တည်

အခန်း - ၁၈

Unicode//

ကေတုသတီဟော်နန်းရှိ မဟာဒေဝီနန်းဆောင်၌ အပ်ကျသံပင်ကြားရလောက်သည်အထိတိတ်ဆိတ်နေကြသည်။

ထိုသို့တိတ်ဆိတ်နေသည့်လေထုကို အမျိုးသားတစ်ယောက်၏အသံကဖြိုခွင်းလိုက်၏။

"နောင့်စိုင်းက ပြန်လာတော့မယ်လို့ပြောပါတယ်...အဘွားတော် စိတ်လျှော့ပါ"

"ဒီကလေးတော်တော်ဆိုးနေပြီ စဝ်ခေါင်...မင်းအရမ်းကြီးအလိုလိုက်မနေနဲ့"

"နောင့်စိုင်းက အလုပ်တွေဖြတ်မရဖြစ်နေသေးလို့ပါ...Transferတင်ထားပြီးပြီလို့ပြောပါတယ်...
ကျွန်တော်က အဘွားတော်ပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ပါ"

စဝ်ခေါင်လည်း အဘွားတော်ကို စိတ်ပြေရာပြေကြောင်းပြောရင်း ဝတီနှင့်ဆိုင်ခမ်းမြန်မြန်ရောက်လာဖို့ကိုသာ ဆုတောင်းနေရသည်။ မိန်းကလေးတွေမို့ အဘွားတော်အလိုက်ကိုသူ့ထက်ပိုသိကြလောက်၏။

ဝတီမင်္ဂလာဆောင်ပြီးကတည်းက ဟော်နန်းတွင် တစ်ပတ်စီအလှည့်ကျလာနေဖြစ်သည်။ အဘွားတော်တစ်ယောက်တည်းသာကျန်ခဲ့သည်မို့ သူတို့စိတ်မချနိုင်ပါ။ သူနှင့်ဆိုင်ခမ်းက မည်သည့်ဟော်နန်းတွင်မှမနေကြဘဲ အိမ်ခွဲထွက်ပြီးနေခဲ့ကြသူများမို့ ခုလိုဖြစ်လာသည့်အခါ ဆိုင်ခမ်းကလည်း နားလည်လက်ခံပေးခဲ့သည်။

အလားတူပင် ယောက်ဖတော်စဝ်ဆေးစံကလည်း ဝတီ့ကိုနားလည်ပေးခဲ့၏။ သူလိုက်လာသည့်ရက်များရှိသလို ဝတီတစ်ယောက်တည်းလာနေသည့်ရက်များလည်းရှိသည်။ အဘွားတော်က မလာလည်းရသည်ဟု ပြောခဲ့သော်လည်း သူတို့မနေနိုင်ပါ။

ထိုစဉ် ဝတီနှင့်ဆိုင်ခမ်းတို့ဝင်လာကြပြီး အဘွားတော်နှင့်သူ့ကို ဂါရဝပြုကာ နေရာလွတ်တွင်ဝင်ထိုင်ကြသည်။ ဝတီက အဘွားတော်၏ မျက်နှာရိပ်ကိုကြည့်ပြီး...

"အဘွားတော်...ဘယ်နားနေမကောင်းလို့လဲဟင်"

မေးလိုက်တော့ အဘွားတော်ကမျက်လုံးမှိတ်ကာ လက်ကာပြသည်။ သူတို့လည်း အဘွားတော်စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မည်စိုး၍ ဘာမှဆက်မပြောရဲကြ။

ခဏအကြာမှ အဘွားတော်ဆီမှ ပြတ်သားသောအသံထွက်လာ၏။

"ဆက်ခံသူကလေးကိုရှာဖို့လိုတယ်"