Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 17.

Η μουσική έκλεισε αρα λογικά το διακόψανε το μικρό του πάρτι.

Η Μάιρα ήπιε σχεδόν όλο τον καφέ και φαντάζομαι είναι καλύτερα αφού τα μάτια της άνοιξαν κάπως.

Το άσπρο φόρεμα της έχει λερωθεί από το χώμα και το γρασίδι αλλά φαίνεται αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα την νοιάζει τώρα.

«Ελπίζω να σου έγινε μάθημα το σημερινό»λέω πρώτος αφού τόσο λεπτά δεν μίλαγε κανείς.

Με κοιτάει με την άκρη του ματιού της.
«Κάτι είχε η σαμπάνια....»
«Απλά δεν το χεις με τον αλκοόλ.Δεν είναι κακό.Παραδέξου το!»της λέω.

Εκείνη χαμογέλασε λίγο και μετά σοβάρεψε.
«Μάλλον.Δεν είναι οι μέρες μου αυτές τελευταία άλλωστε...»λεει.
«Γιατί έχει γίνει κάτι;»ρωτάω.

Είναι αρκετά περίεργο που δεν μιλάω μαζί της καθημερινά όπως στην αρχή.

«Με χώρισε το αγόρι μου χωρίς σημαντικό λόγο.Τι άλλο να γίνει δηλαδή;»λεει.

Έτσι όπως το θέτει ακούγομαι κακός.

«Μάιρα...»
«Τι Δημοσθενη;Με ρώτησες.Να σου πω ψέματα;»λεει.

Άλλωστε δεν τις αρέσουν τα ψέματα.

«Άλλωστε καρφακι δεν σου καίγεται...»λεει και εκείνη μου γυρνάει την πλάτη τώρα και κοιτάει από την άλλη μεριά.

«Το ξέρεις ότι αυτό δεν είναι αλήθεια...»
«Τίποτα δεν ξέρω!»απανταει αμέσως.

Κάποια ξεμεθαει από ότι φαίνεται.

«Νόμιζα ότι κατάλαβες τους λόγους που έπρεπε να γίνουν έτσι τα πράγματα...»
«Εδώ δεν κατάλαβες εσυ τους λόγους καημένε!»

Δεν μου έχει ξαναμιλήσει ποτέ έτσι.
Ούτε την έχω δει να μιλάει έτσι σε κανέναν.

«Μάιρα με μισείς;»ρωτάω μετά.
Εκείνη γύρισε σε εμένα πάλι τώρα και κάπως σήκωσε το σώμα της και δεν είναι τόσο ξαπλωμένη.

«Θα έπρεπε.Κανονικά θα έπρεπε!»λεει.

Αρα δεν το κάνει.
Ουφ.Πάλι καλά.

«Ενώ τώρα κάθομαι και ακουω τον Ορφέα που μου λεει ότι «στα έλεγα εγώ» και ότι δεν κάνω την σωστή επιλογή σε άντρες.Ότι το ηξερε από την αρχή ότι θα γίνουν έτσι τα πράγματα και ότι δεν θα κράταγε πολυ αυτό επειδή δεν ήταν σημαντικό.Ξέρεις τι όμως;Ήταν σημαντικό.Για μένα ήταν σημαντικό...!»λεει.

«Γιατί το συζητάω αυτό μαζί σου;Αφού τελείωσε πριν καν αρχίσει καλά καλά...»λεει και τώρα σηκωνεται.Δεν με χαιρετάει καν τώρα και αρχίζει να περπατάει μακριά μου και προς την πόρτα.