Ik begin te vertellen met dat we bij het ziekenhuis aankwamen en hij me de hele tijd gerust gesteld had. 'ahww' Zegt Liefe.
Ze zit vol verwondering te luisteren.
'En toen kuste hij me' zeg ik verlegen.
Liefe gilt een keer, maar kijkt gelijk beschaamd om haar heen of niemand haar gehoord heeft.
'haha gekkie!' Zeg ik
'En nu?' Vraagt Liefe helemaal opgewonden.
'Geen idee..' Zeg ik terwijl ik even voor mij uit staar.
Ik vertel haar dat ik echt niet dacht dat ik hem leuk zou vinden en dat als Sanne en Eveline erachter komen dat ze dan een nog groter probleem hebben.
'Het komt wel goed meis, ik beloof dat ik het aan niemand zal vertellen' zegt Liefe.
'Pinkyswear?' Vraag ik en steek mijn pink uit.
'Pinkyswear!' Roept Liefe enthausiast en we doen onze pinken om elkaar.
We praten nog wat tot de bel gaat en ik besef dat we nu engels hebben.
'Liefe, we gaan achteraan zitten, ik kan hem nu echt niet serieus aankijken.'
We lopen snel langs het kluisje van Liefe, ze had mijn spullen in haar kluisje gestopt.
Ik zucht een keer diep en zeg dan 'kom we gaan'.
We lopen als een van de eerste de klas in en gaan achteraan zitten.
Wanneer we zitten komen Sanne en Eveline voor ons zitten.
'Wat een mooie pleister , je lijkt net Voldemort.' Zegt Sanne arrogant stem ,waarna ze allebei beginnen te lachen.
'Dankje, de volgende keer heb jij er ook een' zeg ik geïrriteerd terug.
'Oh my god, je bedreigt haar nu gewoon!' Zegt Eveline ook met haar arrogante stem.
'Meneer couvert, zij bedreigt Sanne terwijl zij gewoon vraagt of het gaat met haar neus' Zegt Eveline onschuldig.
Ik zie dat ze haar borsten vooruit duwt.
Meneer couvert negeert het en kijkt naar mij.
Ik schud zachtjes met mijn hoofd zodat Sanne en Eveline het niet zien.
'Ik denk niet dat zij zonder reden iemand zal bedreigen. En ik denk ook niet dat ze haar heeft bedreigd. Maar als jij zo goed kan liegen en alles tegen mij kan doorlullen, kun je mijn klas nu verlaten mevrouw Sanders!' Zegt meneer couvert boos.
Eveline haar mond valt open. Meneer couvert wijst boos naar de deur tot Eveline naar buiten loopt en de deur boos dicht gooit.
'Oke , pak jullie boeken en ga verder waar we de vorige keer zijn gebleven.'
Ik pak mijn boek en ga verder.
Wanneer ik een vraag heb kijk ik naar Liefe.
'Liefe, ik durf hem niet te roepen..' fluister ik.
'Hij doet toch niks met de rest van de klas erbij' fluisterd Liefe terug.
Ik steek mijn hand op.
'Meneer , ik heb een vraag' zeg ik best zacht.
Hij ziet het en komt meteen naar me toe.
Hij hurkt naast me en legt zijn hand op mijn been.
'Zeg het maar' zegt hij met zijn glimlach.
Ik bloos en vertel hem wat ik niet snap.
Terwijl hij het me uitlegt blijft hij me aankijken met zijn heldere ogen en gaat hij met zijn hand zachtjes heen en weer over mijn been, een knijpt af en toe zachtjes.
Wanneer ik het snap staat hij op en helpt hij iemand anders.
Meteen kijk ik naar Liefe.
Ze kijkt mij ook aan, lacht en doet dan haar wenkbrauwen 2x omhoog.
Ik schiet daardoor in de lach.
'Mevrouw Bloems, wat is er hier zo grappig?' hoor ik de stem van meneer Couvert boos zeggen.
'Uhm , er stond een apart woord in het boek wat ik verkeerd uitsprak waardoor het heel gek klonk.' Zeg ik zenuwachtig.
'Oke, niet nog een keer aub.' Antwoordt hij.
Waarom doet hij nu weer zo.. Ik lach alleen een keer, hij kan toch niet boos zijn om het lachen...
Misschien heb ik het mij wel allemaal verbeeld, alsof een leraar mij zou zoenen. Tuurlijk!
Ik zit helemaal in gedachten tot Liefe me aantikt.
Ik kijk haar aan en ze doet de "boze" meneer Couvert na.
Ik begin weer te lachen en voor ik het weet staat hij naast me.
'Mevrouw Bloems, blijf na de les maar even hier, ik denk dat wij even moeten praten.' Zegt hij geïrriteerd.
'uhm oke meneer, het spijt me' zeg ik een beetje betrapt.
Ik kijk naar Sanne , ze kijkt met een achterbakse lach naar me.
Het boeit me niets, ik ga verder met werken en voor ik het weet gaat de bel.
Ik zeg tegen Liefe dat ik zo kom en dat ze alvast mag gaan.
'Ik wacht wel even op de gang , tot zo meis! ' Zegt Liefe trouw.
Ik knik een keer bevestigend en begin dan rustig mijn spullen in mijn tas te stoppen.
Wanneer echt iedereen weg is komt meneer Couvert naar me toe.
'Het spijt me echt meneer, maar dat van toenstraks heeft me een beetje overdonderd.' zeg ik vol spijt in mijn gezicht.
Hij lacht. Waarom lacht hij nou? Wat is er zo grappig.
'Dat maakt helemaal niet uit' Zegt hij erop.
'Ik moest gewoon een reden hebben om je te kunnen spreken'
Ik kijk hem aan met een vragend gezicht.
'Kijk mevrouw bloems' Zegt hij en hij begint iets zachter te praten.
'Ik moet je dit even vertellen en vragen'
