𝐃𝐨𝐥𝐮𝐧𝐚𝐲 𝟐: 𝐘𝐄𝐍İ 𝐀𝐘 | 𝐄𝐧𝐁𝐚

12. BÖLÜM : Söz

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin, hayalet okuyular yaptığınız hiç hoş değil ha!

•••

~Enes~

Sarayın içinde ruh gibi ilerlerken aklımda sadece ölüm vardı, kendi ölümüm. Artık yaşamam için (Yaşamıyordum bile aslında...) hiçbir sebebim kalmamıştı.

Konsey'in odasının kapısına vardığımda önce nöbetçiler içeri girip benim geldiğimi söylediler, ondan sonra "Gelsin." komutu ile beni içeriye aldılar. İşte tam da karşımda duruyorlardı, Aro, Vladimir ve Caius. Vampir Konseyi'nin başında duran 3 isim. Yüzyıllardır sonsuz hayata mahkûm oldukları için neredeyse tüm dilleri biliyorlardı.

"Kararınızı verdiniz mi?"

Onlar hayatımda gördüğüm en acımasız varlıklardı... Kurallara uymayanları hiç affetmez ve idam ederlerdi. Ben de ölmek istiyordum, onlardan bunu istemiştim. Kendi kendimi öldüremiyordum, ekipten de isteyemezdim. Bana engel olmaya çalışırlardı...

"Korkarım ki özel yeteneklerin... Yok edilemeyecek kadar kıymetli. ama hayatından bu kadar memnun değilsen... Bize katıl. Yeteneklerini kullanmaktan gerçekten çok memnun oluruz, bizimle kalmayı düşünmez misin?"

Aro'nun teklifi ile sinirlerim iyice bozuldu ve kendi kendime sırıtmaya başladım.

"Bunun yine de olacağını biliyorsunuz..."

"Sebepsiz yere ölmeyeceksin." dedi Caius.

Hiçbir tepki vermeden arkamı döndüm ve kapıyı geri açan nöbetçilerin yanından geçip gittim. Aro arkamdan "Ne kayıp ama..." diye söylendi.

~Başak~

Havaalanına gidip hemen İtalya'ya iki bilet aldık. Hızlı ve çabuk geçen bir yolculuk olmuştu bu. Şu anda yolun kenarında gördüğümüz bir araba ile son gaz şehir merkezine doğru ilerliyorduk.

"Sanırım bu arabayı kiralamadın."

"Araba hırsızlığına karşı değilsin, öyle değil mi?" dedi sırıtarak.

"Bu günlük değilim." diye cevap verdim ben de aynı şekilde.

Bir anlığına işleriye odaklandı ve göz bebekleri dondu.

"Ne gördün?"

"Onu reddettiler..."

"Yani?"

Korkuyordum, hem de çok. Kalbim sanki kriz geçiriyormuş gibi hıphızlı atıyordu ve bu beni fenalaştırıyordu.

"Olay çıkaracak, kendini insanlara gösterecek!"

"Olamaz! Ne zaman?"

Derin derin nefes almaya başladım, bu araba daha hızlı gidemez miydi?

"Öğle zamanını bekleyecek, güneşin tepede olduğu zaman."

"Damla, acele etmelisin!"