-Nie rzucaj! Proszę cię!- zawołała [T.K.W]włosa kobieta, chroniąc i tak już zmarzniętą od zimna twarz.
Była zima i naprawdę dużo śniegu. Chyba w tym roku najwięcej niż było w poprzednich latach. Wyszła akurat na spacer ze swoim przyjacielem Bucky'm, a skończyło się na tym, że włączył mu się tryb dzieciaka, a ona musiała go błagać, by jej się nie oberwało śnieżką.
-Dlaczemu?- zrobił smutną minę.- Co będę z tego miał?- chytry uśmieszek, wdarł mu się na buźkę.
Kobieta pracowała w T.A.R.C.Z.Y. Z mężczyzną, poznała się właśnie na jednej z misji, na którą zabrał go jej partner z pracy, Kapitan Ameryka. Z początku nie byli, co do siebie ufni, ale po pewnym czasie, stali się naprawdę dobrymi przyjaciółmi.
-Zaraz kopa w tyłek, jak nie zostawisz tej śnieżki- zagroziła, patrząc na niego uważnie.
Brunet zaśmiał się z tych słów, po czym udawał przez chwilę zamyślenie.
-Mało kusząca propozycja- stwierdził i wzruszył ramionami, a po chwili w niespodziewanym momencie, rzucił w nią śniegiem. W twarz...
-BUCKY!- wrzasnęła chyba na cały park, w którym byli.
-No co?- zapytał się przez śmiech.
-To!- nie była mu dłużna i zaraz i jemu oberwało się śniegiem. W ten sposób, mężczyzna zapoczątkował wielką bitwę na śnieżki.
Cali przemoknięci, wrócili do Avengers Tower. Kapitan, zaprosił kobietę na święta, których i tak nie miała, z kim spędzić. A tak to, będzie miała przynajmniej towarzystwo Avengersów i nie będzie sama siedziała u siebie w domu.
-Co się stało? Czemu jesteście cali mokrzy?- spytał od wejścia, wyraźnie zmartwiony Steve.
-Bo ten dorosły dzieciak, rzucił mnie śniegiem, a ja byłam zobowiązana, żeby mu oddać i potem jakoś tak wyszło, że... Noo, że urządziliśmy sobie bitwę na śnieżki- uśmiechnęła się niewinnie, zdejmując kurtkę i buty.
Steve, popatrzył z zażenowaniem, ale jednocześnie z rozbawieniem na przyjaciela.
-Serio, Buck? Ile ty masz lat?- zaśmiał się z niego.
-No co?- popatrzył się na niego niewinnym wzrokiem.- Fizycznie? 99. Mentalnie? 8- uśmiechnął się szeroko i wyminął Steve'a z zamiarem pójścia do kuchni i przygotowania jemu i przyjaciółce kakao.
-Nie mam sił do ciebie- przyznał Kapitan, kiwając bezradnie głową, ale i z rozbawieniem.
-A tam. Też powinieneś się rozerwać, dobrze by Ci to zrobiło!- stwierdził zgodnie z prawdą.
Kobieta przez ten czas zdąrzyła przebrać się w suche ciuchy i zasiąść przed kominkiem w salonie, aby się ogrzać. Wpatrywała się głęboko w ogień. Jej policzki jeszcze troszkę ją szczypały i były mocno zaczerwienione. Nagle poczuła, jak ktoś przykrywa ją dodatkowo kocem.
-A tu twoje kakauko- Bucky uśmiechnął się, wręczając jej kubek z ciepłym napojem. Dodał tam dodatkowo czekolady i pianek. Wiedział, że dziewczyna uwielbia takie pić. Usiadł obok niej.
-Ooo, dziękuję ci- uśmiechnęła się szeroko, odbierając od niego kubek.- Chodź tu- przybliżyła się do niego i przykryła go kocem.
-Nie ma sprawy- odparł, odwzajemniając uśmiech.- Ja również dziękuje- zaśmiał się.
-A nie ma za co- odparła ze śmiechem.
Przez ten czas, w którym ogrzewali się, rozmawiali ze sobą i śmiali się, jak to mieli w zwyczaju, dopóki nie usłyszeli nad sobą jakiś szeleszczących gałązek. Kobieta popatrzyła w górę, a potem na osobę, która trzyma, jak się okazało, jemiołę.
-[T.I], Bucky, chyba wiecie, co oznacza zwisająca jemioła nad dwiema osobami i jaki zwyczaj się z nią wiążę- powiedział wyraźnie zadowolony z siebie Stark, który również łobuziarsko się uśmiechał. Od dawna próbował zeswatać ze sobą dwójkę. Widział, jak się zachowują względem siebie i miał tego dość, że żadne z nich, nie robiło tego kroku w przód.
Bucky, posłał mu zabójcze spojrzenie. Raz przez przypadek, wydał się przed nim, że [T.I] mu się podoba.
-Nudzi ci się, Stark? Nie wiem, idź do Pepper albo podręcz Steve'a, a nam daj się w spokoju ogrzać- popatrzył na niego znacząco.
Filantrop, przewrócił oczami.
-Właśnie będzie dobra okazja. Ogrzejecie się wzajemnie- zatrzepotał rzęsami.- [T.I], co ty na to?- przeniósł wzrok na kobietę.
-Ja... Ym...- lekko zakłopotana popatrzyła na Bucky'ego, który w oczach miał iskierki nadziei na to, że się zgodzi. Zapadła krótka cisza, podczas której, czuł ogromne zdenerwowanie, bo [T.K.W]włosa, nie podała ostatecznej odpowiedzi.- W zasadzie, to... Cz-czemu nie- odparła w końcu, uśmiechając się nieśmiało.
Po chwili dwójka, przybliżyła się do siebie i złączyli usta w delikatnym pocałunku.
-Auć- syknęła, odrywając się szybko od bruneta, ponieważ ten wylał na nią, trochę kakao.
-Jezu, najmocniej cię przepraszam! Chodź do łazienki, ogarniemy to- powiedział ze skruchą, a odchodząc, posłał poraz kolejny zabójczy wzrok Starkowi, który nie zwrócił na niego uwagi, tylko cieszył się, jak dzieciak z ich pocałunku.
-Bucky...- zagadnęła, kiedy ten smarował jej rękę maścią na oparzenia.
-Tak?- spytał, nie przerywając wykonywanej czynności.
-Czy... Czy ten pocałunek, coś dla ciebie znaczył?- patrzyła na niego uważnie, jednak po dłuższej chwili ciszy, jaka między nimi zapanowała, zaczęła żałować, że zadała to pytanie.
-A czemu pytasz?- odpowiedział pytaniem na pytanie, zdając sobie sprawe, że to niekulturalne.
-Bo... Bo... Bo dla mnie znaczył naprawdę dużo i nie wiem, czy dla ciebie też coś...- przyznała i uśmiechnęła się nerwowo.
Bucky popatrzył na nią lekko zdziwiony, po czym uśmiechnął się.
-Spokojnie...- złapał ją za niepoparzoną rękę.- Dla mnie też- przyznał z uśmiechem, na co dziewczyna odetchnęła z ulgą.- Bo widzisz... Podobasz mi się już od dłuższego czasu- wyznał lekko nieśmiało.- I... Ja się w tobie... Z-zakochałem...-miał coś jeszcze mówić, ale przerwała mu.
-Ja w tobie też- powiedziała, również się uśmiechając i popatrzyła mu w oczy. Bucky, pocałował ją, co ta odwzajemniła.
Kiedy skończył opatrywać jej rękę, wrócili szczęśliwi do salonu, gdzie resztą Avengers, wiedziała już, co się święci...
