Chapter 10

49 3 0
                                    

Δεν το πιστεύω!! Με έφερε...

               ΣΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ!!!

Άρχισα να τσιρίζω και να χοροπηδάω πάνω κάτω σαν καθυστερημένο.Ο Dylan είχε σκάσει στα γέλια.Εε!!Δεν φταίω εγώ!Απλά ΛΑΤΡΕΥΩ τα λούνα παρκ!

"Ω θεέ μου!Είμαστε στο λούνα παρκ" είπα και πήδηξα πάνω του και τον αγκάλιασα τόσο σφιχτά που με δυσκολία ανέπνεε.

"Εει..ηρέμησε! Ναι,σε έφερα στο λούνα παρκ! Μπορείς να μ' αφήσεις τώρα? Θα με σκάσεις!! είπε και ένα μικρό γελάκι ξέφυγε από τα χείλη του.

Εντάξει! Είναι το πρώτο μας "ραντεβού" και αντί να με πάει σε κανένα κλισέ εστιατόριο να φάμε,όπως συνιθίζεται, ή για καμιά βόλτα στο πάρκο, με έφερε στο λούνα παρκ.

Τον αγαπώ απλά!!

"Ωραία. Και τώρα που ηρέμησες θες να πάμε μέσα ή θα μείνουμε εδώ?"

"Εννοείται πως θα μπούμε μέσα.Πάμεεεε!!" είπα. Τον έπιασα από το χέρι και τον έσυρα ,κυριολεκτικά, μέχρι την είσοδο.

"Γεια σας!" είπε η κυρία που βρισκόταν στο ταμείο.

"Γεια σας! Δύο εισητήρια παρακαλώ!" είπε ο Dylan.

"Ορίστε!Είναι 20$ και τα δύο" είπε η κυρία.

Πήγα να βγάλω το πορτοφόλι μου από την τσάντα μου όταν ένα χέρι με σταμάτησε.Και αυτό το χέρι ήταν του Dylan φυσικά!

"Τι νομίζεις ότι κάνεις?" μου είπε.

"Εεμ..βγάζω το πορτοφόλι για να πληρώσω το εισητήριό μου?!" 

"Δεν υπάρχει περίπτωση!Εγώ θα πληρώσω!!" είπε.

"Dylan.." ξεκίνησα,αλλά δεν με άφησε να τελειώσω.

"Bethany είπα κάτι.Εγώ σε έβγαλα έξω απόψε και εγώ θα πληρώσω!" είπε με σοβαρό τόνο αυτή τη φορά.

Δεν είπα κάτι.O Dylan πλήρωσε και πήρε τα εισητήριά μας. Μπήκαμε μέσα κι εγώ για ακόμη μια φορά έκανα σαν μικρό παιδάκι που του πήραν παγωτό.Και ο Dylan φυσικά γελούσε! -.-

"Χαχαχ..λοιπόν? Από που θέλεις να ξεκινήσουμε?" είπα και εγώ ηρέμησα λίγο.

"Χμ.."

[...]

Έχουν περάσει περίπου δύο ώρες και έχουμε ανέβει -σχεδόν- σε όλα τα παιχνίδια. Εκεί που περπατούσαμε δίπλα-δίπλα, ξαφνικά νιώθω το χέρι του να πιάνει το δικό μου και να μπλέκει τα δάχτυλά μας μεταξύ τους.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ άβολα αλλά δεν είπα τίποτα.Ούτε τράβηξα το χέρι  μου.Ήθελα να το τραβήξα.Ο εγκέφαλός μου έδινε εντολή όμως το χέρι μυο δεν υπάκουε.

Eyes like emeraldsWhere stories live. Discover now