Mitch's POV
Nakakasama ng mood. Nakapasa nga ako sa exam ko pero parang pakiramdam ko ay nabagsakan ako ng langit at lupa.
Nahiga na lang ako sa kwarto ko. I already got my license. Nag-aral ako para maging doktor ng utak ng tao pero simpleng hypothesis ay walang akong maisip at mabuo kung bakit naging ganun sya. Hay!
Napabangon ako sa pagkakahiga sa biglaang pagtunog ng telepono sa side table ko. Sino kaya yun?
(Yes, hello?) That's me!
"Is this Ms. Mitchie Faye Albert? "
(Yes. Speaking)
"Great! I heard that you just got your license. I'm wondering if you can go to our place because we need your help"
(In what way is that ma'am?)
"You, as a psychologist, we want you to give some test to someone we know"
(Oh my gosh! Really?) hindi ako makapaniwala. This will be my first. Then I heard her laugh.
"Of course, so are you free?"
(Yes. Yes. This would be an honor for me)
"Great. I'll text you the place and please come over tomorrow morning. Thank you"
(Thank you ma'am)
"Your welcome. And oh, by the way I am Mrs. Murosaki. But you can call me Steph"
(Thank you very much Mrs. Murosaki for this opportunity. It means a lot to me)
"Oh, it's no biggy. Besides, I was just instructed to do this thing" nangunot noo ko. I think I heard she murmurs something
(Pardon?)
"I have to hang this call. Need to do something now. I hope you could come. I'm expecting you to come"
(Sure thing ma'am. I will come)
"Okay. Thank you. Bye"
(Bye bye)
Napangiti ako ng wala sa oras. Oh gosh! I think this will be the start. And I think I should focus on my profession instead of thinking on him. Stress lang naman ang dala nya.
Lianne's POV
Maniniwala pa ba ako o hindi? Damn!
Mahal na mahal pa din kita Lianne.
Eh, dapat galit ako. Dapat masama ang loob ko sa kanya. Dapat kalimutan ko na sya pero bakit parang sirang plaka sa utak ko ang mga sinabi nya.
Papatunayan ko. Mahal kita at nagsasabi ako ng totoo.
"LECHE! SAKIT KA TALAGA SA ULO BRYAN!?" sigaw ko. Nasa loob naman ako ng kwarto kaya kahit anong gawin ko ay okay lang.
Napahawak ako sa sentido ko. Magkaka-headache pa ata ako sa mga sinabi nya.
Flashback
(Same day as Chapter 32)
"Masarap din itong dish na napili ko. Try this" Nang akmang isusubo na saken ni Bryan ang shrimp na sinabi nyang masarap ay pinigilan ko sya
Tiningnan ko sya ng diretso "Hindi ako nakipagkita sayo para makasabay ka sa pagkain. Nakipagkita ako para sa final closure natin"
Natigil naman sya sa ginagawa nya. Binaba nya ang kubyertos na hawak nya saka sya nagsalita "Hindi din ako nakipagkita para pag-usapan at makipag-deal sayo. Nandito ako para makipag-ayos"
Napa-tss naman ako. "Makipag-ayos? I doubt it"
"Pwede bang pakinggan mo muna ako? Fifteen minutes?"
"Five" seryoso kong sabi
Napanganga sya "Hindi sapat ang five minutes. Lianne naman, please" nagmamakaawa nyang sabi
"There's no other way. Take it or leave it" Naka-cross arms na sabi ko
Napabuntong-hininga na lang sya "Fine. Fine. Five minutes pero pwede bang kumain muna tayo. Kanina pa kasi ako gutom na gutom. Please HONEYBEE. Please!"
Napairap naman ako "Fine. Mag-uusap tayo after this"
We ate peacefully. Actually, masarap ang mga putahe ng restaurant na ito. May pagka-pinoy dish.
After we ate, sa isang coffee shop nya ako dinala. I hesitate at first pero wala na din naman akong nagawa. As usual, same as the Bryan I know before.
"So, can we start?" sabi ko
Tumango naman sya. I wanted to start the conversation but I can't find a word or sentence to say. Bigla akong na-blangko.
He smiles at me. Napansin nyang hindi na ako makapagsalita. "Akala ko ba magsisimula ka na?" may pang-aasar na sabi nya
"Damn it! Bwisit ka kasi." nag-burst out na ako. Kainis naman kasi.
Itinaas nya ang dalawa nyang kamay "I didn't do anything. I'm innocent here"
Sinamaan ko sya ng tingin. Bwisit talaga ang lalakeng ito. Alam na alam kung kelan nya ako maaasar ng sobra.
Napabuntong-hininga na lang ako dahil sa kanya. Here we go "Bakit mo ako sinaktan?"
Napa-ayos naman sya ng upo sa sinabi ko "Hindi ko planong saktan ka o lokohin. Kinailangan lang naming gawin yun. It's for your own good"
Napasinghal ako "Our own good? Oh really?" Sarkastik kong sabi
"Kahit na hindi ka maniwala saken, hindi magbabago ang katotohanan na mahal na mahal pa din kita Lianne" seryoso na sya habang sinasabi nya yun
"Hindi ako naniniwala" diretso kong sinabi sa kanya
I frowned when he stand up then handed out his hand "What are you doing?"
"Just let me, please. Papatunayan ko. Mahal kita at nagsasabi ako ng totoo."
Present
Just wow! A big WOW! Kahit kelan ka talaga Bryan. Ang galing mong manglito. Ayan, nalilito na ang puso ko. Kasalanan mo ito. Bwisit ka talaga!
