COMPLETED
Rachel Shine Arcena, a girl who is as bright as her namesake, experiences a life that suggests otherwise. Poverty forced her to sacrifice her dreams to feed her family; as a result, she has lost time for herself.
In an unexpected turn of e...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
This is the day... the day that my father I cannot see anymore...his smile...his laugh...his corny jokes...fuck it!
Bakit kasi kailangan pang humantong sa ganito?! Ang hirap, mas lalo lang ako nahirapan... "Hey you look pale," Linderio was too worried on me. "I'm fine," I gave him a small smile. Ilang oras na lang ay ililibing na si Papa. Kaya naman lahat kami ay nakagayak na, "Natulog ka ba kagabi?" he asked. Umiling ako, hindi ko kayang matulog ng ganito dahil gusto kong sulitin na makasama si Papa.
"That's why you look pale, kumain ka muna," he pleased me. Tumango na lang ako dahil ayoko din na magtalo kaming dalawa. Besides, hindi pa din ako kumakain simula kaninang maga na magising ako.
11 AM ang libing ni Papa, it was 9 AM pa naman, makakain pa ako. Sinamahan naman ako ni Linderio sa kusina. "Oh 'nak kain ka na muna, baka mamaya mahimatay ka pa," nag-aalalang sambit ni Mama. "Opo Mama," I said. "Linderio ikaw muna ang bahala sa kaniya, aasikasuhin ko lang mga kapatid niya at mga bisita na dumadating," bilin ni Mama kay Linderio. He agreed, siya ang nag-gayak ng aking pagkain. Tulala pa din ako hindi nagsasalita. "Hey...kain ka na," he said.
Nakatingin lang ako sa kaniya. I can't even make a smile simula kagabi. It was past 3 AM na din ako natulog dahil maraming nag-lamay. Hindi ko na din mapigilan ang maiyak. "Hey, shhh. Don't cry please, hindi ko kayang nagiging ganito ka," tuliro na sambit ni Linderio.
"Akala ko kasi kaya ko...hindi pala..." iyak na sambit ko. Hinagod niya ang aking likod upang mapatahan ako. "Makakaya natin 'to Rachel, matapang ka 'di ba?" he tried to calming me. "It's okay not to be brave all the time," he said. Yes, he's right I don't need to be brave all the time, I don't need to pretend that I'm okay even though I'm not.
"Please stop crying for now because you need to eat first, mamaya wala ka ng lakas," he said. Pinunasan ko ang mga basa sa aking mukha, pagod na ako...
Bago pa man ako maka-kain ay hinawakan niya muna ang aking mukha. "Tignan mo ang mugto ng mata mo, please don't pretend that everything was fine with you, it makes me more worried on you Rachel, hindi ko kayang nagiging ganito ka. Please tell me everything para aware ako sa mga nangyayari sa iyo," he said. "Thank you Linderio, thank you for being there with me. Kahit na minsan na kitang tinaboy ngunit nandiyan ka pa din para sa akin, Salamat Linderio sa mga tulong mo sa'kin na dapat ay hindi mo na ginagawa dahil we-" naputol ang sasabihin ko ng bigla niya akong hinalikan muli sa labi.
Nagulat ako dahil hindi ko inaasahan na hahalikan niya akong muli sa labi. "B-bakit mo ginawa iyon?" utal kong sambit. "I just want you to know that na gusto kitang tulungan, gusto kong makatulong sa inyo, gusto kitang alagaan," he said. "Pa'no ka magkaka-girlfriend kung sa'kin ka naka-focus," pinilit kong sambitin iyon kahit ang bigat sa pakiramdam ko, "Just eat, you'll find out soon what I feel for you, for the mean time kumain ka muna," he said.
Bakit ano nga ba talaga ang nararamdaman mo sa'kin Linderio? You make me giving a hopes that you had feelings for me...
"You're making me confuse everytime you act like this," napa-iling na sambit ko. He just smile at me. Kumain naman ako, pagkatapos kong kumain ay pinakain ko na din ang mga kapatid ko.
