Querencia

• 14 • Saudade

"Bu arada Deku, Mitsuki teyzenin istediği nişan ve evliliğiniz ne zaman olacak? Karar verdiniz mi tarihe?" dedi Eijirō. Ne?

~~~

Saudade: Portekizce; Bir kimsenin yokluğunda hissedilen derin özlemi ve bir zamanlar kaybettiğin bir şeyin bir daha asla senin olamayacağını anladığın an yaşadığın his.

"Piç herif, koyduğumun bir tane haberini ben veremeyecek miyim senin yüzünden, sözde de aynı boku yedin. Geldiğin gibi açılıyor çenen, bir saniye sus ama yok, daha yeni kendine geldi aç hemen siktiğimin ağzını yoksa götün tutuşur patlar değil mi?" Katsuki Eijirō'yu hem dövüyor hem sövüyordu. "Nereden bileyim ben söylemişsindir diye düşünmüştüm." Sabır dileyerek yukarı baktı Katsuki. "Aynen uyandı, ben de hemen evleniyoruz dedim. Ne mal adamsın sen." Bir süre nefesini düzenledikten sonra tekrar vurmaya başladı. Resmen dinlene dinlene dövüyor.

"Bu ne demek oluyor Katsuki?" diye sordum dişlerimi sıkarak. "Daha söz haberine yeni alıştım ki gerçekten sözlü bile değiliz, ne nişanı ne evliliği?" Eijirō'yu bırakıp bana yöneldi. "Çileğim, annem..." Onu itip "Annen, annen, annen. Söz de onun planıydı. Neden bana sormayı düşünmüyor? O senin annen benim değil. Belki sen dediklerini yapmak zorundasın ama ben değilim. Ben istiyor muyum istemiyor muyum umurunda değil." diye çıkardım içimdekileri. Kaslarının gerginleştiğini fark ederken kolumu yakaladı hırsla. "İstemiyor musun yani?" dedi öfkelendiğini belli eden feromonlarıyla beraber.

Şu an istemem neyi değiştirirdi ki? Daha bir buçuk aydır tanıyordum onu. Belki ilerde birbirimize ters düşecek durumlar olacaktı, birbirimizden soğuyacaktık, vazgeçecektik. Nasıl her şeyden bu kadar emin olabilirdi? Daha kaç kere ifade etmem gerekiyordu ona? On sekiz yaşındaydım; üniversite hayallerim vardı, farklı yerleri keşfetmek, gezmek, yeni şeyler öğrenmek istiyordum. Evlendiğimde bütün bu hayallerimi kısıtlayarak yaşamak istemiyordum. Evlilik sorumluluk demekti. Hiç hazır değildim. Katsuki'ye olan hislerim gerçekten aşk mıydı bundan bile emin değilken nasıl evlilik gibi büyük bir adım atabilirdim. Benim, bizim daha vaktimiz vardı. "Her şeyin bir zamanı var." diye fısıldayıp kolumu sertçe çektim.

Odama kapanırken peşimden gelmemişti. Daha iyi. Şimdi konuşmaya çalışsa kavga edecektik muhtemelen. Kapının önüne oturup düşünmeye başladım. O gençliğini neredeyse yaşamıştı, onun açısından bir problem yoktu. Denki'nin anlattığından bildiğim kadarıyla hayatında alfa, beta, omega bir sürü kişi olmuştu; çoğu tek gecelik ilişkilerdi. Hayatımda onun yaptığı gibi bir sürü insan olsun istemiyordum hatta tek bir kişiyi beklediğim de söylenebilirdi. O yüzden bu benim için sorun değildi. Yalnızca hayallerim vardı ve Katsuki çok kıskanç, kısıtlayan biriydi. Bunu anlamam zor olmamıştı. Hayallerimi gerçekleştirmek istediğimde beni bundan alıkoyar mı hiçbir fikrim yok. Çocuk isterse, huzurlu bir aile hayatı isterse ne yapacağım? Bunlar yüzünden evlilik bozulursa ne anlamı kalacaktı ki, hemen boşanacağım bir evlilik neden yapayım? Katsuki'yle şu an çoğu konuda hemfikir olduğumuz ve iyi anlaştığımız doğru ama ilerde sorun çıkmayacağı anlamına gelmiyor bu. Yapamam.

Yorgunum, yaralarım sızlıyor, uyumak istiyorum. Yatağıma adımladım yavaşça. Buz gibi yorganın altına girerken titreyerek ısınmayı bekledim. Sıcak beni yavaşça kucaklayınca uyku da hafifçe uzattı kollarını. Dalmak üzereyken kapı açıldı, yatak ağırlığıyla hafif çökerken güçlü ve iri beden sardı beni. Kızgınım evet ama bu onu istemediğim anlamına gelmiyor. Ona dönerek ben de kollarımı doladım gövdesine. Saçlarımı ittirip alnımı öptü. "Özür dilerim. Lütfen kendini iyi hissettiğinde sorun ne tamamen anlat bana." Tatlı karamel kokusuyla uykuya teslim ettim kendimi.

~~~

Aramız limoniydi. Aradan bir hafta geçse de bu konuyla ilgili ağzımdan çıt çıkmamış o da sorgulamamıştı. Ben istemediğim için tek kelime etmemiş koskoca hafta sessizce yaralarımla ilgilenmişti sıkılmadan. Benim tripli tavırlarım hariç düzgün bir sevgililik halindeydik. İşte istediğim bu: dengeli, yolunda giden, düzenli ilişki.