Ben kurtarılmayı bekleyen bir kadın değildim. Ben, doğru zamanda kendimi kurtarmayı bekleyen kadındım. Ruhumu bu esir tutulduğum zindandan kurtaracak ve özgürlüğüm için kanat çırpacaktım.
"Erzen," Gözleri gözlerimi es geçti. "Nasıl bu kadar güçlü ol...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ruhumun acı sızıları bedenimde ki her bir yaraya bedeldi artık.
Tanrı korkularımı hat safaya çıkartmış, gülünç yüzünü bana tutmuştu.
Tanrı bana düşmandı.
Ağlamayan bebeğin ölümü, benim doğuşumdu.
Her ölü bedenin ardından ben doğar olmuştum.
"Siktir," diye mırıldandı Soydam.
"Korkmanıza gerek yok." dedim ifadesiz bir sesle. "Başınıza dert oldum yeterince, verin beni gitsin."
Soydam'ın gözleri kara bir kömüre dönmüştü sanki. Karalığı beni bile içerisine hapis edecekti. "Saçmalama." dedi Soydam. "Seni geri verecek olsam neden kaçırayım?"
Tanrım, dedim içimden; artık ikiye teksin.
"Ne yapacağız?" dedi Duşan sakince. Az önce ki panik hali yoktu artık.
Soydam ayağa kalktı. "Altta ki mahsen girilebilir durumda mı Duşan?"
Mahsen mi? Şimdi de o adilerden kaçmak için mahsene mi girecektim?
"Evet abi, erzak bir kaç bir şey var sadece." durup bana göz kırptı. "Belkide biraz börtü böcek."
Korkmuş gibi yaptım yalandan. "Hayır hayır! Böcek fobim var!"
Duşan kaşlarını çattı. "Kocamanlar hemde Erzen!"
Kaşlarım hâlâ yalandan bir panikle havalandı. "Y-ya fare?"
Duşan rahat bir tavırla güldü. "Sen de on tane ben diyeyim yüz."
"Oh tamam fare varsa sorun yok." dedim rahatlamış bir şekilde.
Soydam homurdandı. "Psikopat."
Güldüm. "Hadi gidelim de gireyim mahsene."
Duşan kafasını sallerken Soydam öne atıldı ve sağda kalan bir odaya girdi.
Peşinden gittim ve girdiği odaya girdim. Burnum sızlıyordu.
Soydam gri halıyı eliyle iteledi. Altında bir kapak vardı. Orayı yavaşça açtığında merdiven alelen ortada kalıyordu.
Bana bir bakış attı. "Biraz kötü kokuyor."
Gülümsedim. "Eskiden kaldığım oda kadar kötü mü?"
Soydam kafasını salladı. "Belki."
Açtığı kapağa daha çok yaklaştım. Karanlıktı.
"Işığı içeride, indiğinde direkt sağında kalıyor. Bastığın an açılır."
Merdivenlerden indim. "Kapatabilirsin."
Soydam'ın yüzünü çok net bir şekilde görebiliyor, ona tepeden bakıyordum.
Ama o beni göremiyordu çünkü bulunduğum yer zifiri karanlıktı.
"Erzen," dedi tok sesiyle. "Seni ne olursa olsun onlara vermeyeceğim."
Bir cevap beklemeden kapağı kapattı ve halıyı üzerine çekti. Bunu halının sürüklenişinden anlamıştım.
Seni ne olursa olsun onlara vermeyeceğim.
"Bir gün," diye mırıldandım olduğum yere çökerken. Işıkları açmamıştım, karanlık iyiydi. "Bir gün bana ona öfken diner mi?"
Tanrının benim ile alıp veremediği neydi? Onun varlığını inkar etmem miydi yoksa? Onun adaletini sorgulamam mıydı yoksa? Ya da koyduğu kuralların hep dışına çıkmam?
"Ama," dedim bıyık altından gülerken. "Değişmeyen bir şey var biliyor musun?" Ağrıyan kafamı ellerimin arasına aldım. "Doğduğum her hayatta, deli olarak can buluyorum."
Çaldığım her hayat için cezalandırıyordu beni. Biliyordum bu çektiğim cezaların asıl nedenini.
Bir bebek ölür, Erzen doğar.
Ölü ona bedende nefes alan Erzen.
"Yok!" dediğini duydum Soydam'ın. "Bu ne cüret ki evime kadar gelebiliyorsun?"
Soydam'ın sinirini hissettim. Neden onu hissedebiliyordum ki? "Düzgün konuş." dedi tıslayarak.
Odadalardı. "Birde evimde oda oda gezmeye kalkıyorsun. Bana bak, herkes sana ağabey diyebilir ama ben senin o kalıbını da senide sikerim, anlıyor musun?" Soydam adeta kükredi. "Soydam Karadut'um ulan ben!"
Korku. Sezdiğim tek şey korkuydu. Neydi bu korkunun kaynağı?
"O kızı nasıl benden alsıysan öyle de vereceksin. Senin kudretini sorgulamadım sorgulayamam." İşte bahsettiğim korku buydu.
"O kız artık benim. Benim olan bir şeyi benden alamazsın." Soydam sessiz ama ürkütücüydü.
Ben kimsenin değildim ama şu an bu durumdan çıkmam için söylediğini biliyordum.
"Bir fahişeyi benimsedin demek," alaylı bir gülüş ve ardından patlayan bir silah sesi.
