Hakkın karşına çıkardığı değişimlere direnmek yerine, teslim ol. Bırak hayat sana rağmen değil, seninle beraber aksın. Düzenim bozulur, hayatım alt üst olur diye endişe etme. Nereden biliyorsun hayatın altının üstünden iyi olmayacağını?
Alina Ay Aka...
Oy ve satır arası yorum yapmayı unutmayın lütfen:-)
"veda etmeyi sevmeyen birisi bana veda etti..."
^^^
Bozkurtlar gideli iki, benim ev hapsimin üçüncü günüydü. O mapusa düşme olayından sonra abilerim ev hapsi cezası vermişlerdi. Sadece okula gidebiliyordum. Bozkurtlar giderken üzülmüştüm. Alışmıştım onlara. Daha doğrusu Gediz ve Arda'ya... Gediz abim gibi hissettirmişti. İlk defa abilerimden başkasına abi demiştim. Garipti. Ama ona abi demek beni mutlu etmişti. Arda'ya hissettiğim şeyler çok daha değişikti. Sanki onunla tamamlanmış gibiydim. O gidince yine, doğduğumdan beri beni esir alan o burukluk, boşluk hissi sarmıştı. Yanlış alamayın ona hissettiğim şey aşk değil. Bu hissettiğim şey çok farklıydı. Ve birbirimize aşırı benziyorduk. İkizi Selin'le alakası bile yokken benimle aşırı benzemesi... Üstüne aynı doğmamız beni tedirgin ediyor. Korkuyorum sanırım. Tahmin ettiğim şeyin gerçek olmasını istemiyorum.
Çok fazla kafaya takmaya gerek yoktu. Son üç gündür düşünmemek için kendimi ders çalışmaya vermiştim. Yine versem bir şey olmazdı.
^^^
~√1 AY SONRA√ ~
Bugün okul bitiyor ve kurtuluyordum. Allah'ım çok şükür yarabbim. O malların içinde daha fazla kalamazdım cidden. Okulda kimseyle anlaşamazdım. Ali ve Buse dışında. Hepsi babalarının parasıyla hava atma derdindeydi. Çıkar ilişkileri mide bulandırıyordu. Kızların kendilerini erkeklere yapmaya, onların yataklarına girme çabaları iğrençti. Kendilerini de mi saygıları yoktu bunların? Tamam kendi kararları ama böyle yaptıkça erkeklerin gözlerinde boş, cinsel bir ögeye dönüşüyorlardı. kızlar içinde geçerliydi bu. Erkekleri sadece işlerini görmek için kullanıyorlardı. Tamam ciddi olan, birbirlerine aşık olanlar vardı ama öteki grup daha fazlaydı. Aman kendi tercihleri. Beni ilgilendirmez. Ben kendi hayatıma bakarım. Şükür, bir yıl sonra hepsinden kurtuluyorum. Aslında abimin kendisine ait olan kolejde okumak istiyordum. O kolej, tüm kolejlerden farklıydı. Mesela o okulda burslulara değer veriliyor, sınav yapmadan öğrenci alınamıyordu, zengin ya da değil sınavsız girilmezdi. Yetenek sınavları da vardı. Abim yetenekli insanları kaybetmezdi.
Bizim grupta girmişti. Hepimiz girmeye hak kazanmıştık ama İzmir'i bırakıpta İstanbul'a gitmeyi istemedik. Tüm hatıralarımız, acılarımız, değer verdiklerimiz buradaydı. Onları bırakıp gidemezdik. Abimgillerden bir gün ayrı kalmaya tahammül bile edemiyorken İstanbul'a gitmekte neydi? Şimdi diyeceksiniz ki onlar da seninle gelirlerdi. Ama onların burada bir düzeni var hayatları var. Meriç abim ilk şirketini burada açıp burada büyütmüştü. Umut abim burada çalışıyordu. Karan abimin üniversiteyi buradaydı. Mert'in tüm arkadaşları buradaydı. Onların düzenlerini bozup nasıl İstanbul'a gidelim derdim ki? Aynı durum Buse ve Ali içinde geçerliydi.
Düşünmeyi kesip seçtiğim kıyafetleri giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
