UÇUK PEMBE

Bölüm 8- Yeşil Gözler

"Nereye geldik böyle?"

"Şşş sessiz ol."

Eklerimle ağızımı kapatıp yürümeye devam ettim.

Bir anda bir patlama sesi duydum. Yürümeyi bırakıp, bileğimi kavradı ve koşmaya başladık. Durmadan, sürekli koşup bir odanın kapısına gelince durduk. Nefes nefese kalmıştık. Göğsümüz hızlıca inip kalkarken birden kapının kolunu çevirip içeri girdik.

Karanlık koridorlardan farkı, bir o kadar da lüks bir toplantı odasıydı. 5-6 tane resmi giyimli adamın yanından geçip kocaman masaya oturduk.

Yeşil gözlü adam konuşmaya başladı.

"Evet herkes neden toplandığımızı biliyor zaten. Direkt konuya geçiyorum. Ne polise gidiyoruz, ne de o adamların eline teslim ediyoruz kızı. Bende kalıyor."

Kız derken bahsettiği ben miydim yani? Hemen atladım olaya.

"B-benden mi bahsediyorsun?"

Beni duymayıp devam etti.

"Sormak istediğiniz bir konu yoksa bitiriyoruz toplantıyı."

Siyah saçlı, koyu renk göz bebekleriyle bir adam konuşmaya başladı.

"Kıvanç Bey, bakın bizim burada toplanma amacımız tek bu değil. Bu kızı -çenesiyle beni işaret edip- ellerinden aldığımız adamlar neredeyse bizi bulmak üzereler. Ve bu kızın yüzden başımıza büyük bir bela almak üzereyiz."

"Ahmet bey, siz bu konuda kafanızı fazla yormayın. Bu iş bende. Sadece işinizi yapmanız dileğiyle, iyi akşamlar."

Masadan hızlıca kalktı, bana dönüp kaş göz işareti ile kapıyı gösterdi. Birlikte kapıyı açıp çıkacakken adını Ahmet olduğunu öğrendiğim adam konuşmaya başladı.

"Emredersiniz Kıvanç bey, fakat inşallah bu kıza karşı duygu beslemezsiniz."

"İşinize bakın Bayım, iyi günler."

Sinirle çıktım kapıdan. Nereye gittiğimi bilmiyorum ama Kıvançla ters yöne gidip kararlılığımı ortaya koymuştum. Ne olursa olsun ben kimsenin malı değilim.

Birden sırtımda soğuk duvarı hissetmemle birlikte kolumdaki sızı artmıştı. Gözlerimin önündeki yemyeşil göz bebekleri ürkmeme neden olurken, ağzından çıkacak olan her kelimeye odaklanmıştım.

"Yürü!"

Neden ürküyordum?

"O kız hiçbir yere gitmiyor Kıvanç!"

Arkadan gelen tanıdık ses ile donakaldım. Ne işi vardı burada? Lütfen, lütfen bir rüya olsun...