Hayatım saçmalık ötesi birşey. İnsanlara anlamsız gözlerle bakarak zamanımı geçirmekten sıkıldım. Etrafımdakiler "bu kız yaşıyor mu?" Diye sorsa yeridir. Bu tavırlarımdan bu bunalımdan kurtulup bir an önce hayata dönmeliyim. Etrafımda fazlasıyla arkadaşım var ama bu halimden memnunlar mı bilemiyorum. Bu durum onların canını sıkıyor gibi. Çünkü bu kişi ben değilim!
Bu durumda olmamın sebebi insanlar. Ben hata yapmamaya çalışırken bana çelme takıyorlar. Tek derdim şu zamansız ağlamalarımdan vazgeçmek. Öncelikle bu kadar depresyona girmeme yardımcı olan neden küçüklüğümden beri yetimhanede kalmam. Sebebini bende bilmiyorum. Ama sorduğumda herkes şiddet diyor. Neden ailem bana şiddet uygulasın ki İLGİNÇ. Bu cevaptan sonra hayatımı kurcalamanın bana iyi gelmediğini anladım. Küçüklüğümden bahsetmemin bir zararı olmaz sanırım. Ben o kadar saftım ki bana zarar verseler anlamazdım. İlerki hayatımı bilmeden etrafa boş kahkahalar atıyordum. Bir yandan çok huzur vericiydi. Bu kadarı yeterli bence daha fazla anlatırsam göz yaşlarımı tutamam. Ama keşke beni yetimhane öğretmenlerim yerine ailem hırpalasaydı. Bu yetimhanelerin işleyişi nasıl henüz bende çözemedim. Ama tek kural hatasız olmamızdı.
Söylediğim cümle kafanızda soru işareti bırakmasın. Tabi ki de yetimhane bizi dövmüyor. Ne üzüyor ne de ağlatıyorlardı. Sadece usandırıp bıkmamızı sağlıyorlar.
Beni mutlu etmeyen bir yeri hala savunmam normal mi ?¿
Defalarca bu lanet olası yerde kalmamak için uğraştım. Ama çabalarım boşa çıktı. Tabi ki de zirvede bıraktım. Ben bunula uğraşıcak kadar güçlü değilim.
Aramızda sır olarak kalsın olur mu ?
Kimse benim güçsüz bir kız olduğumu bilmiyor. Bunu bilmeleri beni küçük düşürür bu yüzden şişşşşşttttt aramızda..
