Sadece Sen!

ONUN YÜZÜNDEN

"Sen neden bahsediyorsun?Ben öyle bir şey yapamam!"

"Yaptın bile!Unuttun mu?Abime kendini kardeşimiz olarak değil de,sevgilim olarak tanıttın!..Ayrıca abimizin önünde bana evlenme teklifi ettin.Senin çok büyük bir hafıza sorunun var kardeşim."

"Bir karar ver!Kardeş miyiz sevgili mi?"

"Yoksa nişanli mı demek istedin?"

"Evet!..Ne zaman başlıyoruz?"

"Hemen şimdi!"

Dediğimde beni kolumdan sürükleyerek arabaya kadar götürdü.Yaz tatili olduğu için yazlığımızın oralarda çok çocuk vardı ve ben de derslerimi daha düşünmüyordum.Evin  önüne geldiğimizde hala bana bakıp içeride neler olacağını düşünüyor gibiydi.Ben ise sadece ona boş boş ve aptalca bir bakışla bakıyordum.En sonunda ani bir hareketle yürümeye başladı ve kapının zilini çaldı.Ben se hala onun olduğu yerdeki boşluğa bakıyordum.Artık nasıl daldıysam?!

"Su?Nereye bakıyorsun?"Diye abim endişeyle soruyordu.Ben de bir anda kendi boşluğumdan çıkıp abime baktığımda"Hiç!Bir şey dikkatimi çekti." diyerek eve girmiştim.Evin içi yei doğmuş bebek gibi kokuyordu.Ben de bu kokuyu çok severim ki etrafı yaklaşık bir haftadır amaçsızca kokluyordum.Biliyorum çok garip görünüyorum bunu yaparken ama n'apalım ben buyum işte!

Koku dünyamdan çıktığımda Doruk bana garip garip bakıyordu.Bünye alışık değil tabi ondan.Yakında alışır o da.Sonuçta kardeşim ve kocam olarak yaşayacak o da bu evde.

"Su!Bize bu konuyu açıklayacak mısın?"diye sinirli bir şekilde salondan ses geliyordu.Merakla içeri girdiğimde  abimin yüzünde çoğunlukla görmediğim ifadeyle karşılaşmıştım.Doruğun yüzünde ise sanki kötü bir şey demiş gibi bir ifade vardı.Sürekli azını oynatıyordu.Azını okuduğumda ise 'KAÇ' dediğini anlayabiliyordum.Yine ne yapmıştı bu çocuk bana sormadan ya da şöyle söyliyeyim,bana söylemeden?

"Bu doğru mu?"dedi abim.

" Ne doğru mu?"

Bana oradan kaş göz işaretleriyle derdini anlatmaya çalışıyordu fakat ben hala ne olduğunu anlamamıştım.

"Ne olacak?.."derken sözünü kesmiştim.Ölüme doğru ikici adımı atmıştım ama daha birimci adımı bilmiyordum.

"Ne ne olacak?"

"Çocuk!"

"Pardon ama ne çocuğundan bahsediyoruz?"diye ortaya kükremiştim.O anda da abimin suratındaki ifade değişmiş ve garip bir ifade almıştı.

"Karnındaki çocuk!"

"Bir şey soracağım,neden ondan benim haberim yok?!" 

Abim bana 'nasıl ya 'der gibi bakmaya başlamıştı."Abi neden böyle bir şey düşündüğünü söyler misin?"

"Çünkü Doruk bana birşey söylemeye çalıştı ama başaramadı."

"Sen de olay bu sandın öyle mi?Bravo abi."

"Bana bu kadar kızamazsın!HAtırlatırım Gamze'yi.Bizden aşırı bir tepki almamıştın."

"Almadım çünkü annemlerin haberi yoktu ve siz bizden küçüktünüz."

"Sizi yine de azarlayabilirdik!Ve Gamze o durumda olmasaydı,yani senin yüzünden şu an alemiz yanımızda olurdu.Murat,Gamze,annem,babam ve diğer aile..."

Susmuşum çünkü abim zaten yanımızdan gitmişti.Onu yine üzmüştüm.Ama artık alışmalıydı.Herkes onun yüzünden gitmişti.Hayatımdaki tek aşkım.Beni tek mutlu eden kişi onun yüzünden gitmişti.