"လင္း ဒီေန႔အားတယ္မဟုတ္လားဟင္?"
"အင္းအားတယ္ဘာလို႔လဲ?"
"အေတာ္ဘဲ ဒီည ညစာအတူသြားစားၾကရေအာင္ေနာ္"
"အဲ့တာေတာ့မရဘူး...!!!"
ဒီညအတြက္မင္းခန္႔တစ္ေယာက္ညစာအတူစားဖို႔ေစာင့္ေနမည္ဟုေျပာထားေသာေၾကာင့္တျခားသူနဲ႔လိုက္သြားဖို႔ရန္လင္းခန္႔စိတ္ကူးမ႐ွိေပ
"ဟြန္႔ ဘာလို႔လဲ"
"အိမ္ကအမ်ိဳးသားကေစာင့္ေနမယ္လို႔ေျပာထားတယ္"
"က်စ္ ခနပါဘဲ"
သူမရဲ႕လက္ဖဝါးႏုႏုေတြကရန္လင္းခန္႔ရဲ႕လက္ေမာင္းေတြအေပါာလာရစ္ပတ္သည္
"သရဖီဒီလိုမလုပ္နဲ႔ဒီေလာက္နဲ႔ျပန္လိုက္ေတာ့"
"က်စ္ မလိုက္လဲေနေတာ့"
စီးလာတဲ့ေဒါက္ဖိနပ္အသံရံုးခန္းတစ္ခန္းလံုးၾကားေလာက္သည္အထိေစာင့္ေအာင္တင္းမားေနတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔သရဖီတစ္ေယာက္ရံုခန္းထဲမွထြက္သြားေလသည္
"ဟူး "
"ခန္႔"
"ေသာ္.... ဒီကို...?"
"အာ ဒီနားကိုခနလာရင္းနဲ႔ဝင္လာခဲ့တာ"
"ေအာ္ဝင္လာခဲ့ေလ"
"ဒါနဲ႔ ခုန မသရဖီကိုေတြ႔လိုက္တယ္ေဒါာသထြက္ေနတဲ့ပံုဘဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးအာရံုထဲထားမေနနဲ႔"
"အြန္း ရံုးဆင္းေတာ့မွာမဟုတ္လား"
"အင္းခနေနာ္"
မင္းခန္႔ေသာ္ ကနဂိုကပင္တည္ၿငိမ္သူျဖစ္သည္ရန္လင္ခန္႔ေလာက္လုပ္ငန္းေတြမဦးစီးႏိုင္ေပမယ့္companyတခုမွာမန္ေနဂ်ာရာထူးရထားတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ လြန္ခဲ့တဲ့7လေလာက္ရန္လင္းခန္႔နဲ႔လက္ထပ္ခဲ့ၿပီးရန္လင္းခန္႔အေဖလက္ဖြဲ႔ထားတဲ့အိမ္ႀကီးစီမွာႏွစ္ေယာက္အတူေနၾကသည္
"ေသာ္ မင္းသြားခ်င္ေနတဲ့ေနရာေလးဘာေလးမ႐ွိဘူးလား"
"ဟင့္အင္ မ႐ွိပါဘူးဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ေအာ္မင္းကအျမဲအိမ္နဲ႔အလုပ္ အိမ္နဲ႔အလုပ္ဆိုေတာ့သြါးခ်င္ေနတဲ့ေနရာေလးဘာေလးမ႐ွိဘူးလားလို႔ပါ"
"မ႐ွိပါဘူး"
ဖတ္မယ့္သူမ႐ွိေသးလို႔တိုတိုဘဲေရးထားလိုက္တယ္😞
▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫▫
YOU ARE READING
Don't cry anymore{မငိုပါနဲ႔ေတာ့}
Hayran Kurgu*bl* *အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ျပန္မရႏိုင္တဲ့ယံုၾကည္မႈနဲ႔အတူႏွလံုးသားတစ္စံုဟာလဲေအးစက္လ်က္ ဒီအမွားအယြင္းသာသူတို႔ၾကားထဲမ႐ွိခဲ့ရင္အရာအားလံုးအဆင္ေျပေနမည္မဟုတ္လား* ~အေရးအသားညံ့ဖ်င္းမႈအတြက္တကယ္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္😬
