KalpGözü

7.BÖLÜM

"Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın!"

Bölüm şarkıları:

Sezen Aksu / Onursuz olabilir aşk.

Anıl Emre Daldal / M.

02.08.2024
(Düzenlenmiş hali.)

🕊️

" Yanan ve Yakan"

"Yakmak için önce yanmak gerekir."

01 Aralık 2022.

Karan Karadağ'dan.

En karanlık gecenin bile sabahı vardır.

Kaç gece, sabahın hiç olmayacağına, güneşin hiç doğmayacağına olan inancımızı kaybettik hatırlıyor musun?

O çaresizlik kaç gece ruhlarımıza yayılıp, içten içe bizi zehirleyip yok etti, unuttun mu?

Her gecenin sabahı olmadı mı? O güneş en karanlık gecede, bizim bütün çaresizliğimize rağmen doğmadı mı?

Belki bizim için değildi ama dünyayı tüm ışığıyla aydınlatmadı mı?

Aydınlattı.

Kaç gece içimdeki o kör dipsiz kuyuda boğuldum. Kaç gece içimdeki hisler ve zihnimdeki düşüncelerimden var olan canavar parmaklarını boğazıma sardı, bilmiyorum. Ama o her seferinde o karanlık kuyunun en dibinde olduğum anlarda içimi aydınlattı.

Gün ışığım.

Bazen gülümsediği bir fotoğraf ile bazen ise duymak için ömrümden on yıl verebileceğim o ince sesi ile. Ses tonu içimdeki bütün o gayya kuyularında alev alev yanan öfkemin üzerine dökülen Nil nehri gibiydi. Zamanın sarmaşıkları bize dolandı ve beni çoğu gece nefes almak için uykusuz kaldığım gecelere sürükledi.

Onu evinin önündeki banka oturup penceresini izlediğim zamanlarda, onun uyumasını beklerdim. Işıklarını hiçbir zaman kapatmazdı. Kapatmadığı gecelerden birinde on dakikalık bir elektirik kesintisi olduğu an anlamıştım karanlıktan korktuğunu. Elektrikler kesilince direk telefonunu alıp dışarı çıkmıştı. Yüzündeki korku zihnimde şekillendiği o an farkındalık zihnimi yarıp geçmişti. Kendim bu kadar karanlığa batmışken onu karanlıkta bırakmamak için elimden geleni ardıma koymazdım. On dakika sonra elektrikler geldiğinde içeri girdi. Evin içindeki karanlık onu dışarıdakinden daha çok korkutmuştu.

O gece o korkar diye bir an bile ayrılmamıştım kapısının önünden. Korksa gidip teselli edemezdim biliyordum ama bir an bile ayrılmadım o kapıdan.

İpler sarmaşık misali bize sarıldı. Bu sefer karşımdaydı. Tek sorun benim daha fazla karanlığa batmış olmamdı. Günlerdir onu görmemiştim. Artık resimleri bile yeterli gelmiyordu. Bu his içimi sikiyordu. Nefesimin kesilmesine alışıktım ama ilk defa boğazımda bir ip yoktu. Ölmekten korkuyordum ve ölüm korkusu insana herşeyi yaptırabilirdi.

Onunla bir görüşme ayarladım.

Kapıdan girdiği ilk an nefesimin ciğerlerime yetemediği o an olmuştu.

İlk kez beni görüyordu. Yanımdan geçmiyor yada benim onu izlediğim anlarda ki gibi içten gülümsemiyordu. Güzel yüzünde tedirgin bir gülümseme vardı. Ama gülümsüyordu.