SECRET AGENT (G&G)(Tamamlandı)

28

Selamlar gençler. Geri döndüm. Özlemişim sizleri. 😊😊 Keyifli okumalar.

Karla'nın Ağzıyla

"Aşkım nereye gidiyoruz artık söyleyecek misin?"

"Sürpriz dedim ya güzelim. Gidince görürsün, boşuna uğraşma söylemeyeceğim çünkü."

Oflayıp geriye yaslandım. Ne olur sanki söylese merak ediyorum normal olarak!

Yarım saat sessiz bir yolculuğun sonunda bahçeli müstakil bir evin önünde durduk. Ev beyaz ve kahverengi renklerle boyanmıştı. İki katlıydı. Bahçenin bir tarafında havuz vardı diğer tarafı ise sebze ve meyve fideleriyle doluydu.

Arabadan çıkarken sordum.

"Aşkım burası kimin, niye geldik biz buraya?"

"Ailemin."

Hızla kafamı Michelle'e çevirdim.

"NE?!!"

Yüzündeki sırıtmayla bana bakıyordu. Kendimi bağırmamak için tutarken hızla yanına, arabanın diğer tarafına gittim. Kolunu sıkıca tutup kulağına konuşmaya başladım. Birinin çıkıp bizi duyması en son isteyeceğim şey bile değildi.

"Ne demek ailemin ya? Niye bana buraya geleceğimizi söylemedin? Şu üstüme başıma bak böyle mi çıkacağım karşılarına Michelle? Çıldırtacaksın beni! Bari önemli bir yere gidiyoruz hazırlan falan deseydin. Off. Ne yapacağım ben şimdi? Böyle olmaz. Hemen gidelim kimse görmedi bizi zaten. Hazır olduğum zaman geliriz hadi." deyip geri arabanın diğer tarafına dolandım. Kapıyı açtım, tam oturacağım zaman Michelle elimden tutup beni çekti. Beni dışarı çıkarıp kapıyı kapattı. Ellerimi tuttu.

"Güzelim bir sakin olur musun? Hiçbir şey olmayacak. Gireceğiz tanışacaksın, oturacağız sonra geri döneceğiz. Bu kadar. Her şey güzel olacak merak etme."

Kafamı sağa sola salladım.

"Olmaz Michelle. Bunlar kolay mı sanıyorsun sen. Getirdin beni buraya habersiz. Of. Ben daha hazır değilim, yapamam."

"Karla gerçekten hazır olunacak bir şey yok. Ben yanındayım merak etme."

"NE DEMEK HAZIR OLUNACAK BİR ŞEY YOK YA!! SEN BENİMLE DALGA MI GEÇİYORSUN MİCHELLE?! BU KOLAY BİR ŞEY DEĞİL DİYORUM NEDEN ANLAMIYORSUN?!"

Michelle'in Ağzıyla

Bir anlık çıkışına şaşırıp birkaç saniye durdum. Gülümsemem silinmişti. Üzüntümü belli etmemek için gözlerimi kaçırıp ellerini bıraktım. İstemiyorsa yapacak bir şeyim yok.

"Peki gidelim." deyip arabanın diğer tarafına doğru yürümeye başladım. Tam bir adım atmıştım ki annemin sesini duydum.

"Michelle. Michelle gelmiş. Marco bak Michelle gelmiş."

Dönüp baktım. Balkondan bana el sallıyordu. Ben de salladım. İçeriye girdi. Mühtemelen aşağı inecekler. Ne olacak şimdi?

Dönüp karlaya baktım. Elleriyle yüzünü kapatmıştı. Birkaç saniye sonra açıp bana baktı.

"İlişkimizi söylemeyelim. Beni arkadaşın ya da iş arkadaşın yani başka biri olarak tanıt."

Derin nefes alıp verdim. Arkamı dönüp evin kapısına doğru ilerledim. Arkamdaki adım seslerinden Karla'nın da beni takip ettiğini anladım.

Buraya ne umutlarla gelmiştim şimdi nasılım? Böyle olacağını hiç düşünmemiştim. Bugün bu kadar üzüleceğimi hiç tahmin etmemiştim.