«Καλημέρα Δημοσθενη...»ακουω και σηκώνομαι αμέσως.
«Καλημέρα Ηλία»λέω.
Δεν είχα που άλλου να πάω χθες.
Έτσι ήρθα στην Βαλέρια.
«Κοιμήθηκες καλά;»ρωτάει.
«Ναι.Ευχαριστώ»λέω αλλά είναι ψέμα.
Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα.
Πως θα μπορούσα;
«Και σε ευχαριστώ που μας άφησες να μείνουμε εδώ.Αλήθεια.»λέω.
Βάζει το χέρι στον ώμο μου.
«Δεν ξέρω τι έχει συμβεί αλλά μπορείς να μείνεις εδώ όσο θες.Οι φίλοι της Βαλεριας είναι και δικοί μου φίλοι.»λεει με ένα χαμόγελο.
Κουνάω το κεφάλι μου.
Η Βαλέρια είναι χαζή που δεν τον θέλει.
«Πρέπει να πάω στην δουλειά.Τα λέμε το βράδυ στο δείπνο»λεει μετά.
«Καλή δουλειά»
«Καλή σου μέρα»λεει και φεύγει.
Θεέ μου τι είναι όλα αυτα.
Γιατί σε εμενα;
Γιατί;
Μπαμπάς μου ο κύριος Κεχαγιας;
Μεγάλωσα με κάποιον που ηξερε ότι δεν ήμουν γιος του;
Δημιουργήθηκα από ένα λάθος;
Η μαμά μου υπηρετούσε το σπίτι του πατέρα του γιου της;
Τόσα ερωτήματα.
Δεν ξέρω τι να πρώτοσκεφτώ.
Απο που να το πάρω.
«Εδώ είσαι...»λεει η Βαλέρια και αφού αφήνει δυο τοστ δίπλα μου κάθεται και αυτή.
Ήταν ακόμα με τις πιζαμες.
Τους αναστάτωσα και αυτούς.
«Φάε κάτι.Είσαι νηστικός από χθες»λεει.
Η φωνή της βαριά.
«Δεν κατεβαίνει τίποτα»λέω αφού το φαγητό είναι το τελευταίο που σκέφτομαι.
«Πως είσαι;»ρωτάει.
Πως είμαι;
Ωραία ερώτηση.
Πως είμαι;
«Θέλω να ξυπνήσω.Μπορώ;Μπορώ να ξυπνήσω και όλα αυτά να είναι όνειρο;»λέω.
«Λυπάμαι φίλε μου αλλά δεν είναι όνειρο.»λεει.
«Θεέ μου...»λέω και κατεβάζω το κεφάλι κάτω και το σκεπάζω με τα χέρια μου λες και έτσι θα αλλάξει τίποτα.
Ας ανοίξει η γη να με καταπιεί καλύτερα.
Το προτιμώ.
«Ξέρω ειναι δυσκολο...»λεει και σηκώνω το κεφάλι μου να την δω.
«Δύσκολο;Βαλέρια δεν είναι δύσκολο.Είναι απίστευτο.Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.Δεν ξέρω τι να πρωτοσκεφτω.Δεν ξέρω τίποτα!»
Ξεφυσάει και εκείνη.
«Μπαμπάς σου ο κύριος Κεχαγιάς...»ψιθιριζει.
«Βιολογικός.Απλά βιολογικός»λέω.
«Έστω.Αδερφός του Παύλου.Όσο πάει χειροτερεύει.»λεει.
Έχω αδερφό;
Ο Παύλος είναι αδερφός μου;
Δεν το είχα σκεφτεί αυτό.
«Έχω τόσα ερωτήματα Βαλέρια.Τόσα πολλά.»
«Ε Ρωτα την μαμά σου.Μέσα είναι...!»λεει λες και είναι απλό.
«Δεν...δεν μπορώ.Δεν θέλω δηλαδή.Δεν θέλω να την βλεπω»λέω.
Νιώθω κάπως άσχημα που το λέω.
Ποτέ δεν το είχα πει αυτό για την μαμά μου.
Ή κάτι παρόμοιο.
Γιατί πάντα είχαμε τέλεια σχέση.
CITEȘTI
Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)
Dragoste#ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ ΒΙΒΛΙΟ ΝΟΥΜΕΡΟ #1 της σειράς. Ο Δημοσθένης μετά από καιρό γυρνάει σπίτι του για το καλοκαίρι.Πρώτη φορά μετά την θάνατο του πατέρα του. Θα ξεκινήσουν όλα ήρεμα αλλά δεν θα καταλήξουν και ολας ήρεμα. Θα ερωτευτεί την Μάιρα ένα κορίτσι π...
