İyi Kızlar Kötü Çocukları Sever

Bölüm -11 'SEVGİLİSİYİM !'

Ne kadar dakika boyunca bakışıyoruz bilmiyorum. Mert'de şaşırmış olacak ki Şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. Şuan ona hissettiğim duygularım da sadece nefret var ! Ne bir sevgi, ne bir şefkat...

Ne olurdu normal bir çocuktan hoşlansaydım ? Kötü çocuk olmayan birisi mesela, cebinde bıçak taşımayan, beni her dakika boyunca sevdiğini söyleyebilecek birisinden hoşlansaydım ne olurdu ? Neden bunlar sadece hikayelerde veya rüyalarda olur ki ! Belki de rüyalar kendimizi avutabilmemiz için varlardır !

"Çocuklar hadi otursanıza, neden dikiliyorsunuz ?" Diye sordu Mert'in annesi sandığım kadın. Mert ile gözlerimiz bir an bile olsun ayırmayarak, yan yana oturduk. Ben neden bunun yanına oturduysam şimdi ? Ama başka boş yerde yoktu !

Aradan 1 saat geçmişti. Ailelerimiz konuşup, kaynaşıyorlardı. Mert ise telefonu ile birileri ile mesajlaşıyordu. Ben ise hala şaşkınlığımı üzerimden atmaya çalışıyordum. Merakıma yenik düştüm ve Mert'e doğru döndüm. Pardon döndüm mü dedim bildiğiniz Mert ile bir bütün oluşturdum.

"Ne yapıyorsun ?" Diye sordu Mert bana sinirle bakarken. "Benim sana sinirli olmam gerekiyor. Senin bana değil !" Dedim bağırarak. Bağırdığımın farkında bile değildim. Ama şuan Mert ve benim ailemin bizi izlediğini tahmin etmek fazla zor olmuyordu.

"Bana emir veren sendin ! Seni merak edip, arkandan geliyorum. Ama senin tek yaptığın bana emir vermek oldu !" Ellerini sinirle saçlarından geçirdi ve elimi tutup, beni odadan dışarı çıkardı. Asansöre doğru sürükledi. Sinirli olduğu için bir şey Söylemek pek istemiyordum. Ama bileğimi acıtıyordu. "Mert yeter dur ! Yani durur musun ? Bileğim acıyor." Dedim. Bir daha ona emir vermemeye çalışacağıma emindim.

Elini gevşetmeden beni asansörün içine fırlattı. Dengemi kaybederek bacağımın üstüne düştüm. Ardından bana hiç aldırış etmeden kendisi de asansöre bindi ve asansörü durdurdu. Ben şaşkınca ona bakarken, bacağımın ağrısını bile umursamıyordum. Hiç bir şey umrumda değildi artık. Bu kadar Güçsüz olmaktan da nefret ediyordum.

Duvara çöktü ve saçlarını yolacak derecede çektirmeye başladı. Onu bu kadar sinir edecek ne yaptım ki ben ! "M-mert.." Cümlemin Devamını getiremeden, Mert konuşmaya başladı. "Sana tek bir şey soracağım, ve sen bana yalan söylemeden düzgünce cevap vereceksin !" Diye bağırdı. Asansör büyük olduğu için sesi yankılanıyordu. Bu daha fazla korkmama sebep olurken, Kafamı salladım. Büyük bir of Çekerek konuşmaya başladı.

"Lafı uzatmayacağım. Emre ile sevgili misiniz ?" Ne ? Deminden beri doğru olmayan bir şey için mi sinirlenmişti o ? Bu yüzden miydi bütün bu öfke ? "Ne saçmaladığını inan bilmiyorum ama sana açıklama yapmayacağım." Dedim Kafamı iki yana sallarken. "Yapacaksın !" Dedi ve elini kaldırdı. Ben bana vuracak diye düşünürken, Mert elini tam Yanımdaki duvara Çarptı. Ağladığımı bilmeden ağlamaya devam ettim.

"B-Ben neden bahsediyorsun bilmiyorum." Dedim ve ağzımdan bir hıçkırık koptu. Mert yanıma eğildi ve bana sarıldı. Ben ise ellerim donuk bir şekilde, bana sarılmasını bitirmesini bekliyordum. Ne bir şey söyleyebiliyordum ona karşı, ne de bir hareket yapabiliyordum. Sanırım ondan korkuyordum. Kahretsin, o kadar aptalım ki !

"Belki de Kafamı demirlere çarptığından beri bir şeyleri unutmuşumdur !" Dedim ve bu sefer ben onu ittirdim. Boş bir anına geldiği için yere düşmüştü. "Sinirlendiriyorsun beni !" Dedi normal bir şekilde. Sinirlendiriyor muşum ! "Şuan benim sana kızmam, bağırmam gerek. Ama tam tersi sen bana yapıyorsun ve hiç bir şey olmamış gibi canımı yakıyorsun!" Diye bağırdım ve asansörün öbür köşesine gidip oturdum.

"Benden korkuyor musun ?" Diye sordu yanıma gelirken. sorusunu cevapsız bıraktım, ama bunun onu çok kızdıracağımı biliyordum. "Bana cevap ver Masal ! Korkutuyor muyum seni ? Canını yakıyor muyum ?" Dedi. Sesi az öncekine göre daha hafif ve az çıkmıştı. Her zaman böyle yapsa neden korkayım ki ?