Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 22.

Τα πόδια μου αρχίζουν και τρέμουν.
Τόσο που νομίζω ότι θα πέσω.
Τόσο που πιάνω αμέσως οτι βρω μπροστά μου.

Κρατιόμουν από τον τοίχο δυνατά.

Δεν είναι κάποια όνειρα που ξερεις ότι βλέπεις;
Που φαίνονται ότι δεν είναι αληθινά επειδή είτε πέτας στα σύννεφα είτε φιλάς έναν ελέφαντα;

Ε,έτσι νιώθω και εγώ τώρα.
Λες και αυτό είναι ένα όνειρο.
Επειδή δεν μπορεί να άκουσα αυτά που άκουσα.

«Μαμά πας καλά;Αστείο είναι αυτό;»ρωτάω.

Εκείνη άρχισε να κλαίει και να τρέμει αλλά δεν μπορούσα να δω αν είναι καλά και τι έχει επειδή αυτήν την στιγμή ακουω κάτι εξωπραγματικο.

«Λυπάμαι Δημοσθενη...αλήθεια λυπάμαι...»λεει με δάκρυα στα μάτια.
«Λυπάσαι τι;Μαμά τι λες;Πες ότι μου κανείς πλάκα!Πες !Πες το!»αρχιζω και φωναζω.
«Αγόρι μου δεν μπορώ να το πω αυτό...»

Γιατί;Γιατί δεν λεει ότι το είπε απλά για να γελάσουμε;Ότι δε γίνεται αυτό να είναι εφικτό!

«Ο...πως...μπαμπάς...τι....»λέω.
Οσο πιο πολύ το σκέφτομαι όλο και λιγότερες λέξεις μου βγαίνουν.

Ο βιολογικός μπαμπάς μου;
Τι εννοεί;
Τι είναι αυτό;

«Ο μπαμπάς μου είναι ο Γιώργος Απόστολου.Γιώργος Απόστολου.Που πέθανε πριν δυο χρόνια!»λεω.

Δεν απαντάει.Απλά κλαίει περισσότερο.
Αλλά δεν το έχω ανάγκη αυτό τώρα.
Τα κλάματα της.
Έχω ανάγκη να καταλάβω τι εννοεί.

«Μαμά!!!Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΕΤΣΙ;!!!»φωναζω τώρα ακόμα περισσότερο.

Κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.
«Ο...ο βιολογικός σου μπαμπάς είναι ο κ.Κεχαγιάς...»
«Πως γίνεται αυτό;Τι...δεν καταλαβαίνω...»λέω.

Όλο αυτό γίνεται πιο σοβαρό όσο περνάει η ώρα.
Και το ενδεχόμενο να είναι όλο αυτό ένα αστείο απομακρύνεται.

«Ήρθα πρώτη σε αυτό το σπίτι όταν ήμουν μικρή .»
«Ναι και γνώρισες τον μπαμπά μου και κάνατε εμένα !!!»λεω αφού έχω ακούσει την ιστορία άπειρες φορές.

«Ο μπαμπάς σου,ο Γιώργος ήρθε αργότερα.Όταν ήρθε ήμουν έγκυος μαζί σου ήδη»
Πως;

«Κοιμήθηκες με τον κύριο Κεχαγιά όταν δούλευες εδώ σαν οικιακή βοηθός;»Ρωτάω.
Ακούγεται τόσο λάθος όλο αυτό.

«Ναι»λεει.

Ο Θεέ μου.
Όχι.
Όχι δεν μπορεί.
Δεν γίνεται να μαθαίνω αυτό.