***
"Ah... Yani şimdi o benim kardeşim?" Ryuguji Ken'in sorusuyla küçük kız uzun kadının daha çok arkasına saklandı.
Dokuz yaşındaki çocuk korkutucu duruyordu. Duygusuz bakışları, uzun boyu ve ses tonu ürkütücüydü.
"Evet. Babasıyla kalıyor normalde fakat annesi hakkında çok soru sorunca tek akrabası olan sana getirdik." Kadın sevecen sesle konuştuğunda kızın yanakları kızardı.
Ken kızı süzüp kapıyı iyice araladı. "Tamam." Başka bir şey demeden içeri girdi. Peşinden de küçük kız yavaş adımlarla girdi.
Kapı kapandığında küçük kız elbisesinin eteklerini sıkıştırdı ellerinin arasında. Gözleri kocaman şekilde etrafı inceliyordu. "O kadın seni de mi terk etti?"
Ken yatağa oturup etrafı izleyen kızı izledi. Hiçbir şey söylememişti. Küçük kızın dikkatini çektiğinde kız başını sallayıp çocuğun yanına gitti.
Ken kızı dikkatle izliyordu. "Neden konuşmuyorsun?" dedi merakla. Bu yaştakiler çok konuşkan olurdu oysaki.
Küçük kızın yüzünü bir hüzün kapladı. Boğazını tutup dudaklarını araladı. Sesi çok kısık çıkıyordu. "B-be... k-kon-uşa-" demişti ki devam edemedi. Şu anlık konuşma terapisinde kısa cümleler kurabiliyordu.
Ken kaşlarını çattı. "Konuşamıyor musun?" dedi. Bir ayağı yataktan sallanıyordu.
Küçük kız başını salladı. Ardından hiçbir şey olmamış gibi gülümseyip çantasını açtı. İçinden bir kutu mochi çıkarıp uzattı çocuğa.
Ken şaşkınlıkla baktı. "Bana mı?" Hiç daha önce birisi ona tatlı vermemişti. Hele ki varlığından haberi olmadığı kardeşinden hiç beklemiyordu.
Küçük kız zorlansa da yatağa çıkıp Ken'in yanına oturdu. Çantasından küçük bir çizim defteri çıkardı. İçini açtığında gözüne ilk çarpan çizimi gösterdi çocuğa.
Bir gözlüklü çöp adam vardı. Yanında nerdeyse gözlüklü kadar uzun çocuk ve yanlarında bir kız vardı. Hepsi mutluydu. Ken anlamamıştı.
Küçük kız abisinin çizimi incelediğini görünce gülümsedi. Gözlüklü adamı işaret edip dudaklarını araladı. "B-bab-a!" Ardında uzun çocuğu gösterip Ken'i işaret etti. "A-bi!" En son kalan kıza bakıp gülümsedi. Eli kendini işaret etti. "K-kas-u-mi."
