Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar hayata tutunmak için sebepler arayan bir kız varmış. Mutsuz, üzgün, kırgın. Kız tam her şey yoluna girdi derken, işler daha karmaşık bir hal almış.
O kız benmişim...
Ölüme koşan, kucağına atlamak için sabırsızlan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. Bölüm: Bitişimizin Başlangıcı
İşte şimdi, kelimenin tam anlamıyla bittik...
2 hafta önce
'Dünya yeni bir şokla sallanıyor! İngiliz bilimcilerin yıllardır koruma altına tuttuğu kuduz virüsü kontrolden çıktı! İngiltere'nin Londra ve bazı etraf şehirleri karantina altına alındı. Aynı zamanda İngiltere hava yolları yolculuğa kapatıldı! Geçtiğimiz 2 saat içerisinde 12'i bilimci olmak üzere 25 İngiliz vatandaşı kuduz yüzünden yoğun bakıma alındı! Görüntüleri sunuyoruz...'
Sadece 26 ay önce bir kuduz virüsünün keşfedildiği ve aylardır gizli tutulduğu malum oldu. İnsanlar bir tehlike ile karşı karşıyaydılar ve bundan haberleri bile yoktu. İnsanlığın, dünyanın, doğanın başına gelebilecek son felaket.
Çünkü emindim, bu felaketten kurtulmak imkansızdı. İnsanlık bu sefer kesinlikle yok olacaktı.
2 hafta sonra
"Ben kantine iniyorum, Ferit beni bekliyor, geliyor musun?" Son defterimi de çantama sokuşturup fermuarını kapattım.
"Gonca? Geliyor musun?"
"Tamam, tamam. Bitti. Gidelim." Siyah, üzerinde toz pembe çizgiler, noktalar ve adını bilmediğim pek çok desenleri olan rucksack çantamın tek kulpunu omzuma atıp Leyal'in yanına doğru adımlamaya başladım.
"Ee?" Anlamsızca sorduğum soruya gülüp geçiştirmeye çalıştı.
"Eh, ne ee?"
"Neyi kastettiğimi biliyorsun Leyal, Ferit'le nasıl gidiyor?"
"Ya-ni! Ne diyebilirim ki... Henüz gidiyor bile sayılmaz..."
"Peki şöyle sorayım, hala duygularının ardında saklanmak istediğine emin misin?"
Merdivenleri ağır ağır inerken sohbetimizi devam ettiriyor, etrafta tanıdık kimselerin olup olmadığına bakıyordum.
Leyal önce kısa bir an bana baktı. Bakışları bendeydi, ama aklı değildi. Ferit'i düşünüyordu, ona olan duygularını, olacakları ve olmayacakları.
Leyal'in bu hali bana lise dönemlerimi hatırlatıyordu. Lise zamanlarımda birine çok fena tutulmuştum ve ani bir kararla gidip açılmıştım. Olanlar pek iç açıcı değildi. Aslında ilk başlarda her şey mükemmel gidiyordu.
Ama Şubat bu, bana yüzü güler mi hiç?
1 Şubat 2024 yılında, karlı bir günde oldu. En yakın arkadaşlarımın beni her şeyin iyi olacağına inandırması yüzünden yüzünden açıldım. Duygularımı dile getirdim. Sonra güldü. Bir süre sadece güldü.
En başından beri bana ne yaşatacağını biliyor ve ona gülüyor gibiydi...
Sevgili olduk, iki hafta boyunca beni sevdiğini sandım.
