"Yeonjun, sana burada iyi bakacaklar. Sakın merak etme." dedi annem.
"Ne zaman döneceksin?" dedim.
"Dönmeyeceğim."
"Ne-den?"
"Sana bakamıyorum. Sen bir hataydın, ve ben bu hatayı düzeltemiyorum. Sen ileride insanların hatasın diyeceği bir çocuk olma, elveda." dedi ve elindeki valizlerle odadan çıktı.
Hiçbir şey diyemedim, sadece ağladım. İçim dışıma çıkana dek ağladım, yıllar boyunca kendimin bir hata olduğunu düşünerek ağladım. Bana burada iyi bakacaklarını söylemişti ama cehennem gibi bir 10 yıl geçirdim.
kendimi bildim bileli hep çalıştım çabaladım yeri geldi insanların kölesi oldum, hırpalandım, dövüldüm. 'Hata' olduğum için hiçbirine ses çıkartamadım.
Üniversiteye geçtiğimde aklımdaki annemin suratı yavaş yavaş kayboluyordu, onu hatırlayamıyordum ama bana söylediği her şey hergün aklımda dolanıp duruyordu.
Okul çıkışı bar sahibi Daisuke'nin yanına gittim.
"Annemin sende hiç fotoğrafı var mı?" dedim.
"10 yıl sonra onu görmek mi istedin?" dedi Daisuke.
"Evet. Artık nasıl biri olduğunu hatırlayamıyorum." dedim.
"Bekle, sana hamileyken çektirdiği bir iki fotoğraf vardı. Getireyim." dedi. Kısa bir süre sonra elinde kutuyla yanıma geldi. Kutunun içini açıp iki fotoğraf çıkartıp önüme koydu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annemin suratını yıllar sonra görmüştüm. Ve garip olan kısım ise anneme tıpatıp benzeyen bir kızla aynı sınıftaydım, tek farkları saç renkleri gibiydi.
"Çok genç duruyor.." dedim.
"Evet. Sana hamile kaldığında 17 yaşındaydı." dedi.
