Ο καθηγητη μου ( Αλιθηνη ιστορια)

Απρόσμενο Κεφάλαιο Μπόνους 3

Μια βουτιά στο χρόνο, 2010

Τζενη

Περπατούσα στο δρόμο με μια φίλη, την Ευη που κάναμε παρέα ατελείωτα χρόνια, δεν ειμασταν από μου λεγε κολλητές αλλά ειμασταν καλές φίλες.
Είχα λίγο καιρό που από το κόκκινο είχα περάσει στο ξανθό, με απαραίτητο Break βέβαια, για να μην μείνουν τα μαλλια μου στο χέρι.
Φορούσα ένα μπλε φαρδύ μπλουζάκι με στρας που κάλυπτε λίγο τα κιλακια που έρχονταν και έφευγαν   επειδή όταν με πιάνει η στεναχώρια πάντα ξεσπάω στο ψυγείο, ένα μαύρο παντελόνι  και στρωτά παπούτσια, το λουκ  δεν ήταν ακριβώς το στυλ μου, αλλα ήτανε άνετο.
Τα χρυσόξανθα ντορε μαλλια μου ήταν μακριά αφημένα στους ώμους με αφέλειες,η οποία ήταν κομμένες έτσι ώστε να ταιριάζουν στο πρόσωπο που η αδυναμία μου στα γλυκά είχε κάνει κάπως στρογγυλό το οβάλ πρόσωπο μου.
Μερικές φορές ένιωθα να με χλομιαζει αλλά μου έλεγαν οτι μου πήγαινε η αντίθεσή με το δέρμα και ότι με έκανε μια άλλη "Στέλλα", όπως κ το κόκκινο που μετά από χρόνιααα, το είχα βαρεθεί. Με έκαναν μια άλλη, κ τότε αυτό που άρεσε, ήθελα να γίνω μια άλλη, μήπως κ ξεχάσω, μάταια.
Τι αλλαγές είχα κάνει, απορώ που είχα ακόμη μαλλιά.
Έψαχνα τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να τον βρω.
Μήπως τον είχε πάρει μαζί του ο Πέτρος?
Είχα χρόνια που δεν ένιωθα εγώ....
Από την μία αυτό μου έφερνε ανακούφιση, από την άλλη, με είχε τσακίσει.
Το αγκάθι ζούσε μέσα μου όσο κ αν προσπαθούσα να ξεχάσω.
22 χρόνων ήμουν όταν γνώρισα τον Πέτρο, κοριτσάκι, κ ξανά αγάπησα και ξανά πονεσα, και ερωτεύτηκα και όνειρα έκανα κ πονεσα όταν τα έχασα, αλλά πως να το πω, αυτό που ένιωθα μαζί του, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Όπως κοιτάζαμε μια βιτρίνα με φορέματα στο κέντρο, είδαμε μπροστά μας το φίδι, την Τζένη.
Μας είδε.
Η Εύη δεν ήξερε, δεν της είχα μιλήσει για την ιστορία, μόνο στις μητέρα μου κ την αδερφή μ κ σε δυο από τις πολύ κολλητές μου ειχα μιλήσει κ μετά σε κανέναν, επειδή πονούσε πολύ.
Χωρίς να ξέρει η Εύη, που γνώριζε την Τζένη, την χαιρέτησε.
Την χαιρέτησε κ αυτή.
Η Εύη υμοτανε ότι κάποτε είμαστε
κολλητές με την Τζένη κ μου είπε καλά δεν θα την χαιρετήσεις, επέμενε.
Είπα ενα σφιγμενο γειά. Γεια πέταξε ξερά η άλλη από απενατι.
Το βλέμμα της Τζένης είχε μέσα της Κακία κ ζήλια και μίσος και μανία σχέδον, μετά από τόσα χρόνια.
Παρολα όσα έκανε δεν την κοίταζα ποτέ με αυτό το άρρωστο Βλεμμα, δεν θα κοίταζαν έτσι ούτε τον χειρότερο εχθρό μου.
Πήρα μια ανάσα και την κοίταξα.
Φορούσε ένα λευκό μπλουζακι, παντελόνι και μπαλαρίνες.
Ήταν πολύ αλλαγμένη.
Το βλέμμα μου στάθηκε για λίγο στα μαλλιά της.
Η Τζένη που πάντα είχε αυτά τα σγουρά καρε και καστανα πολύ σκούρα σχεδόν μαύρα μαλλιά, μόλις είχε γίνει ξανθιά, χρυσό ξανθό Ντορέ σχεδόν ολοιδιο με το δικό , και οι μπούκλες της μακριες μαλλιά ως τους ώμους.
Λες κ με είχε κομπιαρει.
Τόση ζηλεια, Τζένη?
Τόση ζηλεια?
Από την σχολή θυμάμαι το έκανε αυτο, πολύ αραιά κ διακριτικά βέβαια για να μην καρφωθεί, αν μου άρεσε πολύ κάτι ένα ρούχο, ένα παπούτσι, αγόρασε τάχα τυχαία το ίδιο ή παρόμοιο, δεν το είχα καταλάβει όταν έπρεπε...