The Mafia Lords Princess( Mafia Series 1. ) Nate Tyler Rodriguez

Chapter 31: Missions

     VIOLET

               Nakabalik na din ako sa trabaho matapos ang pangyayari sa pagbabakasyon namin sa Albufera.
Mabuti na lang ay hindi napansin ng mga kasamahan ko ang tinamo kung sugat, dahil na din siguro naka suot na ako ng military uniform.

Lt. Alvarez.....

Tawag ng isang lalake sa likod ko.

Boses pa lang ay kilalang kilala ko na kung sino ito. Abot tenga na naman ang ngiti nya. At makalaglag panty din ang kanyang kagwapuhan.

My eyes travel down to his body, na dapat ay hindi ko na lang ginawa.  Nalunok ko tuloy ang sarili kong laway dahil sa ginawa ko. The sight makes the air leave my lungs once again. He always did.
Sometimes i wonder if he is real.
Hindi ko talaga mapigilang humanga sa panlabas nyang anyo.
He's my bestfriend at sanggang dikit kami.

He laughs!

At mas lalo pa syang ngumite habang papalapit sa akin. Ng maka lapit na sya sa may kinatatayuan ko, ay mahigpit nya akong niyakap na animo matagal na panahon akong hindi nya ako nakita.

I miss you Red!

"Pinalo ko sya sa kanyang braso. Hindi naman malakas kaya nakaka siguro akong hindi man lang nya yon ininda.

"Miss agad. 3 days lang akong nawala.

"Tumawa sya at pinisil nya ang mukha ko gamit ang dalawa nyang kamay.

"Aray ko naman".
Hindi naman talaga masakit, pero ayoko lang kasi na hinahawakan ng ganon ang mukha ko.
"Piningot ko naman ang tenga nya kaya mas lalo pa syang tumawa.
Kapag talaga kasama ko kung sino man sa kanila ni Chandler or maging ang kambal ay hindi talaga naiiwasang mag asaran at mag kulitan. Hindi ako nalulungkot kasi alam ko naman na kasama ko naman sila dito ni Chandler.

"Magkasama kaming naglakad palabas ni Andrei, para mag tungo sa kinaroroonan ng helecopter na sasakyan namin papunta sa aming misyon. " Ako ang incharge para magpalipad  ng Sikorsky S-61 helecopter habang katulong ko naman si Andrei.  Hindi lang ako at si Lt. Rodriguez ang naririto.
"Hindi pa man kami nakakalapag ay kitang-kita ko na lahat ng mga kasamahan namin. Nandito na din sila lahat. Pati na rin ang mga kaibigan ko.

Handang handa na rin sila sa gagawing misyon. "Mapanganib ang pupuntahan namin sa kabilang ibayo,pero may tiwala naman ako sa aking sarili na kaya kong lagpasan lahat na mga pagsubok na haharapin ko.

Pagkalapag namin.
Sinalubong agad kami ng mga Generals na magbibigay ng command sa aming lahat.
Ngayon ko lang napansin na nandito din pala si Chandler at Lt. Delgado.
Naka tingin lang sila sa amin at pariho din silang may hawak na riffle.
Pito lang siguro kaming babae na makakasama sa misyong ito," at puro kalalakihan lahat ang kabilang sa Aerial Humanitarian Reconnaissance Missions.

"Noon pa man," alam ko ng mapanganib talaga ang pinasok kong larangan. " Pero kahit kailan ay hindi ko pinagsisihan na mapasama ako sa military. "It'is a great honor for me.!
At para na din siguro sa iba ko pang mga kasamahan na handang magbuwis ng sariling buhay, magampanan lang ang sinumpaang tungkulin sa bayan.

Isang misyong walang kasiguraduhan.  "Kung mapagtatagumpayan ba o hindi? "At kung makaka balik pa ba kami ng buhay sa aming bayan.

Kinailangan ko pang mag sinungaling kila mommy para hindi sila mag alala sa akin. Feeling ko tuloy hindi na ako nagiging mabuting anak kay mommy. Na guilty tuloy ako sa ginawa ko.
Confidential din kasi ang aming mission kaya walang dapat maka alam na mga taga labas.

" Nandito na din ang isang sasakyang panghimpapawid na maghahatid sa amin patungo sa aming misyon.
Hinawakan ni Chandler ang aking kamay at hinatak na nya ako papasok sa plane. Inirapan ko sya dahil ang excited naman ata nya. Mag patiuna nga ba naman. "Okey na din siguro na hindi na ako ang magpapalipad ng plane, para naman kahit papano ay makapag pahinga ako sa ilang oras lang naming byahe.

" Sa wakas ay narating na din namin ang lugar kung saan kami mananatili ng ilang buwan. Maraming mga mata ang naka tingin sa amin. Nakaka - awa ang kanilang kalagayan, " lalong- lalo na ang mga kabataan na sa murang edad ay dinaranas na nila ang ganito kasaklap na kalagayan sa buhay.

Sila ang mga Refugees".

Na nais takasan ang nangyayaring Civil War dito sa kanilang lugar. Labis na takot at paghihirap ang mababakas mo sa kanilang mga mata. Nakaka durog ng puso na makitang maraming mga tao ang kailangang danasin ang ganitong sitwasyon ng dahil sa digmaan.

"Digmaang walang kasiguraduhan kong kailan matatapos. "At kung sino ang mananalo. Ngunit sa ganitong digmaan dahil sa pagkaka iba ng paniniwala. Hindi natin masasabi kung sino ba talaga ang panalo, dahil bawat magkabilang panig at may kinakailangang mag buwis ng buhay.

Gusto ko mang kausapin ang bawat batang naririto, ay hindi ko magawa. Panigurado naman kasi na hindi naman kami magkaka intindihan dahil arabic ang gamit nilang language dito. Mangilanngilan lang sa kanila ang marunong magsalita ng wikang ingles. Nakita ko ang ibang mga batang umiiyak. "Each sob felt like a dagger piercing through my heart, and i felt helpless something im not used to. Gusto ko silang patahanin sa pag iyak. At sabihing magiging okey din ang lahat.

" As we stepped inside one of the room of this place, groans of pain immediately reaches my ears, causing my adrenaline to rise abruptly.
May mga natamo silang tama ng baril, at ang iba sa kanila ay nasabugan ng bomba. Malala na yong iba kaya kinakailangan na talaga silang magamot sa madaling panahon baka kasi kapag natagalan pa ay tuluyan na silang bawian ng buhay. Ginagawa na din ng mga kasamahan naming military doctors ang lahat ng kanilang magagawa para maisalba ang mga buhay ng mga taong naririto.

"Sa hindi kalayuan nakita ko sina Andrei at Chandler na naka tayo malapit sa isang military tanker.
". He's face are unreadable! Saying nothing."
Bakit? parang wala ata silang pinapakitang emosyon. Ngunit ng mag tagpo ang mga mata namin ay biglang nagbago ang kanilang aura at kaagad din silang ngumite habang naka tingin sa akin. Mahirap basahin ang facial expressions nila kanina.

"I took a deep breath

Habang pinagmamasdan pa din ang buong paligid. Ng maka lapit ako sa dalawa a small smirk apppered on his face.... So creepy....Hindi .ko talaga sila maintindihan minsan. Para kasing wala silang paki alam sa mga taong naririto.

Thank you sa support nyo.
Let me know your thoughts about this story. And hoping thats everythings alrigth.