Her şeyin ters gittiği o gün tek metroda duyduğum müzik bana iyi gelmişti. Kafamı döndürdüğümde kırmızı saçlı çocuk sanki içimdeki tüm acıları bilip öyle çalıyordu kemanını ve sanırım içimde bir şeyler kırpınıyordu. Aşk mı bu? Lâkin ben sevgi nedi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elimdeki mumu hızlıca üfleyip,yatağıma geçip yorganın altına saklandım.
"Koca bebek şimşeklerden korkuyorsun!"
Piç herifin lafına kulak asmamıştım lâkin bana en koyan,kapı kapalı olsa bile,annemin kahkahası olmuştu.
13 Ekim.. 25 yıl sonra ilk defa bu kadar kuvvetli bir şimşek çakmıştı. Bunu nerden biliyorum derseniz zamanında babam söylemişti.Onsuz geçen 16.yaş günüm o tahmin edebileceğiniz üzere öldü. Onu çok özlüyorum.
Ölmeyi düşündüm ona daha çabuk kavuşurum diye ama o bunu istemezdi diye çok kez indim yüksek binalardan.
Kafamı cama uzattığım an duyduğum bir ses ile hızlıca doğruldum. Bu Jungkook'du. 5 yıl boyunca her gün aynı saate doğum günümü kutlamaya gelirdi. Nefret ettiğim doğum günümden bir nebze sevmeme yardımcı olmuştu.
"İçerde seninki, şimşekten korktu hemen içeriye girdi"
"Ne diyorsun sen be!"
"Seninki çok bebek ya kıyamam(!)"
"Lan sen onun annesisin nasıl böyle konuşursun!
"Asıl sen doğru konuş lan benim karımla!"
"Dua edin ki karnınızda bir bebek var yo-"
"Yoksa ne?"
Odadan çıktığım gibi Jungkook'un kolundan tutmuş,içeriye sokmuştum.
"Boşversene sen onları"
Jungkook'un gözü dolmuştu.
"Bunlar senin ailen olamaz imkansız bir şey yani. Senin bu kadar melek olup onların bu kadar şeytan olması"
