𝒅𝒐𝒏'𝒕 𝒎𝒆𝒔𝒔 𝒖𝒑 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒎𝒂𝒇𝒊𝒂

𝓈ℯ𝓋ℯ𝓃

Flashback

"Ανέβηκα τις σκάλες.
Τον είδα. Καθόταν όρθιος και με κοιτούσε. Έτεινα το όπλο μου προς τα πάνω στοχεύοντας το κεφάλι του.
- κάντο.
Έμεινα να τον κοιτάω.
- Τι περιμένεις; ΚΑΝΤΟ ΕΙΠΑ!
Ένα δάκρυ έφυγε από το μάτι μου και γύρισα το κεφάλι μου προς το πλάι.
Για να μην τον δω.
Να μην δω αυτό που πρόκειται να κάνω.
-Matteo κοιτάμε, κοιτάμε στα μάτια.
Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να το κάνω.
-ΚΟΙΤΑΜΕ!
Μου φώναξε και αυτήν την φορά τρόμαξα. Έμεινα στην θέση μου. Το κεφάλι μου ακόμη γυρισμένο προς το πλάι. Έβαλα δύναμη στο δάχτυλο μου ώστε να πατήσω την σκανδάλη. Αλλά μάταιο. Δεν γίνεται.
-MATTEO ΤΩΡΑ!
Μου φώναξε ο Leonardo τρέχοντας προς το μέρος μου.
Πρέπει να το κάνω. Αλλά δεν μπορώ.
Ξαφνικά ο Leonardo μου παίρνει με δύναμη το όπλο από το χέρι και τον  πυροβολεί κάπου, δεν κατάλαβα που, η όραση μου ήταν θολή, αλλά λογικά στο μέτωπο. Το νεκρό πλέον σώμα του πέφτει στο πάτωμα.
Χωρίς να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου πέφτω στο πάτωμα. Στο πρόσωπο μου... απόγνωση."

Now.

Matteo's POV

Πετάχτηκα από το κρεβάτι γεμάτος ιδρώτα.

Προσπάθησα να φτιάξω τις ανάσες μου για να ηρεμήσω.

Πάλι αυτός ο εφιάλτης.

Πάλι άρχισε.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα.

Εβαλά σε ένα ποτήρι λίγο νερό και το ήπια μονορούφι.

-Τι κάνεις εδώ μόνος σου;

Ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου και αυτομάτως γύρισα.

Ήταν η Vittoria.

Μ- Άρχισε πάλι.

Της απάντησα και εκείνη αφού κατάλαβε για τι πράγμα μιλούσα, έμεινε σιωπηλή.

Ξαφνικά ένιωσα δύο χέρια γύρω μου. Με αγκάλιασε. Είχε καιρό να με αγκαλιάσει.

Μ- Καταλαβαίνω ότι ανησυχείς Vittoria. Αλλά δεν χρειάζομαι παρηγοριά κανενός.

V- Μπορείς να σταματήσεις να είσαι ο "δυναμικός Matteo"για ένα λεπτό. Δεν θα το μάθεις κάνεις.

Ανταπέδωσα την αγκαλιά της και έβαλα το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού της.

Μ- Χθες το βράδυ πήγα σε μια αποστολή για να σκοτώσω εναν απαταιώνα. Μου τον θύμησε πολύ..εκείνη την συγκεκριμένη σκηνή.