Erzen (+18)

𝐄𝐫𝐳𝐞𝐧 •𝟒•

•Buraya küçük şeytanlar bırakalım•

Bazen, kalbimin olmadığı hissine kapılıyorum. İçimdeki asi melek, dışa vuruyor ve bedenim kötülük saçıyor.

Fakat bazende, içimde ki çocuk dışa vuruyor ve benim susmamı, itaatkâr olmamı sağlıyor.

Peki ben hangisiydim?

Belli değil mi? İsmim; Erzen Haydut.

Soy ismimden gelen saldırganlık itemi, benim ne olduğumu açıklıyor.

Peki ya olan şey olmak istemiyorsam?

Bizim lügatımızda aşık olmak yoktur çünkü aşk zayıflıktır.

Peki kendi lügatımda? Kendi koyduğum yasalarda?

Kendi koyduğum yasalar, aşkın bir bütün halde kaldığında dünyada ki en büyük silah olduğunu söylüyor.

Soydam benimle silahını paylaşmıştı.

Hayatını da paylaşır mıydı?

Çünkü benim lügatımda silah, yüzük demekti.

"Hazır mısın Erzen?" Soydam sakince yüzümü inceledi.

Hazır mıydın Erzen? Burada ki bütün kadınlar için savaşmaya, bütün bu canları kurtarmaya hazır mıydın?

"Uzun zamandır bu günü bekliyorum." Gülümsedim. Silahın tetiğini çekerek mermiyi ağızında hazır beklettim.

Sizcede her şey çok çabuk olmuyor muydu? Bir adam geliyor, beni ve burada ki herkesi kurtarıyor. Bu işte bir tuhaflık mı vardı yoksa iç güdülerim mi bu şekildeydi?

Dışarıda ki gürültüler arttıkça, çığlıklarda artıyordu. Kadınların attığı amansız çığlıklar ruhuma saplanıyordu.

"Soydam, koş!" Odanın kapısı sertçe itilerek açılmış ve içeriye sayısız adam girmişti.

"Soydam, sana gitmen ve adamlarını çekmen için bir şans veriyoruz. Kızı bize ver yeter." Hepsinin tetiği benim üzerimdeydi.

Soydam hiç düşünmeden adamlara doğru adımladı. "Ya Erzen ve benim cansız bedenim çıkar buradan, ya da ikimizde canlı çıkarız."

Adam bana sesli bir şekilde bağırdı. "Ölmesini mi istiyorsun? Gel buraya!"

Ölmesini mi istiyordum? Hayır.

Soydam gitmemem için bana baktı, gidersem de ölecektim gitmesemde.

Kafamı salladım. "Madem her halükarda beni yakalayacaksınız, o zaman bir kaçınız ölün."