Ο Εφιάλτης στο Τούνελ

7.

Τα παιδιά σοκαρισμένα άρχιζαν να ουρλιάζουν από φόβο. Είχαν βρεθεί σε ένα απόλυτα σκοτεινό και φρικιαστικό τούνελ. Ξαφνικά, ο ψυχοπαθής δολοφόνος, πλησίασε προς τη τρύπα και τους είπε:
- Καλώς ήρθατε.
- Τι θέλεις από εμάς; Άσε μας να φύγουμε.
- Αν δε μου δώσετε αυτό που ψάχνω, θα αφήσετε τις τελευταίες σας πνοές σε αυτό το καταθλιπτικό τούνελ.
- Άσε μας να φυ...
Τότε χωρίς να προλαβει το μικρό αγόρι να ολοκληρώσει, η αδερφή του, το διέκοψε λέγοντας:
- Σταμάτα.
- Έχετε εικοσιοκτώ ημέρες να βρείτε το κλειδί.
- Ποιο κλειδί; Είπε απορημένη η Τίφανι.
- Προσποιείσαι πως δε ξέρεις; Το κλειδί για το μπαούλο εννοείται, που και οι δυο μπήκατε στο κόπο να ανοίξετε.
Τότε τα παιδιά κοιτάχτηκαν.
- Εάν δε καταφέρετε, εντός εικοσιοκτώ ημερών να βρείτε το κλειδί, το οποίο εδώ και δέκα χρόνια έχω χάσει, θα καταλήξουν τα ζωτικά σας όργανα παρέα με τα αλλά στο σεντούκι. Κοινώς, θα θανατωθείτε και το κεφάλι σας θα παραδοθεί στους σφυροκέφαλους φιλαράκους ακριβώς από επάνω σας.
Τα παιδιά κοίταξαν αριστερά, δεξιά, μα τίποτα δεν αντίκρισαν. Ώσπου, κοίταξαν πάνω. Τότε αντίκρισαν μια εικόνα ανατριχιαστική. Πάνω από πέντε σφυροκέφαλοι καρχαρίες βρίσκονταν πάνω από το κεφάλι τους. Τα παιδιά ανήμπορα να αντιδράσουν, σκαρφάλωσαν τη σκάλα της εξόδου. Τότε ο άνδρας τα κλείδωσε μέσα. Το σκοτάδι πλημμύρισε στο βουβό εκείνο τούνελ. Ξαφνικά, άναψαν τα φώτα.
- Τίφανι, φοβάμαι, είπε βουρκωμένο το μικρό παιδί.
- Αχ Τζόνσον και εγώ, απάντησε η αδερφή του παιδιού.
- Μου λείπει η μαμά, ο μπαμπάς.
- Και εμένα.
- Θα ζήσουμε;
- Δε ξέρω.
- Αν βρούμε το κλειδί;
- Αν το βρούμε το κλειδί, σου υπόσχομαι ότι με το που βγούμε, θα σου πάρω παγωτό.
- Αλήθεια;
- Εννοείται.
Έτσι τελείωσε ο διάλογος, με τα παιδιά βουρκωμένα και αγκαλιασμένα. Η θλίψη είχε γεμίσει τα πληγωμένα μάτια των παιδιών. Δεν ήθελαν να μιλάνε, αλλά να κλαίνε. Να γεμίζουν το σκουριασμένο και ξεθωριασμένο πάτωμα, με δάκρυα θλίψης και απόγνωσης.

Το επόμενο πρωί, τα παιδιά βρέθηκαν να κοιμούνται αγκαλιά. Κάποια στιγμή, ξύπνησαν από έναν ήχο. Έμοιαζε με έναν πολύ απαλό ήχο, σαν ένα γυαλί, στο οποίο δημιουργείται σταδιακά μια ελαφρώς μικρή ρωγμή. Η Τίφανι άνοιξε τα μάτια της και πράγματι, αντίκρισε μια ρωγμή στο τζάμι. Πετάχτηκε και ταρακούνησε τον αδερφό της.
- Τζόνσον. Σήκω. Ξύπνα!
- Μμμμ...καλημέρα.
- Σήκω!
- Τι έγινε;
- Τη βλέπεις τη ρωγμή; Είπε το κορίτσι.
- Ναι.
- Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;
- Τι;
- Ότι οι μέρες είναι μετρημένες και λιγότερες από εικοσιοκτώ.