Το παιχνιδι παιζεται με δυο

✨Κεφάλαιο 46✨

Επιτέλους βλέπω ξανά αυτά τα δυο υπέροχα μάτια και αυτό το γαματο χαμογελο στα χείλη του

Αμέσως πεφτω στην αγκαλιά του. Τον σφίγγω και εκείνος κάνει το ίδιο.

Νιώθω υπέροχα που τελικά δεν έφυγε.

Λυδία:<< Σ'ευχαριστώ>>

Αλεξ:<<Για ποιο πραγμα>>

Λυδία:<<που δεν έφυγες>> λεω και τον σφίγγω ακόμα περισσοτερο

Αλεξ:<<Δεν θα μπορουσα ποτε να σε αφήσω μόνη. Σε αγαπάω και το εννοώ>> λέει και βλέπω στα μάτια του μια λάμψη

Λυδία:<<Αφου δεν έφυγες γιατί ο Πάνος μας είπε πως φευγεις? >>

Αλεξ:<<Γιατί όντως εφευγα και τον πηρα να του το πω αλλά τελευταία στιγμή σκέφτηκα πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς εσένα και άλλαξα γνώμη>>

Εγώ του χαμογελάω και του αφήνω ένα απαλό φιλί στα χείλη.

Αλεξ:<<Πάμε τώρα να σου εξηγήσω τι πραγματικα έγινε με την Μυρτώ? >>

Λυδία:<<Ναι παμε>>

Μπήκαμε στο αμάξι μου και οδήγησε εκείνος. Δεν ήξερα αλλά ουτε με ενδιέφερε το που παμε. Μου έφτανε που ειμουν και παλι μαζί του.

Αλεξ:<<Φτάσαμε>>

Κατεβαίνω και κοιτάω γυρο μου.

Βρισκόμαστε σε μια ερημική παραλία και καθόμαστε σε ένα παγκακι κοιτώντας την δυση του ηλίου.

Λυδία:<<Είναι υπεροχα εδώ>>

Εκείνος απλά γνεφει και περναει το χέρι του δίπλα απ'το δικό μου.

Τότε σηκώνεται και φευγει.

Ελα μου?

Που παειιιιι . Ακόμα δεν ήρθε και έφυγε?

Του φωνάζω που παει αλλά δεν απαντάει. Τον βλέπω να κατευθύνεται σε ένα μαγαζί και να μπαίνει μέσα.

Ε θα ξανάρθει (λογικά)

Ε όπως το ειπες, ΛΟΓΙΚΑ

Καιρό έχουμε να σε ακουσουμε εσένα. Δεν μπορουσες να φυγεις τελείως απ'το μυαλό μου και να μην ξαναμιλήσεις???

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΗ ΩΡΑ. Με αφήσε εδω μόνη μου.

Λίγα λεπτά αργότερα τον βλέπω να ξαναερχεται με μια σακούλα. Κάτι έχει μέσα αλλά δεν μπορώ να το διακρίνω.

Έρχεται και καθεται διπλα μου.

Λυδία:<<Που πηγες παιδακι μου και με κοψοχόλιασες. >>