Έψαχνε για μέρες. Του έγινε εμμονή. Κοίταξε κάθε σκοτεινή γωνιά του κάστρου, κάθε ντουλάπα, κούτα, μπαούλο ή ντουλαπάκι, όμως δεν βρήκε ούτε ένα μπόγκαρτ να του λύσει την απορία. Παρακολουθούσε τον καθηγητή Λούπιν στο δείπνο και έδινε βάση και στην μικρότερη λέξη που μπορεί να χρησιμοποιούσε στο μάθημα του. Προσπαθούσε να ζητήσει την βοήθεια του, όμως δεν ήταν σίγουρος αν μπορούσε να τον εμπιστευτεί. Τον συμπαθούσε, άσχετα με το τι έλεγε με τον Ντράκο και τους άλλους.
Ντράκο " Δείτε τι χάλια έχουν τα ρούχα του. Ούτε το παλιό μας σπιτικό ξωτικό δε φορούσε τέτοια κουρέλια."
Συνήθιζε να φωνάζει δυνατά. Και είχε δίκιο. Τα ρούχα του ήταν αισχρά και φθαρμένα παντού. Η εμφάνιση μετράει λέει ο πατέρας, ένας μετρημένος άνθρωπος προσέχει την εμφάνιση του, δείχνει στους άλλους την δύναμη του με τα ρούχα του. Ο καθηγητής Λούπιν μόνο δυνατός δεν φαινόταν. Έτσι μέσα στο παλιό του γιλέκο και με το φθαρμένο του σκαρπίνι. Φαινόταν αδύναμος, άρρωστος. Κάποιες φορές τα μάτια του γυάλιζαν σαν να είχε πυρετό και το χρώμα του ήταν αχνό στο πρόσωπο του. Και ίσως αυτό να σταματούσε τον JJ να τον εμπιστευτεί.
Το γεγονός ότι το μπόγκαρτ είχε πάρει μια κωμική μορφή του Σνέιπ είχε διαρρεύσει κάτι που δεν ενθουσίασε τον καθηγητή. Φρόντισε λοιπόν να κάνει την ζωή των Γκρίφιντορ ακόμα πιο κόλαση στο μάθημα του, δηλαδή μόνο την λάβα της κολάσεως δεν έφερε για να τους τιμωρήσει, κάνοντας το πολύ πιο διασκεδαστικό για τους δύο κολλητούς. Ο Τρέβορ φτηνά γλύτωσε τον απαγχονισμό, αφού εξαφανίστηκε σαν να ένιωθε τον θάνατο που πλησιάζε.
Σύντομα ανακοινώθηκε η πρώτη έξοδος στο Χόγκσμιντ, στην γιορτή των νεκρών. Ενθουσιάστηκαν και οι δυο με την ανακοίνωση. Ήταν η ευκαιρία τους. Πάντα ήθελαν να πάνε στο χωρίο χωρίς τα αυστηρά βλέμματα των πατεράδων τους.
Πριν το καταλάβουν η τελευταία μέρα του Οκτώβρη έφτασε με το κρύο της αεράκι. Βγήκαν από την περίφραξη του σχολείου, αγνοώντας όσο καλύτερα μπορούσε την θανατική αύρα των παραφρόνων, ακολουθώντας το πλήθος προς το χωριό και απολαμβάνοντας την ελευθερία. Αυτό που ήθελε όσο τίποτα ήταν να ξοδέψει τα νομίσματα του στο κατάστημα του Zonko, να γεμίσει πάρα πολλές σακούλες με τις φάρσες του μαγαζιού και να τις σκορπίσει στον κόσμο πραγματοποιώντας κάποια σχέδια που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του.
Λίγο πιο μπροστά από αυτούς παρατήρησε ένα ζευγάρι ψηλούς ώμους φορώντας ένα φθαρμένο καφέ μπουφάν και με τα χέρια στις τσέπες για να τα προστατέψει από το κρύο. Το κεφάλι του το κάλυπτε ένα πολύχρωμο πλεκτό σκουφί και κόκκινες τρίχες φαινόντουσαν να φυτρώνουν στο σβέρκο του. Δίπλα από την αγορίστικη φιγούρα βρισκόταν ένα κορίτσι με φουντωτά καστανά μαλλιά και γκρι μακρύ παλτό. Κάτι έλειπε από αυτή την παρέα. Έναν αντικείμενο, κατοικίδιο, άτομο...
