Oy ve yorumlarınızı ihmal etmeden sizleri bölüme alayım. Keyifli okumalar dilerim. :)(:
Bölüm Şarkısı: Emre Aydın - Alıştım Susmaya
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bu sakladığımız şey hepimizin sonu olacak biliyorsun değil mi Ferhan?"
Oturduğu koltuktan kalkıp Emel Hanım'ın yanına geldi.
"Onu annesinden ayırdığım için hiç pişman değilim."
"Pişman değilim diyerek bir yere varamazsın. Annesi ile ilgili her bilgiye sahip olması gerekirdi. Sense ona hiçbir şeyden bahsetmedin ve saçma bir oyuna hepimizi sürükledin."
"Emel, Asel hiçbir şey öğrenmeyecek!"
"Öyle mi dersin? Şevin, kızının yaşadığını öğrendiğinde sana neler yapacağını biliyorsun ama bu durum hiçte umurunda değil. Hiç mi ondan korkmuyorsun?"
Ferhan Bey, bir şey demeden bahçeye çıktı. Emel Hanım da peşinden geldi.
"Ferhan bir şey söylesene! Onunla konuştun mu yoksa?"
Ferhan Bey ona doğru baktı.
"Çok vaktim yoktu, ona bir mektup yazdım ve gönderdim. Eline ulaşıp, ulaşmadığını bilmiyorum ama her şeyi açıkladım. Beni affedip affetmemek ona kalmış."
"Şevin senin öleceğini bilse dahi affetmez. Onu tanımıyormuş gibi konuşuyorsun."
"Beni affetmesini sağlayacak birini tanıyorum diyelim."
"Bunun olmasına asla izin vermeyeceğim! Bu saçma hayatımızı kurtarmak için onu harcamayacağım."
Emel Hanım eve girerken, Ferhan Bey sandalyesine oturup arkasına yasladı ve başını kaldırıp gökyüzüne baktı. Bazı şeylerin farkındaydı ve artık sona gelmişti.
