I'm Still Into You (Dela Vera Series 1) | COMPLETED

Chapter 22

Baby

Years have passed by, until now I can't forget nong mamatay si mama. Isang taon akong balisa at wala sa tamang katinuan. Though nanjan naman si Cris sa tabi ko para alalayan ako but that's not enough for me.

Minsan pumapasok sa isip kong iwan na lang ang mundong ibabaw at sumama kay mama pero iniisip ko ang mga taong mahal ko. Hindi ko pala sila kayang iwan.

Ang sakit isipin na wala na si mama.

Bumagsak ako sa pag aaral ko so I decided na mag stop muna sa studies ko at magtrabaho muna para makapag ipon ako kung sakaling babalik ako sa pag aaral. Iyak ako nang iyak nong mga time na yun pero I realized na kapag pinagpatuloy ko ang ginagawa ko baka hindi matutuwa si mama.

"Bakit nandito ka? Hindi muna sana ako dinalaw dito.." bungad sakin ni papa nong dalawin ko siya sa presinto.

Ngayon ko lang ulit siya nadalaw. And I must say ang daming nagbago sa physical appearance niya.

"G-Gusto ko lang malaman pa, kung kamusta na po kayo.."

"Para saan pa? Nag aaksaya ka lang ng oras mo Yana"

"Pero pa. Gusto ko lang naman kamustahin kayo at gusto ko ding-"

"Gusto mo ding mapalaya ako?" sarkastiko niyang tanong. "Nong mamatay ang mama mo.. Wala na akong pake sa mundong kinagagalawan ko.."

"Pa.. L-Lahat naman po tayo n-nasaktan sa pagkawala ni mama.. Huwag ka naman pong magsalita ng ganyan pa."

"Pwedi ba Yana? Pabayaan mona ko! Nagsasayang ka lang ng oras! Umalis ka na! Hindi kita kailangan dito!" singhal niya sakin kaya hindi ko napigilang mapaluha sa harap ni papa. "P-Pa huwag naman po-" he cut my word's at padabog siyang tumayo sa pagkakaupo.

"Sinabing ng umalis ka na! Wala na akong paki sa inyo. Hindi na kita kailangan at tsaka isa pa huwag ka ng ulit pupunta dito." sabi ni papa saka siya lumakad pabalik sa loob ng selda.

Naiwan ako dong umiiyak at hindi makapaniwalang nasabi yun ni papa sakin. Naglakad lakad muna ako nong maramdaman ko ulit na hilong hilo ako na parang ewan. I tried to call Anton but it always out of coverage area.

"Sagutin mo naman.. Please Anton.." I whispered try to contact him.

Nagtuloy tuloy ako sa paglalakad pero panay nahihilo pa rin ako at parang naduduwal. Bakit ba ako nakakaramdam ng pagkahilo at pagkaduwal? Ano bang kinain ko? Ilang linggo ko nato napapansin ah. Hindi kaya-No! Mali ang iniisip ko! Not now please! Hindi pwedi!

Sa curious ko na rin I decided to go the nearest pharmacy para bumili ng kakailanganin ko at nong mabili ko nato ay pumunta muna ako sa 7/11 para mag cr muna. After a few minutes nanginginig ang kamay ko at nakatulala sa pregnancy test na nasa harapan ko.

"It's positive.. B-Buntis ako?.. Totoo b-bato?" I whispered. To my surprise I cover my lips and cried so hard.

Sa kabilang dako natutuwa ako dahil sa wakas magkakaroon nako ng anak pero natatakot rin kasi baka hindi ako matanggap ni Anton.

Sinikap ko pa ring ayusin ang sarili ko kahit na pawis na pawis ako at hindi ko na rin alam kung anong nararamdaman ko. Umalis nako don at nagdesisyong umuwi na pero nagulat ako nong may biglang mamahaling kotse ang pumarada sa harap ko.