biz büyümeyi hak etmedik | jaeten

316

Açtık gözlerimizi karanlık sabaha, gün aymayı bırakmıştı uzun zaman önce bizim için, çünkü bizler büyüdük.

Programlarımız belli her birimiz için; sabah kalk, işlerini hallet, hazırlan ve çık evden. Masabaşı işine geç kalma, patronun gözüne girmeye bak ve zamını kap. Ah, işte yılbaşı tatili. Kurum eminim birer sepet hazırlatıp orta kaliteli içkilerle kutlayacak Noel'imizi. Yalnız yaşayan insanlar için paha biçilemez bir hediye.

Yani, benim gibi büyümeyi istemeyip de büyümek zorunda kalanlara, harika bir fırsat.

Aç, iç ve bul kafayı. Bak, çocuk gibi oldun, havalandı ruhun ve yok oldu bedenin.

Yeniden çocuksun artık!

En azından sadece birkaç saatliğine. Sonra sızıp kalacaksın bir köşede, sabah uyanınca müthiş bir baş ağrısı. Anlamsızca göz gezdireceksin evinde ve bir iç çekişle kalkacaksın ayağa, banyo yap, üzerini giyin, kahveni iç ve yetişkin bir birey olarak yapman gereken sorumlulukları yerine getir.

Çünkü büyüdük biz, istemeden de olsa kapıldık hayata.

Keşkelerle doldu geçmişimiz, önümüz hep karanlık. Heyecan yok, neşe yok, aşk yok...

Yaparsan mantık evliliği, o zaman da paraya para demezsin. Bul zengin kocayı, yaşa bu hayatı. Büyümek ne ki o zaman, hep çocuk kal!

Ama olmaz, yine de büyüdük biz.

İstemedik, fakat büyüdük.

Büyüdükçe de anladık neyin ne olduğunu, geçmişin kıymetini ve aşkın doruklarını. Şimdi yapabildiğimiz tek şey alacağımız zam için hunharca çalışmak.

Çok çalışmak.

Bayılana kadar?

Ölene kadar?

Yoo, hayır, ruhunu almalarına izin ver, sonuçta beden ölümünden daha ağırdır ruhun ölümü ki, beden de hemen ardındadır.

Benim ruhumu aldılar Yoonoh, senden ne haber?

-Chittaphon Leechaiyapornkul.