Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 13.

«Δεν θέλω να πάω...»λεει όσο κλειδώνει το ποδήλατο της.
«Ούτε εγώ»λέω.
«Τότε γιατί πάμε είπαμε;»λεει.

Περπατάμε για να βρούμε το σκάφος της Θαλειας τώρα.
«Έλα Βαλέρια.Δυο ώρες θα κάτσουμε και θα φυγουμε.»της λέω.
«Δυο ώρες είναι 120 λεπτά.Δυο ώρες είναι 7.200 δευτερόλεπτα.»απαντάει.

Τώρα που το λεει έτσι πολλά είναι...

«Παιδιά εδω!!!»ακουω την φωνή της Μάιρα και την βλέπω μέσα σε ένα ροζ φόρεμα πάνω σε ένα σκάφος.

«Φτάσαμε»λέω και πάμε προς τα εκεί.

Ανεβαίνω και μετά βοηθάω την Βαλέρια να ανεβεί.

Είναι τεράστιο.Πραγματικά τεράστιο.

Βλέπω όλα τα παιδιά σχεδόν εκεί να μας κοιτάνε.
Σηκώνω το χέρι μου αδιάφορα.

«Γιατί αργήσατε;»ρωτάει η Κυβέλη.
«Σορυ παιδιά»λέω.

Με το ποδήλατο ποσό γρήγορα να έρθεις;

«Με τι ήρθατε;Μπορούσα να σας πάρω εγώ»λεει η Μάιρα και βάζει τα χέρια της γύρω από την μέση μου.

Όλοι μας κοιτάζαν.
Ή νόμιζα ότι μας κοίταζαν.Δεν ξέρω.
Είναι κάπως όλο αυτό.

«Ήρθαμε με το ποδήλατο.»λέω και ακούστηκαν γέλια από το βάθος.Γυρνάμε όλοι.Ήταν ο Ορφεας.

«Ποτέ δεν έχω ανεβεί  σε ποδήλατο..»λεει.

Βλέπω την Βαλέρια να κρατιέται να μην μιλήσει.Πράγμα περίεργο.Και πράγμα που δεν το θέλω.

«Χάνεις!»λεω.
«Αμφιβάλλω...»λεει σιγά αλλά τον ακουω.

Καθαρίζει τον λαιμο της η κοπέλα μου.
«Ήμαστε έτοιμοι τότε.Πάμε.Ο Παύλος δεν θα έρθει είπε.Έχει μια δουλειά.»λεει.

«ΓΙΕΣ!»μου ξεφεύγει δυνατά και όλοι κοίταζαν εμένα τώρα.

«Κρίμα.»λέω μετά και η μόνη που γελάει είναι η Βαλέρια δίπλα μου.

Ένας λιγότερος.

***

Όλοι ήταν σε μια μεριά.Τα κορίτσια χωρευαν με τα μαγιό τους και τα αγόρια έκαναν βουτιές από το σκάφος.

Έχουμε σταματήσει τώρα και απλά χαλαρώνουμε.

Βλέπω ότι η Βαλέρια δεν είναι εκεί και την πιάνει αμέσως το μάτι μου.Καθόταν πίσω μόνη της.Είχε ακούστικα στα αυτιά της.Και δεν φόραγε μαγιό σε αντίθεση με εμένα.Φόραγε ακόμα το φαρδι
t-shirt που φόραγε πριν.

Φεύγω από αυτούς και πάω σε αυτήν.

Κάθομαι δίπλα της και βγάζει τα ακουστικά αμέσως.
«Γιατί εδώ και γιατί μόνη;»ρωτάω.
«Απολαμβάνω την θέα.»λεει.