POV ROAN
Vastgenageld aan de grond blijf ik staan en terwijl ik Joshua nakijk ontspan ik mijn handen weer, die ik ongemerkt tot vuisten had gebald. Ik schrik op van de klap waarmee Joshua de deur achter zich dicht slaat en ik laat mijn adem los.
Mijn spiegelbeeld staart me aan vanuit de spiegel in de eetkamer en als ik mezelf zie staan, herken ik het beeld weer van de Roan die ik zo graag niet meer wil zijn. Een diepe zucht verlaat mijn lippen en ik wend mijn blik snel af. Joshua heeft gelijk, ik heb een stomme leugen verzonnen om maar niet de waarheid te hoeven vertellen. En ondanks dat ik tegen mezelf had gezegd dat ik niet meer moet liegen, is het weer zo makkelijk gegaan. Ik hoef er haast geen moeite meer voor te doen, zo'n leugentje om eigen bestwil.
Met licht trillende handen pak ik een glas uit de kast en vul ik die met water. Het is gewoon knap hoe ik mezelf binnen een week weer in de nesten heb gewerkt, want hoe ga ik in godsnaam tegen Sofie en Lucas zeggen dat hij me nooit heeft bespied toen ik me aan het omkleden was? Die zullen vast ook wel denken.
Ik drink het glas met kleine slokjes leeg en zucht opnieuw, niet wetende hoe ik dit ga aanpakken. Want ondanks dat Joshua van mij in de stront mag zakken, is het niet eerlijk wat ik heb gedaan. En als ik de nieuwe Roan wil zijn dan moet ik een schoon geweten hebben, anders blijf ik in deze situatie zitten.
''Hey! Ik trek even mijn bikini aan en dan ben ik klaar,'' klinkt ineens Sofie haar enthousiaste stem en ik kijk op naar haar.
''Oh ja tuurlijk. Ik ben ook klaar,'' zeg ik terug met een kleine glimlach, ik zet mijn glas in de gootsteen.
''Top, Lucas wacht buiten,'' deelt Sofie mee, waarna ze weer verdwijnt. Ik luister naar de voetstappen op de trap en ik besluit dan om alvast naar Lucas te lopen.
"Hey," glimlach ik klein naar Lucas en ik aai de grote hond die meteen mijn kant op komt gelopen. Lucas kijkt op en glimlacht terug naar mij.
"Ben je klaar?" vraagt Lucas en hij staat op van de loungebank waar hij op zat. Hij pakt zijn shirt die hij over de leuning had gehangen en trekt die weer aan.
"Ja ik ben klaar, Sofie ging nog even haar bikini aantrekken en dan was ze ook klaar," deel ik mee en ik zet mijn zonnebril voor mijn ogen.
Voordat Lucas daarop kan reageren komt Sofie het huis weer uitgelopen met een enthousiaste glimlach op haar gezicht.
"Ik kan niet wachten op een frisse duik," zegt Sofie en ze loopt alvast richting het pad tussen de weilanden. "Het is echt super mooi Ro, het is echt zo'n bergmeertje," legt ze enthousiast uit en Lucas en ik lopen achter haar aan.
"Is dat niet super koud dan?" vraag ik enigszins verbaasd en ik kijk even naar Lucas naast mij.
"Nee dat valt wel mee, het is wel fris maar niet zo koud als je verwacht," legt Lucas uit aan mij en ik knik langzaam. Ik hoop maar dat hij gelijk heeft want ik ben niet echt de grootste fan van koud water.
-
Bovenaan de berg leun ik buitenadem tegen een grote boom aan, shit ik mag echt wel weer eens wat aan mijn conditie doen. De plek neem ik ondertussen langzaam in me op en Sofie heeft niet gelogen. Overal waar je kijkt zijn bomen en rotsen te zien, en de vrolijke golden retriever staat al met zijn poten in het water, blaffend naar ons. Alsof hij wilt zeggen van 'hey schiet eens op, we hebben niet de hele dag de tijd'.
Als ik mijn kleding op het hoopje heb gegooid waar de kleren van Lucas en Sofie al liggen, pakt Sofie mijn hand vast en trekt ze me al rennend mee naar het water. Ik kan niet anders dan met haar mee rennen, of ik wil of niet. En terwijl ik daar over nadenk schiet ik in de lach want waarschijnlijk moet dit er nogal lomp uit hebben gezien.
Ik kom boven water en veeg mijn haren uit mijn gezicht en ik geniet ondanks mijn verwachting van het frisse water.
"En?" vraagt Lucas met een grote grijns op zijn gezicht, het water druipt uit zijn blonde haren en hij haalt snel een hand door zijn haren.
"Geen zwembad kan hier tegen op hoor Ro," zegt Sofie met dezelfde grote glimlach en ze knijpt haar haren uit.
"Geen een zwembad kan hier inderdaad tegen op," zeg ik glimlachend, Lucas en Sofie joelen vrolijk en beginnen water naar mij te spetteren. Waardoor de hond begint te blaffen en ook naar ons komt zwemmen.
Ik lach om mijn neef en nicht en spetter water terug. "Dit is niet eerlijk twee tegen één," lach ik, het is lang geleden dat ik zo oprecht heb gelachen en het voelt goed. Op school voelde ik de druk om niet teveel op te vallen en hield ik mezelf in. Maar hier in het water met Lucas en Sofie voel ik me veilig, ik zou willen dat dit moment voor eeuwig duurt. Veilig in een cocon tussen de bergen, met twee lieve en oprechte mensen. Waar ik tegen moet vertellen dat ik heb gelogen over Joshua, daar is de eerste barst al in, wat ik dacht, het veilige coconnetje.
-
Even later zijn Lucas en ik alleen, Sofie is terug naar de boerderij gelopen om iets te eten en te drinken halen. Diep zucht ik en peuter ik aan de velletjes rondom mijn nagel, van binnen knaagt het nog steeds dat ik heb gelogen over Joshua. Ik kijk naar Lucas, hij heeft zijn handdoek in de zon gelegd en heeft zijn ogen gesloten. Zijn rustige en regelmatige ademhaling verraad dat hij in slaap is gevallen.
Ik sta op en leg mijn handdoek naast Lucas. Rustig ga ik naast hem liggen en ik sluit mijn ogen. De zon verwarmt mijn huid en opnieuw zucht ik, een beter moment om Lucas de waarheid te vertellen is er niet. Maar dat maakt de waarheid vertellen er niet gemakkelijker op.
''Lucas?'' vraag ik zacht en ik kijk naast mij. Door zijn zonnebril kan ik zijn ogen niet zien, maar door de verandering in zijn ademhaling merk ik dat hij wakker wordt.
''Wat is er?'' vraagt Lucas en hij schuift zijn zonnebril in zijn haren. Hij komt wat overeind en leunt op zijn ellenbogen terwijl hij mijn gezicht bekijkt. Ik slik en wend mijn blik af naar mijn handen, opnieuw begin ik aan een velletje te peuteren langs mijn nagelriem.
''Ik moet je de waarheid over iets vertellen,'' zeg ik dan na een korte stilte en ik kijk op naar hem. Zijn zachte blik veranderd iets en een fronslijn ontstaat op zijn voorhoofd.
''Ik heb gelogen over Joshua, hij heeft helemaal niet staan te kijken terwijl ik me aan het omkleden was,'' zeg ik en ondanks alles, is het wel een opluchting dat het eruit is. Ik hoef niet meer op mijn woorden te letten, of ik mijn leugens wel foutloos blijf vertellen.
''Oh,'' zegt Lucas en hij trekt zijn linker wenkbrauw op. Verraad vult zijn ogen en meteen twijfel ik of ik de juiste keuze heb gemaakt om de waarheid te vertellen.
''Sorry,'' mompel ik en ik trek mijn knieën op terwijl ik naar het meertje kijk voor ons. Ik durf hem niet aan te kijken, voor het eerst sinds een hele lange tijd schaam ik me voor mezelf en mijn leugens. De tranen knipper ik fanatiek weg en ik hoop met heel mijn hart dat Lucas nu niet voor mij wegloopt, wat ik overigens wel zou kunnen begrijpen.
''Waarom heb je tegen me gelogen Ro? Ik heb het serieus voor je staan opnemen bij Joshua, die gewoon de waarheid sprak,'' zegt Lucas en ik voel zijn blik branden. Ik zoek naar de woorden en veeg een traan weg, die toch is weten te ontsnappen. Hij haalt een hand door zijn haren en zucht daarna diep, zijn zucht verbreekt de stilte tussen ons.
''Het maakt me eigenlijk ook niet uit waarom, als je het in ieder geval niet meer doet,'' zegt Lucas en hij staat op. ''Kom we gaan nog een duik nemen, het water is veel te lekker om hier te blijven zitten,'' zegt hij en terwijl hij dat zegt steekt hij zijn hand naar mij uit.
Opgelucht pak ik zijn hand vast en sta ik op. Blij dat ik het verhaal niet hoef uit te leggen en dat hij mijn sorry accepteert.
Wow langer dan 1 jaar geleden dat ik heb geüpload. Sorry allemaal!!! Ik heb het schrijven wel heel erg gemist merk ik nu, ik ga proberen om het weer regelmatig bij te houden, goede voornemens voor 2023? Of is het daar al te laat voor? Dankjewel voor degene die zijn gebleven, jullie zijn de beste! <3
JE LEEST
afgelopen zomer
ChickLit"Sommige dingen kunnen simpelweg niet voor altijd blijven bestaan," vertelt hij me. "Maar jij," glimlacht hij, "jij bent een zomer zonder einde." "En ik.." hij pauzeert en gooit een steentje het weiland in, "ik ben maar een jongen, die jouw liefde n...
