Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 1.

Το αεροπλάνο κατεβαίνει και εγώ άνοιξα τα μάτια μου.

Ούτε κατάλαβα ποτέ έφτασα.

Ήμουν τόσο κουρασμένος που κοιμήθηκα σε όλη την πτήση.Οι εξετάσεις με έχουν κουράσει τον τελευταίο μήνα.

Παίρνω την τσαντα μου και ακόλουθω τον κόσμο.Δεν άργησε να βγει και η βαλίτσα μου ευτυχώς.

Το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι.

Όταν βγαίνω έξω αναγνωρίσω αμέσως το αμάξι του σπιτιού.Πως μπορείς να το ξεχάσεις άλλωστε;

Μετά βλέπω τον Άντρεα να σηκώνει ένα χαρτί μεγάλο.Έλεγε «Εδώ για τον Δημοσθένη».

Γέλασα με την ψυχή μου καθώς τον πλησίασα.
«Άντρεα.Τι είναι αυτό;»λέω καθώς τον αγκαλιάζω.
«Είπα μετά από τόσο καιρό μήπως δεν σε αναγνώρισω»λεει και γελάω.

«Αλλά δεν έχεις αλλάξει και πολύ»λεει.
«Δυο χρόνια είναι μόνο.Ποσό να αλλάξω σε δυο χρόνια»του λέω.

«Έλα.Πάμε σπίτι»λεει και παίρνει την βαλίτσα μου και περπατάμε μέχρι την BMW.

Μπαίνω μέσα.Δίπλα του.Και ξεκινάει.

«Δεν χρειαζόταν να έρθεις.Θα έπαιρνα ταξί»του λέω.
«Δεν είχα δουλειά στο σπίτι.Άλλωστε ο κύριος Κεχαγιάς επέμενε να σε πάρω εγώ»λεει.

Ποσα αλλά να κάνει αυτός ο άνθρωπος για μένα;

«Τι έγινε;Πως είναι η μαμά μου;Το σπίτι;Ο κύριος Κεχαγιάς;»ρωτάω.
«Όπως τα άφησες όλα είναι.Δεν έχει αλλάξει και τίποτα.»λεει.

Την τελευταία φορά που ήρθα ήταν πριν δυο χρόνια.
Για την κηδεία του μπαμπά μου.

Αρα σίγουρα άλλαξαν πολλά.
Άλλαξαν όλα.

***

Μπαίνουμε μέσα και αφού χαιρετάω τον άντρα στην πύλη ,μετά ήταν πραγματικά σαν να μην άλλαξε τίποτα.

Ακόμα το μέρος είναι τέλειο.Λες και το έχει ζωγραφίσει κάποιος.

Όχι ένα σκουπιδάκι να βρεις κάτω αλλά ούτε ένα φύλλο από τα δέντρα.Ακομα και τα σύννεφα εδώ πέρα είναι λες και κάποιος τα έχει σχεδιάσει ειδικά για αυτό το μέρος.

Το ένα σπίτι μετά το άλλο.Η μια βίλα μετά την άλλη.Η μια πισίνα μετά την άλλη.

Ποσα λεφτά δίνουν για να έχουν την ησυχία τους εδώ πέρα.Αλλά μετά τι λέω.Τα λεφτά τρέχουν από παντου σε αυτούς τους ανθρώπους.Δεν θα τους λείπουν.