Ο καθηγητη μου ( Αλιθηνη ιστορια)

το πρωτο αγγιμα

Μπήκε στο Τμήμα χαμογελαστός.
- Παιδια, σήμερα θα έχουμε μια ωρα επιπλέον... Ο κύριος Νίκου λείπει.
Χαρά εγω, μια ώρα παραπάνω με τον Πέτρο, γουαου!!
Μουτρα τα υπόλοιπα παιδιά, που δε θα φεύγαμε μια ώρα νωρίτερα.
Ο Πέτρος προχώρησε μπροστά.
- Αλλά σας έχω ένα αρκετά κακό νέο, θα γράψουμε απροειδοποίητα διαγώνισμα.
Μουτρουσαν ολοι, μαζί και εγώ,
Εκτός από τη Τζένη, που κοίταζε με αυτοπεποίθηση, ήταν η καλύτερη μαθήτρια, μαζί με κάποια Γεωργία.
Μου φάνηκε πως είδα και λίγη αλαζονεία στο βλέμμα της, στιγμιαία, ή μήπως ήταν η ιδέα μου;
Ο πετρος περπάτησε με ένα βιβλίο στο χερι.
- Θα κάνουμε επανάληψη όλοι μαζί. Είπε
Κοίταξα πισω.
Η Τζένη ήταν ακόμη με την Γεωργία.
Ξεφυσιξα
Ένιωθα αμηχανία.
Ο Πέτρος συνήθιζε να κάθεται σε ένα αδειανό θρανίο, ακριβώς μπροστα από το δικό μας.
Πάντα...

Εκείνη την ημέρα όμως, που ήταν πιο χαλαρό το κλίμα, κάθησε πάνω στο θρανίο μου κ διάβαζε τα κεφάλαια, με τα πιο δύσκολα θέματα.
Είχα παγώσει, αλλά συντομα συνήλθα.
Καποια στιγμή σηκώθηκε και
πήγε στις τελευταίες σειρες.
Τον κοίταξα, οπως γυριζε.
- Συγνώμη, του είπα...
Με κοίταξε

- Σε ακουω.

- Το όνομα πιάνει μοναδα; Είπα με νάζι.

Έγνεψε αρνητικά, με χαμόγελο.
- Κρίμα... Γιατί έχω δύο ονόματα. Είπα εγώ που το χιούμορ ήταν το δυνατό μου σημείο.
Με χάιδεψε από λιγο πιο κατω απο τον ώμο ως το αγκώνα, γρήγορα, αλλά απαλά και ζεστα, που με εκανε να ξεχασω τη παγωνια της ταξης, που εμπαζε κρυο απο παντου.
- Για σένα, θα κάνουμε μια εξαίρεση. Μουρμούρισε
Πάλι επεσαν χαμόγελα