KalpGözü

1. BÖLÜM

Öncelikle merhaba.
Kitabı düzenleme aşamasında bana gösterdiğiniz sabır ve saygı için teşekkür ederim. Özellikle de mesajlarınız aracılığıyla benden esirgemediğiniz sevgi için. Bunlar için size minnettarım. Sizin için her zaman en iyisini yapmaya çalıştım, çalışıyorum ve çalışacağım. Umarım yeni halini beğenirsiniz. Sonunda sınav sürecim bitti. En sağlıklı şekilde atlatmaya çalıştım. Benimle beraber sınava giren herkes umarım iyi bir sonuç alırlar. 🤍.

21.06.2024
(Düzenlenmiş hali.)

"KalpGözü"

"Gözünün göremediğini kalbin bilir."

16 Kasım 2022 / Saat ; 19:30

Bazı lekeler bulaşıcıdır. Çıkmaz. Ruj lekesi, is lekesi, doğum lekesi, ölüm lekesi.

Bazı izler geçmez. Bıçak izi geçmez . O yara kapanır belki ama iz hep orada kalır. Çünkü en derin iz ruhuna açılmıştır. Asla geçmez. Orada çürümeye mahkumdur. Benim izim henüz çürümeye başlamamıştı. Çünkü yankıları hala hayatımda vardı.

Makyaj malzemeleri de bunun için vardı. Onları sadece kadınlar kullanmazdı, onları ruhundaki yaraların bedenine yansıması olan herkes kullanırdı.

Elimdeki fondöten ve makyaj süngerine bakarken aklımdan bunlar geçiyordu. Yada bunlar hiç aklımdan çıkmıyordu. İkisi arasındaki fark dağlar kadardı. Fondötene ihtiyacım vardı. İhtiyacımız vardı. Benim ve ruhumun. Süngere fondöteni sıktım ve ruhumda asla silinmeyeceğini bildiğim o iz için bedenimdeki yansımasını silmeye çalıştım. Sünger şah damarının hemen yanındaki deriye temas ettiğinde irkildim. Fondötenin soğukluğu değil ama hissettirdikleri çok soğuktu. Bedenimi cehennemin en derin kuyularından yakacak kadar soğuktu.

İlk önce silikleşti, biraz daha, biraz daha ve tamamen yok oldu. Sanki orda hiç var olmamış gibi. Ama ellerimin titremesini fondöten bile kapatamazdım. Ellerimin titremesine izin veremezdim. Böyle bir lüksiyetim yoktu. İnsanlara zayıf görünemezdim. Benim için kıymetli olan o insanın yüzünü kara çıkartamazdım. O bana bu kadar güveniyor iken olmazdı.

İki adım geri gittim ve aynadan yansımama baktım. Evet. Artık tam olarak olmak istediğim insan gibi görünüyordum. İnsanlar hayatları boyunca çeşit çeşit maske takarlardı. Hayatımın bir çok alanında olduğu gibi maskeler konusunda da zengindim. Mesela şuan başarılı ve gelecekte şirketin başına geçecek varis maskesini takıyordum. Bazen maskenin altında üstlendiğim rolün kendi teecihlerim mi olduğunu merak ediyordum. Çünkü aklım artık bunu ayırt edemeyecek kadar bulanıktı.

Gülümsemem genişledi. Acıyla.

Artık herkesin görmek istediği o insan gibi görünüyordum. Üzerimdeki beyaz saten elbise vücut hatlarımı çok güzel bir şekilde sergiliyordu. Boydan olması elbiseyi daha zarif kılıyordu. İnce askıları, yırtmacı ve saten dokusu bu zarafeti tamamlıyordu. Tek sorun omzumdaki çillerin gözükmesi idi. Aynadan kendime bakarken iyice rahatsız olduğum görüntü yüzünden elime aldığım fondöteni, sünger yardımıyla sertçe omuzlarıma yedirdim. Omzumdaki kusurlarımda kapandığında artık hazırdım. Sadece unuttuğum bir şey vardı.