terwijl ik een rondje draai. "Kom we gaan"
"Even wachten"
"Op wat?" Vraag ik
"Op wie" verbetert hij me. "Saar rijdt mee"
"Saar?" maak ik hem belachelijk voor de koosnaam. "Vieze simp"
"Bla bla bla" zegt hij in mijn gezicht

Na een tijdje gepraat te hebben over wat er nou precies speelt tussen mijn twee beste vrienden kom ik al aardig snel op de conclusie dat hun gevoelens toch wel aardig snel serieus beginnen te worden. Koens gezicht slaat dan ook gelijk om als hij Sara binnen ziet lopen.

"Hey" zegt hij bijna verlegen

Ik kijk hem aan met een verbaasde blik, deze Koen zie je maar zelden kan ik je vertellen.

"Oh mijn god wat ben je knap" zeg ik terwijl ik haar een knuffel geef en Koen meetrek om iets meer dan een verlegen begroeting te houden.

Na een autorit waarbij ik mijn lach niet in kon houden door de twee mensen die voor mij zaten waren we aangekomen bij Casa del Huts. Ik zie Mila, Sterre en Zoey buiten op ons wachten terwijl de muziek vanaf hier al te horen is. Ik geef het eerlijk toe, Brabanders feesten het best.

"Schatjes!" Roept Sterre zodra wij uitstappen
"Jezus wat zien jullie er lekker uit" roep ik terug

We begroeten elkaar fatsoenlijk voordat we het huis binnenstappen. Maar voordat ik überhaupt de voordeur bereikt heb zakt het gevoel van enige zelfvertrouwen terug naar niveau 1. Gedachtes schieten mijn hoofd rond, van goed tot uitermate beangstigend. Dit kon nooit goed gaan, onmogelijk als je Evy heet. Ik sta verstijft voor de deur voordat ik uit mijn trance word gehaald doordat iemand mijn hand pakt. Ik kijk op en zie Sara staan met een lach terwijl Sterre mijn hand heeft gepakt. Nooit geweten dat een blik zoveel comfort kon bieden.

"Kom" zegt Zoey

Wat er ook gebeurt ik heb altijd mijn harde kern nog.

"Eefje!" Hoor ik een Brabander roepen als ik eenmaal binnen ben
"Robbie! Gefeliciteerd maatje" zeg ik terwijl ik een knuffel geef.

Één blik was al genoeg om te weten dat dit feest al een tijdje bezig was, want voordat ik het weet had ik een vol glas mix in mijn handen, en een rij shotjes voor me met een blije smurf erboven.

"Losgaan is ook gaan!" Roep ik terwijl ik alcohol mijn keel ingiet.

Een uur plezier vliegt voorbij. Bijna alle zorgen vergeten, bijna. Alle alcohol in me wil naar boven komen zodra ik hem door de achterdeur zie lopen. Überhaupt alles in me wil naar boven komen als het zie;

Hij is niet alleen

————
Godver de tering mat welke slet heb je nou weer meegenomen. Dat zien we in volgend hutshoofdstuk! Dit hoofdstuk was best vaag maar volgend hoofdstuk word weer leuk. Afgelopen week was ineens druk maar nu heb ik weer wat ✨inspiration✨ dus zal jullie niet meer zo lang laten wachten. Lieve mensen bedankt voor het lezen! Vergeet dat sterretje niet en jahaja dikke vette loev van liv <33