Into The Wild (Mafia Series #2)

25

"Ano bang sinasabi m-mo?" Utal na ani ko.

Nag igting ang kanyang panga. "Was it a lie then? Hmm? Tell me." Wala akong naisagot.

It is not a lie. Totoo yon... pero natatakot ako. Natatakot na baka hindi niya ako ulit tanggapin. Na baka pati si Nicholas, Auleona at Nauel ay di niya tanggapin. I'm afraid to risk.

Although I want us to be whole famiy again... I want Nauel to meet his Dad kasi matagal na niyang hinihiling saakin yon. But everytime na itatanong niya yon, wala akong masagot.

"Thought so too." Binatawan niya ako. "I should've not believed you." He said and walked away.

In every step he take away from me I feel my heart breaking into pieces again. Yung ilang taon na binuhos ko para mabuo ulit ako, para maging maayos ulit ako. Nawala lahat dahil lang sa nakita ko siya ulit. I was broken... again.

It was my fault that I left him. That I broke up with him but it's for the best. I... I can't love him when I couldn't even love myself. If we continued our relationship hindi ko alam kung saan kami pupulutin non.

All I wanted was the best for him. All I wanted was to heal. All I wanted was to be the best version for the both of us.

"Mommy." Pinunasan ko agad luha ko. I faced her with a forced smile.

"Yes anak?"

"Let's go. It's cold." She said. I just nodded and went to the driver seat.

Pagkauwi namin ay agad na dumiretso ang tatlo sa mga kwarto nila. Sinalubong naman ako ni Chi at yinakap.

"Ano, kumusta? Kumusta ka? Nakapag usap ba kayo?" She asked, softly.

Hindi ko maiwan maiyak. Naiiyak ako kapag tinatanong niya ako ng ganyan. Yinakap ko siya pabalik at umiyak sa balikat niya.

"I'm afraid. Natatakot ako..." iyak ko.

"Shush..." she carrased my back. "It's ok to be afraid. It's ok to be scared... ok lang." Aniya. Hinawakan niya ang mukha ko. "Pero wag na wag kang susuko. Wag ka ng tumakbo ulit..."

"Paano kung totoo nga yung sinabi mo? Na naka move on na siya? Paano na ako? Kami?"

"Hindi ko alam..." napabuntong hininga si Chi. "Diba promise mo saakin na pag nagkita kayo ulit di mo na siya lalayuan? Na hindi ka na tatakbo ulit? Ano 'to? Saglit pa lang ulit kayong nag kikita parang susuko ka na naman ulit."

Umiyak ako buong mag damag sa kuwarto ko. I sobbed the whole night. The next morning my eyes are sore. Bumangon ako sa kama at tinignan ang sarili sa salamin. Napabuntong hininga ako ng makitang namumugto ang mata ko.

Naligo na ako at nag bihis. Sabado ngayon kaya walang pasok ang mga bata. May trabaho pa akong kailangan gawin sa opisina.

I put a light make up and I curled my hair. Sinuot ko na ang sandals ko at bumaba na. Naabutan ko sila na nakain sa baba. Gising na rin ang tatlong bata.

"Good morning, Ma!" The kids greeted me. I smiled.

"Aalis na ako. Pakabait kayo ah?" Sabi ko at tumango sila.

"Ano nangyari sakanya?" Rinig kong tanong ni Kyla.

"Basta, chismosa ka talaga."

Sumakay na ako sa kotse at pinaandar 'yon. I'm 30 minutes late because of the traffic. Halos takbuhin ko na ang elevator para lang makasakay. Napatigil ako sa pagtakbo ng makita ko si Lenuel sa elevator.

He was in his business attire. He's with a girl. Is it his girlfriend? She's pretty. More prettier than me. She's holding Lenuel's arm and I feel a stung in my chest.

Napasinghap ako ng magtama ang paningin namin ni Lenuel. Nakagat ko ang labi ko at tumalikod. Sa hagdan na lang siguro ako.

"Papasok ka ba?" Tanong ni Lenuel saakin.

Umiling ako. "May pupuntahan pa ako." Saan ka naman pupunta, Fliona Creja!?

"Okay. Eyes on the road." He said. Narinig ko pa ang pagsara ng elevator. Nakahinga ako ng maluwag dahil wala na sila.

Nakagat ko ang labi ko at lumabas na lang ng company. Tinawagan ko si Monica na siya na lang muna ang bahala sa opisina.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Gusto ko lang ng sariwang hangin. Pakiramdam ko nasusuffocate ako sa presensya niya. Sino naman kaya yung babaeng kasama niya kanina?

Natatakot ako na baka totoo nga yung sinabi ni Chi saakin. Na nakamove on na talaga siya... hindi naman sa pagiging selfish pero sana hindi siya maka move on saakin. Pero siguro mas maayos na rin na naka move on siya para makalimutan niya na ako.

Nicholas, Nauel, Auleona and I can live without him. It'll be hard for us but we can manage at some point.

Just the thought of us not having him is killing me emotionally and mentally. How can I live without him?

Nagring bigla ang phone ko at nakita ko ang name ni Ylona.

I answered it. "Ano na naman?"

[Impakta! Remind ko lang sayo na may book signing event ka sa next week 10am! Don't be late ok? Wag mo na isama ang mga bata dahil sure ba sa sigurado na maraming dadating!] Aniya sa telepono.

"Oo na. Salamat. Sige, bye." Binaba ko na ang tawag. Napabuntong hininga ako.

Nakaramdam ako bigla ng gutom kaya dumaan ako sa drive thru. Binilhan ko rin ang mga anak ko. Nagulat ako sa di kalayuaan ay nakita si Kim na naglalakad. Binilisan ko ang pagmamaneho para maabutan ko siya. Bumisina ako at binaba ang bintana. Halatang nagulat siya ng makita ako.

Bumaba ako ng kotse at pumunta sa harapan niya. Mas pumayat siya ngayon! Ano bang nangyayari sakanya?

"Kim." Pag tawag ko. "Kumusta? Gusto mo ba kumain muna para makapag usap tayo?" Tanong ko.

Umiling siya. "Huwag na..." aniya. "S-Si Nicholas? Kumusta siya?"

I sighed. "He's doing good now." Sabi ko. "Ayaw mo ba siya bisitahin?"

Umiling siya ulit. "Wag na. Maayos naman siya sabi mo.. ayos na saakin yon. Pero pwede ko ba siyang makita? Kahit sa picture lang?" Naiiyak na sabi niya.

Tumango ako at kinuha ang phone ko. Pinakita ko sakanya lahat ng litrato at videos ni Nicholas. To my surprise, she cried while hugging my phone. Pati ako ay naiiyak sa ginagawa niya. Lumuhod ako at tinapik tapik siya sa likod.

"He never... smiled like this. He never laughed like this." She said while crying. "Ang laki na niya..."

"Oo. Alam mo ba tuwing birthday niya palagi niyang binabasa yung letter na bigay mo sakanya?" Pag kuwento ko. "But now... he doesn't read it anymore, but he's keeping it in his drawer."

"I'm sorry..." aniya. Humarap siya saakin. "Thank you for keeping him. Thank you for loving him, thank you for taking care of him. Dahil sayo ngumingti na anak ko, dahil sayo natawa na siya... dahil sayo he's finally free."

Free. Malaya.

I wanted to be free, too. Paano? Nakakatakot pa rin. I was once free but it disappeared when I saw Nyro again. It was depressing and frustrating. Paano kung ganito na lang ako habang buhay? Nabubuhay sa madilim kong nakaraan?

Hanggang sa makauwi ng bahay ay malalim ang iniisip ko. Binuhos ko lahat ng iniisip ko sa pagsusulat na naman ng bagong kuwento.

Alas tres ng madaling araw ay gising pa rin ako. Nakaramdam ako ng uhaw kaya bumaba ako sa kusina. Kumuha ako ng basong tubig at nilagok yon. Umakyat na ako ulit at binagsak ang sarili sa kama. Nakatitig lang ako kisame. Trying to organize my thoughts.

Little did I know, the tears began to fall again. Why am I crying? What's happening?

Napahawak ako sa dibdib ko ng sumisikip na naman. I left no choice but to cry my heart out.

Nothing changed. I'm still weak as ever.