Paranormal Olaylar Yaşayan Bir Kızın Günlüğü

1.Bölüm

Arkadaşlar aklınızda soru işareti kalmaması adına bunları baştan söylemek istiyorum. Bu yaşanan olaylar bana ait değil. Adı üstünde günlük şeklinde anlatılacağı için cümleler arasında geçmiş zaman ve şimdi ki zaman geçişleri olucak.

Gece okumanızı tavsiye ederim.

Keyifli okumalar...

Başta hepsi bir rüyadan ibaret sanmıştım, değilmiş..

Sürekli olarak karabasan görüyordum. Daha önceleri sürekli duyduğum ve çocukluğumda da bir kere yaşadığım bir şeydi.

Paranormal hikâyelere, olaylara öncesinde hep bir merakım vardı. Araştırırdım bakardım. Ama asla başıma gelmesini istemezdim.

İlk başlarda normal bir rüya olduğunu yada normal herhangi bir şey olduğunu ve geçeceğini düşünürdüm. Ama zamanla geçmeyeceğini bu olayların hiç bitmeyeceğini anladım.

Benim imtihanımdı belki de. Bilemezdim. Karabasan ne olduğunu bildiğinizi varsayarak anlatıyorum.

O ilk geldiği zaman dualar okuyordum ve etkisi de oluyordu. Zamanla bu etkisi azalmaya başladı. Hiç kimseye bir şey söylemedim. Tek başıma savaştım bununla.

Aradan geçen bir kaç ayın sonunda aileme anlatmaya karar vermiştim. Artık bunun öylesine bir şey olmadığının farkına varmıştım. Başta bunun öylesine birşey olduğunu söyleyeceklerini sanmıştım ama öyle olmadı. Gerçekten de ciddi bir şeymiş.

Ailem hoca bulmaya çalışıyor bir çözüm yolu arıyorlardı. Bir hoca bulup bana muska yaptırdılar, muskanın etkisi elbette ki vardı ve tabi ağırlığı da ama çare olmamıştı.

Bir hoca bulup yanına gittik. Onların olduğu doğrulanmıştı ve üzerimde yoğun bir vesvese olduğunu söyledi. Kan bıraktırmıştı sadece.

Zamanla ailem ciddiye almamaya başladı. Yeri geldi saatlerce ağladım. Günlerce ağladım asla bir çaresi olmadı. Üzüldüğümle kaldım. Daha genceciktim ama sanki üzerimden 5 yıl geçmişti. Çok bitkindim, yorgundum. Ne yapacağımı bilemiyordum.

İlk zamanlarda ne olduğunu bilmediğim için büyük bir korkum yoktu. Daha sonrasında ne olduğunu anladığımda başta biraz korkmuştum o kadar. Zamanla ona alıştım gelmelerine, onlarla konuşmaya.

Amacının ne olduğunu asla anlayamadım. Bir amacı olduğundan bile emin değilim. O şeyle tek başıma mücadele ediyordum. Bu beni her ne kadar zorlasa da dayanmak zorundaydım. Başka çarem yoktu.

Başta hafifti, zamanla ilerlemeye başladı. Sesler duymaya başladım. Karartılar gördüm. Çoğu zaman insanlar tarafından yalanlandım. Onlar yüzünden kendime olan inancımı bile kaybedecek raddeye gelmiştim.

En çok beni tedirgin eden de onun beni izlemesi. Sürekli izlenmek fazlasıyla kötü bir duygu. Ama genelde onu yok sayıyorum. Şu an bunu yazarken yanımda değil ama az sonra olabilir. Beni izlerken onu görmüyorum ama hissediyorum iliklerime kadar.

Okuduğum dualar etkisini yitirmişti. Bu olaylar olurken sürekli üzüldüm. Normal insanlar gibi bir hayatım yoktu. Bazen düşünüyorum bu tarz şeyleri seven isteyen insanlar ne düşünüyorlar da bunu istiyorlar. Başlarına gelse yaşayacakları pişmanlık haddinden fazla.

Her defasında alıştım dedim kendi kendime. Alıştım sandım, ama hiç bir zaman olmadı. Hep daha kötüye gitti, ama beni yıkmasına hiç izin vermedim. Belki de yıkılmıştım çoktan, ama ona bunu belli etmemeye çalışıyordum.

Bu durumdan güç almasını istemedim. Üzüntümle, korkumla, tedirginliğimle sevinsin istemedim hiç. İnsanlar beni ciddiye almadığı için kendime inancımı kaybediyorum. Bazen insanlardan görüyorum benim çeyreğim kadar bile birşey yaşamayan biri nereleri dolaşıyor neler yapıyor.

Dönüp kendime baktığım zaman fazlasıyla hafife alıyordum. İnancımı yitirmeme sebep oldukları için. Ama hiç yenilmek istemedim ona. Bana inanan hep yanımda olan bir kaç kişiyle onunla savaşmaya devam etmeye çalışıyorum.

Kendi kendine düşen eşyalar hiç sebep yokken. Zaman geçtikçe öf yeter yine mi aynı muhabbet yine mi aynı şeyleri söyleyecek bıktım gibi tepkiler alacağımdan çekindiğim için yanımda olan kişilere bile anlatmadığım, anlatamadığım şeyler var.

Kimseye anlatamadığım şeyler oluyor. Arkadaşımla, ailemle, akrabalarımla aramı bozmaya çalışıyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. En çok ağrıma giden de bu insanları çok çabuk alt etmiş olması. İnsanlara sebep sununca inanmıyorlar oysaki bir düşünsele anlarlar zaten. Neden yalan söyleyeyim? Hayır söylemedim hiç bir zaman. Onlar sadece inanmak istediklerine inandılar hepsi bu. Herkesi vicdanıyla ve Allah ile başbaşa bırakıyorum.

Belki de hiç anlatamıycam. Belki bu savaşın sonunda kaybedicem, ama son gücüme kadar Allah izin verdiği sürece savaşıcam.

Hikaye daha yeni başlıyor...