"Lütfen saçmalamayın !" Diye bağırdım sessizce. "Elimizde olan bir şey değil bebeğim. Bizde isterdik ama durumlar bunu gösteriyor." Dedi annem çaresizce.
Anlayabiliyordum. Sadece anlayıp kabullenmek bana göre değildi. Hem de hiç !
"Sizi dinlemek istemiyorum. Buraya gelirken herşeyi geride bıraktım zaten. Şimdi buraya daha yeni alışmışken, siz gitmemiz gerektiğini söylüyorsunuz ! Neden beni anlamıyorsunuz ?" Dedim.
"Ben Mert'e, Kumsal'a, Kağan'a, Berke'ye ve diğer arkadaslarıma bu kadar alışmışken, geri dönmeye hiç niyetli değilim. Ben Mert ile kalırım." Dedim kendimi koltuğa atarken.
"Hayır hanımefendi Mert ile falan kalamazsın." Dedi babam. "Sen de bizimle geliyorsun. Mert'in gelip gelmemesi bizi bağlamaz."
Sevgilim olduğunu fark ediyorlar mıydı ?
"Bilmem biliyor musunuz ama Mert benim sevgilim ve normal sevgililer gibi zaman geçirmek istiyorum." Dedim.
Tamam, biz asla Mert ile normal sevgili olmazdık. Bunlar sadece hayaldi !
"Ne zamandan beri kızıma sözümü geçiremiyorum ?" Dedi babam sıkılmışça. "Beni Mert'den ayırmaya çalıştığın gün sözlerinin pek bir Değeri kalmadı baba !"
"Seni Mert'den ayırmaya çalışmıyoruz,!" Diye araya girdi annem. Babam eliyle dur işareti yaptığında annem sustu. "Öyle mi küçük hanım ?" Dediğinde başımı olumlu olarak salladım.
"Ben hiç bir yere gelmiyorum. Siz isterseniz gidin !" Dedim ve elime limonatamı aldım. Daha dün akşam Mert ile birlikteydik !
"Mert yüzünden yurt dışına çıkmayı planlayan Masal nerede ?" dedi annem dalga geçer gibi. "Yok o Masal. Gitti. Bir daha da ulaşamadık !" dedim sinirden Gülerken. "Güldürmeyin ya, ciddi olmam lazım şuan." dediğimde babam ve annem de gülmeye başladı.
"Sinirden gülüyorum şuan !" Babamın dediğine tekrardan Gülerken, biraz da olsa yumuşamalarını bekledim. Ben bu tip ciddiyetlere Alışık değildim !
"Lütfen kalayım. Bana birazcık bile olsa değer veriyorsanız, kalmama izin verirsiniz." Dedim limonatamdan yudumlarken. "Sana tabiki değer veriyoruz kızım, ama başına gelebileceklerden korkuyoruz." Annem haklıydı.
Ama yanımda Mert vardı.
"Yanımda Mert var." diye düşüncelerimi Döktüm. "Lütfen, lütfen. Okuldan eve, bazen de alışveriş merkezlerine giderim sadece !"
Bu sadece bir yalandı. Pembe olanından.
Annem ile babam bakıştılar. İkisi için zordu ama... Ben burada yeni bir hayata başlamıştım. Ayrılmak kolay değildi.
En sonunda başlarını olumlu olarak salladıklarında sırıttım. "Teşekkür ederim. Sizi seviyorum." Dedim ve elimde ki limonata dan bir Yudum aldım. "Ama her Gün okuldan sonra seni arayacağız." Dediklerinde onayladım. Buna da şükür.
"Mert'in ailesi de mi gidecek?" Diye sordum. "Evet, şirkete başka bir Şehirde devam edeceğiz." Dedi babam. "Ama Mert'in geleceğinden şüpheliyim."
Ah, bende !
"Peki ben nerede kalacağım ?" Dedim sonradan aklıma gelerek. "Hım sanırım bu evde yaşayabilirsin." dedi annem. "Siz ciddi misiniz ? Bu ev çok büyük !" dedim heyecanlanarak. "Sana güveniyoruz canım. Hem zaten ne zamandan beri evi yenilmek istiyordum. Bir de böyle bir fırsat çıktı önüme." Dedi annem. Babamda onayladı. Yarın yola çıkıyorlardı ve tüm ev bana kalmıştı.
Imm. Peki ben ne yapsam ? Parti ? Mert ?
Sanırım bu Düşünceleri yarın ailem gittiğinde düşünebililirdim. Şimdilik biraz uyku sadece !
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İyi Kızlar Kötü Çocukları Sever
Teen FictionÇok tehlikeli, ama o kadar da ukala. Ne hissettiğini anlayamayacağın kadar gizemli, bir o kadar da sevilmeye Muhtaç... Geçmişin karanlığına sıkı bir duvar örüp, artık kimseye güvenmeyeceğine yemin eden küçük bir erkek çocuk büyüdüğünde tüm bunların...
