afgelopen zomer

hoofdstuk 9

POV SOFIE

Zo gezegd, zo gedaan en niet veel later stap ik op mijn paard. Vanaf daar wacht ik op Roan, die met een gezicht wat boekdelen spreekt ook de stal uit komt lopen en niet veel later ook op stapt.

"Nou zullen we gaan dan?" snauwt ze naar me en ze stapt voor mij uit naar het pad tussen de weilanden.

"We moeten de andere kant op," grinnik ik en ik trek mijn staart nog wat strakker aan, waarna ik mijn paard aanspoor en de juiste richting op stap.

Geïrriteerd hoor ik Roan zuchten en ik kijk even achterom om te kijken waar ze blijft, met moeite heeft ze het paard zover gekregen dat het omdraait en dan weer vooruit de juiste richting oploopt. Opnieuw moet ik even grinniken, want dit was nou precies mijn bedoeling. Ik heb nu alle leiding, en Roan is nu compleet afhankelijk van mij want zonder mijn hulp komt ze nergens.

"Ga je nog beginnen met praten of hoe zit dat?" begint Roan als ze naast me komt stappen en ik zucht zacht, want uiteindelijk zijn we hier wel om te praten.

Ik kijk even goed om me heen, voordat we de weg oversteken en draai mijn teugels om de knop van mijn westernzadel zodat ik mijn handen vrij heb.

"Ik had misschien niet zo moeten reageren," zeg ik dan uiteindelijk, en gelijk voel ik een deuk in mijn ego ontstaan. Als ik naar Roan kijk zie ik dat ze fronst en mij daarna ook aankijkt.

"Misschien?" vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw. "Het was oneerlijk hoe je reageerde," zegt ze en ze kijkt weer strak voor zich uit.

"Ik schrok gewoon van jou en Levin," probeer ik dan uit te leggen maar eigenlijk weet ik niet eens hoe ik het uit moet leggen aan Roan, want ergens ga ik inzien dat zij en Lucas gelijk hebben.

"Ik ben echt al zo lang verliefd op die jongen, en hij geeft me telkens net genoeg aandacht dat ik meer wil en om hem heen blijf hangen, denk ik," mompel ik dan zacht en ik kijk weg om te kunnen verbergen voor Roan dat de tranen me nader staan dan het lachen.

"Oh Soof," begint Roan en als ik haar kant op kijk zie ik dat de afstandelijke blik in haar ogen plaats heeft gemaakt voor medelijden. Ik slik en veeg een ontsnapte traan weg, hoe hopeloos moet dit wel niet klinken voor buitenstaanders.

"Laat je alsjeblieft niet zo gebruiken door een jongen," zegt Roan en ze knijpt bemoedigend in mijn schouder, alsof ze mijn oudere zus is die mij liefdesadvies geeft.

"Levin is gewoon een klootzak en er zijn veel leukere jongens," voegt ze er daarna aan toe, "bijvoorbeeld die jongen met dat zwarte haar die stond te roken bij de beer pong tafel toen wij aan het spelen waren. Hij was constant naar je aan het kijken, en niet in een creepy way." zegt ze met wiebelende wenkbrauwen en een kleine grijns op haar gezicht.

"Emil?" vraag ik vol verbazing, waarna ik in de lach schiet. "Nee niet Emil, ik ken hem al sinds de basisschool," zeg ik hoofdschuddend terwijl toch mijn wangen zacht roze kleuren door het idee dat Emil op die manier naar mij heeft gekeken.

"Boeiend of je hem al sinds de basisschool kent," lacht Roan zachtjes. "Hij is leuk, en ik zou ook wel willen dat een jongen op die manier naar mij zou kijken," vertelt ze me en ik knik dan langzaam.

"Gewoon Levin negeren en Emil een berichtje sturen, geloof me jongens vinden het fantastisch als een meisje de eerste stap zet," glimlacht ze naar me. "Ze doen zo stoer maar ondertussen zijn ze misschien nog onzekerder dan wij," lacht ze en ik lach even met haar mee. Ergens ben ik jaloers op Roan, hoe makkelijk ze met en over jongens praat en de charme die ze heeft waarmee ze elke jongen kan krijgen.

Ik zucht diep en veeg dan een pluk haar uit mijn gezicht. "Dankjewel Roan dat je het zo opvat, en het spijt me van gisterenavond," zeg ik dan en ik glimlach dankbaar naar haar.

"Tuurlijk Soof, girls should support girls right?" zegt ze en ze glimlacht dan terug naar mij. "En ook sorry van mij, want ik was ook niet heel aardig tegen je gisterenavond. Ik kan me goed voorstellen hoor hoe zoiets kan voelen."

"Trouwens heb jij door dat Joshua ook steeds naar jou kijkt?" floept er dan ineens uit en meteen heb ik er spijt van. Roan haar ogen worden groot en ze schiet in de lach.

"Nou dan kan die lang blijven kijken want ik hoef echt helemaal niets van die jongen," zegt ze dan en zacht moet ik om haar lachen.

"Jullie zouden wel hele knappe kinderen krijgen," grap ik met wiebelende wenkbrauwen en Roan kijkt mij vol ongeloof aan, waarna ze opnieuw in de lach schiet.

"Sofie stop," lacht ze. "Alleen de gedachte al maakt me al misselijk, laat staan als ik dan echt onder hem lig," lacht ze en ze geeft me een speels duwtje, waardoor ik harder moet lachen.

"Maar even serieus, doet hij altijd zo onaardig?" vraagt ze als we uitgelachen zijn. "En hoezo woont hij eigenlijk bij jullie?" gaat ze verder.

"Laten we het erop houden dat vrienden maken niet Joshua zijn allersterkste punt is," grinnik ik zacht en ik denk na aan gisteravond, toen ik hem nodig had en hij er ook echt voor mij was. Gisteravond was het een hele andere Joshua en stiekem hoop ik dat Roan deze kant ook ooit van hem gaat zien.

"En ik denk dat hij zelf maar moet vertellen waarom hij hier woont, ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om dit te vertellen," verzucht ik en ik kijk naar Roan die langzaam knikt terwijl ze even op haar lip bijt.

"Oké, naja hij zit er vooral zelf mee als hij zo blijft doen de rest van de weken dat ik hier zit. Ik vermaak me namelijk ook echt wel prima zonder hem," zegt ze en ik knik begrijpend.

"Ik denk dat het wel goed komt hoor Ro," zeg ik terwijl ik mijn paard het juiste pad in stuur, op weg terug naar huis.

"Heb jij trouwens al eerder gereden?" vraag ik dan nieuwsgierig en Roan knikt dan.

"Ja vroeger, ik heb denk ik tot mijn tiende gereden," zegt ze. "Ik kreeg toen een instructeur die ik niet leuk vond en werd steeds uitgelachen als ik op school zei dat ik op paardrijden zat. Dus toen was al het plezier weg eigenlijk," legt ze uit terwijl ze wat meer ontspannender gaat zitten. Aandachtig luister ik en ik snap het gedeelte heel goed waar ze vertelt dat ze uitgelachen werd.

"Je roept maar als je deze vakantie nog ergens mee wilt, er zijn zoveel mooie plekken hier," glimlach ik naar haar en Roan knikt met een glimlach op haar gezicht.

"Komt goed, je bent de eerste die het hoort," vertelt ze me terwijl we het terrein weer oprijden. Ondanks de korte duur en het beladen gesprek heb ik toch weer genoten van het ritje en help ik Roan met de hele naverzorging als we afgestapt zijn.