Loss in the Dangerous Path

Chapter 32 . Stolen

"Thank you"

Sabay naming sabi sa isa't isa.

Nasa may veranda kami ngayon, tulog na ang mga tao sa bahay pero Ito kami.. sinusulit ang araw, inaamin ko natatakot ako sa bukas.

"Why?" sabi niya habang yinayakap ako mula sa likod.

Nahigit ko ang hininga ko sa pagyakap niya sa akin. Bakit ganon, dapat ay pinipigilan ko siya dahil ako mismo ang nagsabi na magkaibigan muna kami..

Pero hindi ko magawa.

Dahil ba naka alala na siya ay okay na?

"Because you came back.. you remembered me and that is more than enough for me to thank for.."

Hinarap naman niya ako sa kanya at yinakap. 

"I should be saying sorry too for giving you a hard time.." mahina niyang bulong.

Umiling ako. 

Naninikip ang puso ko dahil sa lahat ng nangyari.

"I chose this.. basta ikaw, ayos lang.." bulong ko.

Mariin akong napapikit sa bisig niya dahil naramdaman kong hinalikan niya ang noo ko.

I hope I can stop the time..

"Ikaw.. bakit ka nag papasalamat?" tanong ko sakanya tsaka siya yinakap ng mahigpit.

Totoo ba to?

I am afraid that this is just a dream.

"Because you didn't give up on me.. Alam ko na sinasabi mo lang na ayos lang sayo pero I know that you keep on reaching for me and that is also more than enough for me.." paliwanag niya at dahil doon ay naramdaman ko nanaman ang pangingilid ng kuha ko.

Masaya ako but I am also very afraid.

"Why are you crying?" tanong niya saka niya pinunasan ang mga luha ko.

Ngumiti naman ako ng pilit.

"Natatakot ako.. natatakot ako na bukas iba nanaman, bukas makalimutan mo ako ulit at baka saktan tayo ng tatay mo. I am afraid of losing you again.." sabi ko pero hinalikan lang ako niya and that is more that the answer that I want.

Baka pag nawala siya sa akin ulit at hindi ko na kayanin..

"I love you so much.. just remember that" tumango lang ako noong sinabi niya sa akin yun at yinakap ko siya ulit.

"I love you too.. go home, kailangan mo din magpahinga" sabi ko at ngumiti.

Hinatid ko siya sa labas at pumasok na ulit. Nakita ko si daddy na nakaupo sa sala namin.

"Dad" tawag ko sakanya at tumingin siya sakin.

Ngumiti ako ng malamya. Tinapik niya ang space sa tabi niya kaya umupo ako doon. Narinig ko ang mahina niyang pag hinga.

"Are you sure na tama pa ang ginagawa mo, Alina?" tanong niya saakin.

Naapaawang ang labi ko.

Nagulat ako.. hindi naman nakikialam si daddy pag ganito..

"No dad.. I know that we should cut ties with them pero I can't.. I love him so much, I am sorry" sabi ko at yinakap siya ng mahigpit.

"Don't say sorry.. that is the only answer I am waiting before completely starting this fight" nagtaka naman ako sa sinabi ni daddy.

Start the fight?

What does he mean? Ayoko ng may masaktan. Kahit sino man sa pamilya ko ay walang pwedeng masaktan.

I rather hurt myself than to let them suffer..

"What do you mean dad? Start the fight with Lance Morgan?" tanong ko at tinayo ako ni daddy.

I was just looking at him while he's holding my hand. Hinatid niya ako sa kwarto ko at hinalikan niya ang noo ko.

Nanikip ang dibdib ko.

Ayoko ng ganito..

"This will be our fight, I won't let your child in the future to experience and know about this petty fight.." sabi ni dad at sinara niya ang pintuan.

Napabuga ako ng hangin at napahawak sa puso ko. Humiga ako at yinakap ng mahigpit ang unan ko.

This is it..

I was in deep sleep nung marinig kong may kaguluhan sa labas. Tumakbo ako at nakita silang nakatayo lahat sa living room.

"What is happening?" tanong ko mula sa taas ng hagdan pero nakita kong sobrang namomroblema sila.

Bumaba ako ng hagdan at napatingin sa paligid.

"Bakit ang gulo ng bahay? Nanakawan ba tayo?" tanong ko at tumango si kuya.

Well.. akala ko naman may away dito.. it's more okay na manakawan. Those are just material things. Pwedeng i-report sa pulis at kayang kaya nilang hanapin ang culprit within twenty-four hours. Mas okay na 'yon kay'sa makipagpatayan ang mga kuya at tatay ko.

"Anong nawala?" Tanong ko habang sinusubukan mag pulot ng mga gamit.

"Mom.. she is missing, nag jog lang kami at pagbalik namin wala na siya." Namilog ang mata ko at nabagsak ko ang hawak kong unan.

Napaupo ako nung sinabi ni kuya yon.. mom is missing?

Who did this..

Damn.

Mabilis ang pintig ng puso ko at lumalim ang paghinga ko. Naiyukom ko ang mga palad ko. Isa lang ang pwedeng gumawa non, si Lance Morgan.

Napatingin ako sa paligid, nanlaban si mommy kaya magulo dito. Dahan-dahan pumatak ang mga luha ko.. what the heck did he do to her?!

Where is she?

"I'm so sorry" sabi ko at humagulgol.

Yinakap naman ako ni Kuya Chand.

"This is all my fault, I should have stayed away.. I should have.." sabi ko at yinakap din pabalik si kuya.

"Pag may nangyaring masama kay mommy, hinding hindi ko mapapatawad ang sarili ko.." dagdag ko. Yinakap naman ako ni kuya ng mahigpit.

I need to be strong if I need to face Lance Morgan myself.. I'll do it.

"This is not your fault.. una palang naman ay nangyayari na to at kung nandito ang mommy mo, hindi niya magugustuhan ang sinasabi mo." sabi ni dad at nag ayos siya pati na rin sila kuya.

"Saan kayo pupunta?" tanong ko pero binigyan lang ako ng jacket ni kuya.

"To save mom" sagot ni Kuya Third at nagmadali kaming lumabas.

May kinakausap si daddy sa phone at sumakay na kami sa kotse niya. 

Abo't langit ang kaba ko ngayon..

"The FBI are on the way, we should take extra care, he gone mad now. We don't know what he can do." sabi ni dad at binilisan ang pagmamaneho.

Nakita ko namang tumatawag si Travis.

Pumikit ako sandali bago sinagot 'yon.

"Alina! Go to tagaytay.. doon dinala ni dad si Tita Ryle. I'll see you there" sabi niya sakin kaya kaagad kong sinabi kay dad yon.

I am scared..

I am scared that I wouldn't be able to protect them.

I am sorry dad and mom.

If I need to sacrifice my life.. then so be it.