Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 33.

Έφαγα και ένα μήλο και στοπ.
Θα σκάσω.

Εγώ μικρός στο τραπέζι άντε να είχα μόνο γάλα με δημητριακά.Άντε και καμία μπανάνα.
Εδώ έχει πρωινό για είκοσι άτομα και όχι δυο που ήμαστε εμεις.

«Θες τίποτα άλλο;»με ρωτάει.
Με κοροϊδεύει;

«Έσκασα»λέω.
Γελάει.

«Ωραία φάγαμε αλλά δεν μου είπες τι με θέλεις»λέω.
Ενικός ναι.Το συνηθίσω υποθέτω.

«Πριν φύγεις έχω κάτι εκκρεμότητες»λεει.
«Τι;»ρωτάω και τώρα είμαι περίεργος να μάθω τι θέλει να μου πει.

Σηκώνεται πάει στο γραφείο του και μετά έρχεται.
Αφήνει πάνω στο τραπέζι μια κάρτα.Τράπεζας.

«Τι είναι αυτό;»λέω και την παίρνω.
Έλεγε το όνομα μου και το επίθετο πάνω της.
Πως γίνεται αυτό αφού εγώ δεν έχω κάρτα;

«Εκεί μέσα έχεις λεφτά.Όποτε θες απλά βγάζεις»λεει.
Τι;
Το αφηνω κάτω αμέσως.

«Δεν θα πάρω ευχαριστώ»λέω.
«Δημοσθενη ακουμε»λεει.
«Εσυ Ακουσε με.Μου έχεις γράψει ούτε εγώ δεν ξέρω τι.Πάω στο Λονδίνο χάρη σε εσένα.Όχι και αυτό τώρα.»λέω.

Όλα αυτά είναι υπερβολικά πολλά.
Άλλωστε δουλεύω στο καφέ τα Σαββατοκύριακα.

«Την κρατάω από όταν έμαθα την αλήθεια»λεει σιγά μετά.Και μετά μου ήρθε στο μυαλό τότε που με πήραν Καταλαθος από μια τράπεζα.
Τελικά δεν έκαναν λάθος.

«Δεν την χρειάζομαι.Αλήθεια.»
«Θέλω να την εχεις παιδί μου.Σε παρακαλώ.»λεει.
«Μα...»
«Δημοσθενη άκουσε με.Είσαι γιος μου.Δεν μεγάλωσες έτσι όπως έπρεπε και δεν ήσουν σε αυτήν την οικογένεια από την αρχή αλλά τώρα είσαι.Και αφού ο Παύλος έχει μια θα εχεις και εσυ.Επίσης μπορεί να μου σου έδωσα παιδικές αναμνήσεις μαζί μου αλλά μπορώ να σου δώσω αυτό τώρα.»

Αρχίζω να καταλαβαίνω πολλά.
Για αυτόν και για τον χαρακτήρα του.

«Θα την πάρω μόνο αν απαντήσεις ειλικρινά σε αυτό που θα ρωτήσω»λέω.
«Πες μου»
«Νιώθεις τύψεις έτσι;Νιώθεις τύψεις που ο ένας σου γιος μεγάλωσε στα πούπουλα και ο αλλος έμεινε στο μικρό ξύλινο σπιτάκι πίσω από την βίλα σου.Που ο ένας έπαιρνε δώρο αμάξια στα γενέθλια του και ο αλλος όχι.Για αυτό μου δίνεις πράγματα χωρίς σταματημό.Για αυτό εχεις πέσει πάνω μου και όλη την μέρα θες να είσαι μαζί μου έτσι;»λέω.

Δεν απαντάει.
«Έτσι;»ξαναρωταω.
«Έχω τύψεις ναι.Που ο ένας μεγάλωσε δίπλα μου και ο αλλος όχι.Που είχα την ευκαιρία αυτό να το ζούσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια και δεν την άρπαξα.Που σου έλειψαν βασικά πράγματα»λεει.